Óðinn - 01.01.1928, Qupperneq 13

Ó Ð I N N
13
stóllinn var afnuminn stöðvaðist líka kirkjusmíðin.
Litla kirkjan, er þar stendur líka, kvað þó vera enn
eldri en rústirnar, og er hún notuð sem sóknarkirkja.
Sömuleiðis leifarnar af biskupsgarðinum eru merki-
legar. Hin stóra »roykstovac, bygð sem bjálka-hús úr
sverum trjábolum, stendur enn og í kringum hana er
gangur milli reykstofunnar og ytri veggja. Þar var
niðri í gólfinu í einum stað alldjúp gryfja eins og
brunnur í lögun, hlaðin upp og múruð, en alveg þur.
Var mjer sagt að þar hefðu biskuparnir látið stund-
um sakamenn niður í til geymslu. Fyrir framan þess-
ar leifar hins gamla seturs, stóð allstórt timburhús
og þar inni var alt ríkmannlegt og fágað. Þar var
fortepiano og skrautleg húsgögn. ]eg dvaldi þar í tvo
daga í miklu yfirlæti og kunni þar mæta vel við mig.
Seinna um vorið kom jeg þar aftur og fjekk sömu
alúðar viðtökur eins og áður. Það var mikill myndar-
skapur á öllu og hin fegursta umgengni.
Einn sunnudag gekk jeg og tveir piltar með mjer
yfir í »Dali«, en það er bóndabær fyrir handan fjallið
og er þangað brött og erfið leið. Þar var fornbú-
skapur, algerlega færeyiskur og alt gamaldags, en
fólkið framúrskarandi gestrisið og elskuvert. Minti
það á íslenska gestrisni upp til sveita á prýðilegum
bóndabæ. í aðrar bygðir kom jeg ekki á Straumey,
og heldur ekki til annara eyja; þó er eins og mig
hálf minni að jeg færi með einhverjum út í Nálsey,
en jeg er ekki viss um það. Vfirleitt fjell mjer fólk
mæta vel í geð í Færeyjum og finst mjer ávalt, er
jeg kem þangað, að jeg vera kominn heim til mín.
Allir voru mjer einstakt ljúfir og góðir. Eitt sinn fjekk
jeg boð frá »Sorenskrivaranum« að hann vildi finna
mig, og varð jeg hálfsmeikur, hvað svo hár embættis-
maður vildi mjer. ]eg fór heim til hans og fjekk þar
ljúfmannlegar viðtökur. Það, sem hann vildi mjer, var
að spyrja mig um orð úr gömlu rjettarskjali frá
15. öld. Skjalið var nær því á íslensku, og vildi hann
vita, hvort jeg skildi orðið »buurthiofur«, sem þar
kom fyrir. ]eg þóttist skilja það, að það væri sama
og íslenska orðið búrþjófur og útskýrði hvað búr væri
og kom það heim við efni skjalsins. Ymislegt í því
skjali fanst mjer benda á að framburður og beyging-
ar hefðu þá verið lítið farnar að breytast, en hvort
jeg hef getið rjett til, veit jeg ekki.
Snemma í maí-mánuði kom til Þórshafnar farand-
sali íslenskur og hafði hann til sýnis vefnaðarvöru-
sýnishorn frá klæðaverksmiðju í Manchester á Eng-
landi. Það var Kristján ]ónasarson. Hann var kominn
út af Herdýsi Ásmundsdóttur, systur Páls Ásmunds-
sonar, föður Þórðar á Kjarna, langafa míns, og töld-
um við okkur því frændur og varð mjög góð vinátta
okkar á milli. Hann dvaldi þriggja vikna tíma á gisti-
húsinu hjá Djurhuus og var þar í miklum kunnings-
skap og metum. Hann var vel greindur og hafði
gaman af skáldskap, var náfrændi Kristjáns ]ónssonar
skálds og þótti líkur honum í sjón. Varð mjer mikil
gleði að veru hans þar. Svo laust fyrir miðjan maí
kom bóndi af Austfjörðum í kynnisför. Hann hjet
Þórarinn og var frá Bakka. Hann átti fjölda vina
meðal Færeyinga, og var í miklu uppáhaldi hjá
þeim, því margir Færeyingar höfðu útræði hjá honum
á sumrin. Hann ætlaði heim aftur með litlu norsku
gufuskipi sem »Uller« hjet, og var, að því er jeg
hygg, í förum fyrir Wathne kaupmann á Seyðisfirði.
Það varð svo úr að jeg tók mjer far með því skipi
og kostaði það 12 krónur, og hjálpaði Kristján ]ón-
asarson mjer um þær. Svo kvaddi jeg vinafólk mitt
og lagði af stað. Mest þótti mjer um að skilja við
Kristinn Isaksen og Sofus Evensen. Þeir voru mjer
kærastir allra drengjanna. Sofus sá jeg aldrei framar;
hann dó ungur. Kristinn er og hefir verið ritstjóri
blaðsins »Tingakrossur« og, jeg held, stofnandi þess.
Nú lagði »Uller« af stað á leið til íslands. Hann
kom við á Vestmannahöfn. Þar lágu inni 4 frönsk
fiskiskip. Þegar vjer vorum lagstir á höfninni kom
bátur úr landi og höfðu bátsmenn kvígu meðferðis.
Þeir komu út að »Uller« og spurðu, hvort þar væri
nokkur, sem kynni frönsku. Færeyingarnir frá Þórs-
höfn litu til mín og spurðu, hvort jeg kynni frönsku,
þeir vissu að jeg var »lærður«. ]eg sagði nei, svo
langt væri jeg ekki kominn í lærdómi. Þá gaf Þór-
arinn á Bakka sig fram. Þeir ætluðu með kvíguna
út í eitt franska skipið, sem lá þar, að selja hana
fyrir salt og aðrar vörur. Þórarinn fór með þeim.
Kunningjar Þórarins voru alveg forviða og spurðu
mig, hvort hann kynni virkilega frönsku. ]eg sagðist
búast við því, því það væri altítt að íslenskir bændur
töluðu frönsku, einkum þeir sem byggju við sjó, þar
sem Frakkar oft kæmu. Svo kom báturinn aftur með
Þórarinn, kvígulaus, en hlaðinn af salti. Þeir sögðu;
»Gamli Thorarin snakkar ógviliga gott fransk*, og
voru afarhreyknir af honum og töluðu um að hann
hefði ekki gefið Frakkanum eftir. Þeir hefðu því gert
góð kaup. Þótti mönnum Þórarinn hafa vaxið í þess-
ari för. En sjálfsagt hafa franskmennirnir verið
hreyknir af því, hve vel þeir töluðu íslensku.
Svo bar nú ekki fleira til tíðinda í förinni. Vjer
komum til Seyðisfjarðar þann 20. maí. Hafíshroði lá
inni á firðinum og komumst vjer ekki lengra en inn
á Þórarinsstaða-eyrar. Þar fórum vjer í land. ]eg