Óðinn - 01.01.1928, Blaðsíða 15

Ö Ð I N N
15
kom méð. Læknirinn var því einn heima og bað mig
að sofa þar í húsinu á nóttum. Svo var jeg þar til
húsa um tíma.
Mig langaði aftur á sjóinn og fjekk mjer far hjá
sama manninum og áður. En hann fór ekki sjálfur
með. Hann gerði út 2 báta. Sá bátur, sem jeg átti
að róa á, hafði línu og langaði mig til að sjá, hvernig
farið væri að fiska á þann hátt. Við vorum þrír á.
Formaðurinn, sem var vinnumaður hjá bátseigandan-
anum, og gamall maður, vanur sjómaður, en nær því
blindur, og jeg, sem aldrei hafði sjeð línu lagða í sjó.
Formaðurinn hafði verið á slarki nóttina áður og
verið mjög ölvaður, en var nú búinn að sofa úr sjer
um daginn, en samt var talsvert »ryk« í honum, er við
Iögðum á stað um kvöldið kl. 6. — Svo rerum við
út fjörðinn. Það var langur róður. Formaðurinn varð
oft þyrstur á leiðinni og tók upp flösku með vatni,
að jeg hjelt, og drakk sjer væna teiga. En undarlega
brá við vatnsdrykkju þá, því hann fór að verða æ
ölvaðri, því lengra sem kom út á fjörðinn. Samt
komumst við út á mið og hann gat rjett aðeins komið
línunni í sjóinn. Það var talsverð kvika og hálf hryss-
ingslegt veðrið. Þegar búið var að leggja, þá lagðist
hann niður í bátinn og steinsofnaði. Svo er gamli
maðurinn sagði að mál væri komið til að vitja um
lóðina, fórum við að vekja formanninn, en hann svaf
svo fast að það var algerlega ómögulegt. Svo var
ekki um annað að gera en að jeg dragi hana eftir
leiðbeiningu og tilsögn gamla mannsins. Hann var
svo í andófinu og jeg dró. Það var mikill fiskur á
henni. Svo mitt í því að jeg var að draga, rumskaði
formaðurinn og rak löppina í bjóðið og steypti því
niður af þóttu, svo línan fór í flækju. Svo er jeg
hafði dregið inn alla línuna, þá rerum við upp að
landi til þess að beita aftur, og greiða línuna. Jeg
hafði aldrei sjeð línu beitta áður, en þetta tókst með
leiðbeiningu gamla mannsins, þótt hann hálfblindur
væri. Svo rerum við aftur út og jeg lagði línuna,
eins og jeg hafði sjeð formanninn gera í fyrsta kast-
inu. Það gekk vel, þótt talsverð ylgja væri í sjónum.
]eg hló með sjálfum mjer, að hugsa um þessa sjó-
ferð og þennan »mannskap«. Formaðurinn blindfullur
og sofandi, annar hásetinn gamall og blindur og hinn
alls ókunnur öllu, er að fiskiveiðum laut; hafði aldrei
áður svo mikið sem sjeð veitt með þessari aðferð.
Eftir hæfilegan tíma dró jeg aftur línuna inn og
var á henni mikið af vænum þorski. Nú beittum
við hana að nýju þar úti, því nú var hún ekki
flækt. Svo lagði jeg hana enn, en nú var mig farið
að svíða í hendurnar, því jeg var alt af berhentur.
Þegar það var búið, vaknaði formaðurinn loksins,
og varð alveg hissa, er hann sá að kominn var
morgun og báturinn meira en hálffullur af fiski.
Hann dró svo línuna upp og var á henni svo mikill
fiskur, að báturinn varð hlaðinn, og fórum við nú að
sigla inn og fengum svo gott leiði að ekkert þurfti
að róa. Næstu daga var jeg mjög aumur í höndun-
um, en þótti það vel tilvinnandi, því við höfðum feng-
ið 22 króna hlut. Jeg gerðist nú fíkinn í að ná í
meiri peninga á sama hátt og reri í þriðja sinn við
annan mann aðeins, á litlum bát, en þá nótt fiskuðum
við lítið, og það sem verra var, vinstri höndin á mjer
fór að bólgna og varð svo helaum að jeg gat varla róið
í andófinu, hvað þá meira. Svo fórum við heim og
kom þá í ljós að tekið var að grafa í lófanum. Var
nú ekki að hyggja til sæfara um sinn. Höndin var
stokkbólgin og mikill graftrarverkur í henni. Svo
eitt kvöld voru komnir gestir til læknisins og var vín
haft á boðstólum. Um tólfleytið voru menn teknir
að gerast ölvaðir. ]eg drakk eitt glas af sherry, en
jeg hafði svo mikinn verk í hendinni að jeg fór upp
að hátta. En hinir sátu eftir. Þegar jeg var háttaður,
fjekk jeg óþolandi verk í hendina og gat ekki sofn-
að, svo loksins fór jeg í hálfgerðu æði fram úr
rúminu og fór ofan í vasa minn og tók upp sjálf-
skeiðing, bitlítinn og skörðóttan og stakk honum inn
í bólguna og risti svo niður í lófann, undan greip-
inni milli löngu tangar og græðifingurs; vall þar út
gröftur og blóð og kreysti jeg út eins mikið og jeg
gat; síðan reif jeg sundur vasaklút minn og batt um
það. Þá hljóp verkurinn úr og jeg sofnaði. Rjett í því
að jeg var að sofna, heyrði jeg að gufuskip bljes og
vissi þá að »Laura« væri komin, því von var á henni
þá um nóttina eða næsta dag. Jeg sofnaði svo, en
kl. 5 um morguninn kom læknirinn upp og vakti
mig og bað mig að standa upp sem skjótast, því að
tengdamóðir sín væri komin frá Kaupmannahöfn og
mundi koma í land um fótaferðartíma, og nú yrðum
við að setja alt húsið í stand, svo engin vegsum-
merki kveldsins sæjust. Svo gerðum við það sem við
gátum og læknirinn fjekk um sjöleytið kvenmann að
gera það, sem á vantaði. Svo kom gamla konan í
land og læknirinn tók á móti henni með mestu kurt-
eysi. Eftir jarðarför manns síns hafði hún drifið sig
af stað til Islands til dóttur sinnar, og þannig höfðu
þær farist á mis á leiðinni. Varð það úr, að hún varð
að dvelja til næstu skipsferðar. Með »Lauru» voru
góðir kunningjar mínir. Það voru þeir læknisfræð-
ingarnir Gísli Pjetursson frá Ánanaustum, þá nýorð-
inn kandidat, og Guðmundur Hannesson stud. med.