Óðinn - 01.01.1928, Blaðsíða 18

i&
Ó Ð I N N
aðist. Ennfremur gaf hann mjer dýrindis oturskinns-
húfu. Þannig reyndist mjer hann hinn besti drengur
í öllu og held jeg að allir hans menn hafi farið
ánægðir. ]eg gat þannig sýnt vinum mínum á Seyðis-
firði, er höfðu talað illa um hann við mig áður, hve
tæpt var að trúa hverju því, sem sagt væri um mann,
er tekinn væri fyrir. Við Jón höfum ávalt síðan verið
miklir mátar og hef jeg reynt hann og fólk hans að
góðu einu.
Þann 24. vorum við allir sjómenn á Mjóafirði, sunn-
lendingar, komnir yfir í Brekkuþorpið, og biðum
eftir »Vaagen«. En »Vaagen« kom ekki. Vorum við
nú illa sviknir að fljótum heimkomu vonum. Jeg var
hjá prestinum heila viku og hafði þar ágætan tíma.
Presturinn var hið mesta ljúfmenni og skemtilegur
mjög í viðræðum. Hann var vel að sjer í kvæðum
Horatiusar og höfðum við mikla skemtun að viðræð-
um um lærdómsgreinar og skólaminningar. Hjá hon-
um var þá þennan tíma annar skólapiltur. Það var
Pjetur Þorsteinsson, er seinna varð prestur og dó í
Eydölum. Hann var svo ljúfur í umgengni, prúður og
saklaus að við, skólabræður hans, kölluðum hann
gæðadreng; hann átti það nafn skilið.
Eftir vikutíma fórum vjer allir sjómennirnir yfir til
Seyðisfjarðar. »Vaagen« var þá enn ókomin að sunn-
an og skildi enginn neitt í því. Aðeins fengum við
að vita, að Wathne hefði látið hana fara norður um
land. Nú var ekki um annað að gera en að bíða á
Seyðisfirði eftir »Thyru«, sem átti að koma þangað
þann 4. október. Jeg notaði tímann til að fara kynnis-
för til Loðmundarfjarðar að heimsækja þar ættfólk
mitt. Jeg fór gangandi út að Selstöðum. Það var
næsti bær fyrir utan Dvergastein. Þar bjó bóndi
Björn að nafni og hjet kona hans Rannveig Stefáns-
dóttir frá Stakkahlíð, mamma og hún voru systkina-
dætur. Þau hjón höfðu búið þar allan sinn búskap og
voru talin efnahjón. Þau áttu fjölda barna. Þar var
mjer tekið með mestu virktum. Jeg var þar um nótt-
ina og næsta dag lánaði Björn bóndi mjer hest yfir
að Stakkahlíð. Baldvin og Ingibjörg tóku mjer ákaf-
lega vel og reið jeg með Baldvin út að Nesi, þar var
eitthvert boð. Ekki man jeg hvernig á því stóð. Þar
dvöldum við langt fram á kvöld og komum ekki til
Stakkahlíðar fyr en um lágnætti. Jeg var í Stakka-
hlíð um nóttina og langt fram á næsta dag. Baldvin
reið með mjer upp á heiðina milli Loðmundarfjarðar
og Seyðisfjarðar og skildum við með mikilli vinsemd.
Hafði jeg mikla gleði af að kynnast þessu frændfólki
mínu, enda var Stakkahlíð setin hið prýðilegasta og
höfðingjasetur. Enn var þá á Iífi öldungurinn Stefán
Gunnarsson, kempulegur maður mjög, þrátt fyrir sinn
háa aldur. Hann hafði verið kvæntur Þorbjörgu
Þórðardóttur, afasystur minni.
Næstu nótt var jeg svo aftur á Selstöðum. Þar var
systir Björns, bóndans, sem Ingibjörg hjet. Hún var
ekkja og virðingarkona. A einu furðaði jeg mig þar.
Jeg heyrði að börnin öll þjeruðu foreldra sína. Það
var víst gamall ættarsiður. Þegar jeg fór þaðan sendi
Björn son sinn einn með mjer inn á Seyðisfjörð, til
þess að taka hestinn til baka, er hann lánaði mjer.
Að skilnaði gáfu þau hjónin mjer 20 króna gullpening
og Ingibjörg gaf mjer 10 krónur, líka í gulli. Þannig
var jeg leystur út með gjöfum að fornum sið. Jeg
hafði haft mikla ánægju af þessari ferð.
Nú er að segja af því, að sjómennirnir, sem höfðu
ætlað þann 24. með »Vaagen«, voru mjög gramir út
af vonbrigðum sínum og þótti slæmt að þurfa að
bíða og fara svo langa ferð norður fyrir land og
höfðum við oft fundi um, hvað gera skyldi. Var mikið
talað um að höfða mál á móti Wathne. Vjer höfðum
góðan og gegnan mann í ráðum með oss, en það
var Sigurður Jónsson frá Gautlöndum. Einn dag
gerði Wathne boð eftir mjer að tala um málið. Hann
kvaðst ekki skilja í, hvað orðið hefði af »Vaagen«,
því engar fregnir höfðu borist, og væri óvíst, hvort
hún væri ofan eða neðan sjávar, en til þess nú að
yrði ekkert stapp úr þessu, bað hann mig að bera
upp fyrir sjómönnum, hvort þeir vildu ganga inn á
að hann borgaði 500 krónur og væri þá laus mál-
anna. Jeg kallaði þá svo saman á fund og bar upp
málið. Að vísu var þetta lítið til hvers, en aftur þótti
þeim óvíst hvort nokkuð hefðist upp úr málsókn, þar
sem þeir nú dreifðust brátt allir suður um öll nes,
og eftir talsverðar umræður varð þetta ofan á. Svo
var sætst á þetta, og daginn áður en »Thyra« fór,
afhenti Wathne mjer fjeð í tómu sænsku gulli. Þegar
út á skipið var komið og manntal tekið yfir sjó-
mennina, sem heyrðu til þessum hóp, voru það 85
og átti þá hver að fá kr. 5,87. Okkur kom saman
um að skifta ekki fjenu fyr en suður í Faxaflóa. Jeg
þorði ekki að geyma á mjer svo mikla peninga og
fór því til skipstjórans, Hovgaards höfuðsmanns, og
bað hann að geyma fyrir mig peningana, þangað til
vjer kæmum suður, og sagði honum hvernig til komið
væri með þá. Hann gerði þetta mjög góðfúslega. Jeg
hafði á Seyðisfirði keypt faseðil á 2. farrými. Voru
þar ýmsir af skólabræðrum mínum; þar var Pjetur
Þorsteinsson og Karl Einarsson frá Seyðisfirði. Jeg
hafði kynst honum um sumarið og fengið bestu við-
tökur hjá honum. Þar var og Sigfús Sveinsson, kaup-