Óðinn - 01.01.1928, Qupperneq 31

Ó Ð I N N
31
enga orðabók með mjer. En því meir sem jeg las, því
belur skírðist efnið fyrir mjer. ]eg las hana fimm sinn-
um á ferðinni. Og skildi jeg hana mætavel í 5. lestri.
Jarpur og jeg höfðum báðir gagn af þessu. Jeg fór
síðan norður í Eyjafjörð og heimsótti vini mína í
Hrísey og víðar. Dvaldi nokkra daga á Akureyri og
hjelt þaðan vestur í Skagafjörð aftur og fram í dali, til
Þórðar móðurbróður míns á Þorljótsstöðum. Jeg kom
að Goðdölum til sjera Hálfdanar, var Páll bróðir
minn þar vinnupiltur, 17 ára gamall. Mjer þótti þungt
að skilja við vini mína, því að jeg bjóst ekki við að
sjá þá marga framar, því óvíst væri að vita, hvar ieiðir
mínar lægju og þegar jeg var kominn vestur á Vatns-
skarð og nam staðar hjá Gígjarfossi og horfði yfir
hina fögru sveit, rifjuðust upp minningar mínar,
og þá fanst mjer að nú væri jeg að kveðja Skaga-
fjörð í hinsta sinn. Þetta var síðdegis og skein sólin
á Blönduhlíðarfjöllin og Hólmurinn lá baðaður í
sumarsólskini og alt var svo fagurt og frjótt og
norðurhjeraðið og eyjarnar stóðu hátt af titrandi
tíbrá. Þá kom yfir mig slíkur söknuður, að jeg fór
að hugsa um hvort ekki væri best að vera heima og
hætta við allar siglingahugsanir. En útþráin varð heim-
þránni yfirsterkari. Svo reið jeg vestur Vatnsskarð
og gisti í Bólstaðarhlíð hjá vinum mínum þar, merk-
ishjónunum Guðmundi Klementssyni og Ingiríði Er-
lendsdóttur, bónda í Tungunesi. Var með okkur góð
vinátta, því hún var heimasæta í Tungunesi veturinn
sem jeg var þar, og var mjer mjög góð, og ávalt
síðan. Þaðan fór jeg næsta dag yfir að Tunguhálsi og
svo að Svínavatni. Þar var jeg tvo daga um kyrt.
Þangað kom sjera Hálfdán Guðjónsson og var á leið
vestur að Breiðabólstað í Vesturhópi, því hann var
að sækja um það brauð. Við urðum svo samferða
vestur. Það var maður, sem gaman var að ferðast
með, fullur af kæti og skemtun, en alt svo vel stilt í
hóf að öll hans kæti var í senn bæði göfgandi og
hressandi. Við gistum í Steinnesi, hjá sjera Bjarna
Pálssyni, og höfðum þar ágæta og skemtilega nótt.
Hann fylgdi okkur næsta dag vestur undir Hópið og
síðan fórum við sjera Hálfdán út að Klömbrum. Þar
átti jeg vinum að mæta, því þar var Sigurjón Jóns-
son, nú læknir í Dalvík, og Halldór sonur Júlíusar
læknis. Jeg sat þar í miklu yfirlæti um kyrt næsta
dag. Júlíus læknir var hinn skemtilegasti og voru þau
læknishjónin mjer bæði einkar góð. Jeg reið daginn,
sem jeg var þar um kyrt, út að Vesturhópshólum að
heimsækja vin minn Jón Þorláksson. Þangað fylgdi
mjer Moritz litli, sonur Júlíusar læknis, ákaflega elsku-
legur drengur, og fanst mjer streyma einhver elskuleg
hlýja og góðleiki frá honum. Síðan hef jeg aldrei
getað gleymt honum.
Við sjera Hálfdán skildum á Klömbrum. Jeg fór
þaðan að Breiðabólstað og hitti þar Halldór vin minn
Gunnlaugsson. Hann var þá nýlega búinn að missa
föður sinn og var um sumarið heima hjá stjúpu sinni,
frú Halldóru Vigfúsdóttur. Við vorum í ætt saman
frú Halldóra og jeg. Þórhallur sonur hennar var þá
kornungur og varð jeg mjög hrifinn af litla frænda,
og hann var mjer líka góður og elskulegur og gaf
mjer mynd af sjer og kisu sinni. Þegar jeg fór það-
an, fylgdu þau mjer langt fram á Miðfjarðarháls, frú
Halldóra og Halldór. Halldór var einn af mínum
góðu vinum. Hann var þá í öðrum bekk eða, rjettara
sagt, kominn þá um vorið upp í þriðja. Fáir piltar
voru honum fremri að saklausri kæti og fyndni. Hann
teiknaði mjög vel og hafði glögt auga fyrir veikum
hliðum manna, en hann var svo göfugur í lund, að
öll hans fyndi og skop var græskulaust og saklaust.
Hann var bæði vel gáfaður og ástundunarsamur; átti
til fjör og blíðu og djúpa alvöru innifyrir. Hann var
því mjög vinsæll og þótti hið besta mannsefni. Jeg
hef fáa bekki í skóla átt eins kæra sem heild, eins
og þann 2. bekk, sem var þegar jeg var í 6. bekk,
og sjaldan þótt vænna um skeyti en það, sem bekkj-
armenn sendu mjer, þegar þeir hjeldu 15 ára stúdenta
afmæli sitt, mörgum árum seinna. Jeg var mjög sæll
á leiðinni fram á Miðfjarðarháls, því jeg fann, að jeg
átti vináttu þessa skólabróður míns. Jeg gat ekki var-
ist að fá tár í augun, er við skildum.
Síðan hjelt jeg suður sveitir, en man lítið um þá
leið, nema það, að jeg kom að Stafholtsey og var
þar nótt. Jón Blöndal var mjer mjög kær vinur og
fylgdi hann mjer upp að Grímsá. Þar sátum við lengi
við ána og töluðum saman. Varð sá dagur ódrjúgur
til ferðalags og komst jeg um kvöldið aðeins að
Grund í Skorradal. Þar var jeg um nóttina í góðum
fagnaði. Til mín kom fram í stofu Pjetur bóndi og
þá gamall maður og blindur, að mig minnir. Hann
var ræðinn mjög og hinn skemtilegasti. Hann mundi
vel, er við sextán komum þangað haustið 1887 og
jók það kunningsskapinn, að jeg var einn af þeim 16.
Jeg sagði honum allan söguþráðinn úr Sans FamiIIe
og um morguninn, er jeg var að fara, vildi hann ekki
taka neitt fyrir næturgreiðann. Jeg fór ekki þaðan fyr
en eftir hádegi, mjer var svo rótt í samtölum við
gamla manninn. Mjer fanst hann vera höfðingi úr
gömlu sögunum. Jeg fór fremur hægt þá um daginn
og settist að á Þyrli og var þar næstu nótt. Jeg reið
svo þaðan snemma og fór nú geyst, því nú var síð-