Óðinn - 01.01.1928, Qupperneq 32

32
Ó Ð I N N
asti dagur og Jarpur var Ijónfjörugur. Það hafði rignt
mikið um nóttina og jeg fjekk hellirigningu alla leið.
Jeg kom hvergi og reið fram hjá Möðruvöllum í Kjós
og fór yfir Svínaskarð. Jeg reið hart niður Mosfells-
dalinn. Það var talsvert vatn í ánni, og var oft yfir
hana farið, en vatnið var samt tært. Jeg var orðinn
gegnblautur og mjer háifkalt. Svo er jeg var að fara yfir
eina bugðuna á ánni, sá jeg niðri í botninum flösku.
Jeg fór af baki, niður í ána og tók flöskuna; hún
var full og góður tappi í henni. Jeg fann að þetta
var brennivín og saup jeg á, þótt ekki þætti mjer
drykkurinn góður á bragðið. Það hresti samt og hit-
aði. Svo niður í bungunum fyrir neðan Varmá fann
jeg liggjandi við götuna heilt rúgbrauð. Það var renn-
andi blautt, en Jarpur hafði bestu lyst á því. Jarpur
og jeg vorum á öllu þessu ferðalagi orðnir bestu
mátar. Jeg þurfti ekki annað en að kalla á hann, þá
kom hann til mín og jeg- fann á öllu, að honum þótti
vænt um mig, og nú hljóp hann aldrei útundan sjer
eins og hann hafði gert áður. Nú skiftum við með
okkur fundi okkar þannig, að jeg drakk brennivínið
en Jarpur át brauðið. Svo komum við heilu og höldnu
til Reykjavíkur. Hafði þetta verið hin ágætasta ferð.
Við Jarpur höfðum verið 7 tíma frá Þyrli og þó
sýndist hann alls óþreyítur. Hann var mesti stólpa-
gripur. Þegar hann fór upp á Kjalarnes, skildi jeg
við hann bæði með söknuði og þakklæti. Ferðin hafði
varað í 45 daga.
Hafnarárin.
Nú fór jeg að búa mig til ferðalags og leið nú
fljótt fram að 14. september, en þá átti »Laura« að
fara á leið til Hafnar. Síðustu dagana var jeg að
kveðja kunningja og vini, og svo var haldið af stað.
Vjer vorum 12 stúdentar á 2. farrými, voru þar á
meðal nokkrir, sem höfðu komið heim um vorið og
haft sitt sumarleyfi heima. Vjer vorum allir mjög
samrýndir og höfðum mjög skemtilega daga. Fyrir
utan oss stúdentana voru og nokkrir danskir strand-
menn og eitthvað af öðru fólki á 2. farrými. Einnig
talsvert af fólki á 1. farrými, og var hinn besti
fjelagsskapur milli farrýmanna. Fengum vjer stundum
heimsókn af þeim og oft gengum vjer aftur á skipið
og töluðum við farþegana þar, og stundum var dans-
að þar aftur á, því þar var allrúmlegt þilfar.
Veðrið Ijek við okkur oftast nær og var mikil gleði
á ferðum. Jeg var eins og í draumi, svo var tilhlökk-
unin mikil, og stundum gaf jeg ímyndun minni laus-
an tauminn og ljet hana þjóta á undan mjer og út-
mála ný og fáheyrð æfintýri, með leið upp til ljóm
andi frægðar- og tignar-tinda.
Vjer komum við í Færeyjum. Lágum heilan dag
nærri því í Þórshöfn og fór jeg í Iand, að heilsa
gömlum kunningjum. Svo tókum við Jens Waage
okkur skemtigöngu yfir til Kirkjubæjar. Joannes
Patursson var ekki heima, en systir hans var heima
og tók vel á móti okkur. Ekki þorðum við að standa
lengi við og vildum ekki gjarnan verða strandaglópar.
— I Trangisvogi kom einn stúdent nýr í hópinn,
hann hjet Jóhann Mortensen og var nýbakaður stú-
dent, á leið til háskólans, og var sjerlega viðkynni-
legur maður. Hann undi sjer vel í vorum hóp og
við urðum fljótir að kynnast. — Svo var siglt til
Skotlands. Skipið lagðist í Granton, sem er annar
hafnarbær við Edinborg en Leith hinn. Snemma
um morguninn fórum við upp til Edinborgar. Það
var fyrsta stórborgin sem jeg átti að koma í og hafði
jeg brynjað mig með spakmæli Horats skálds: »Nil
admirari!« og hafði einsett mjer að láta sem jeg hefði
sjeð það og annað meira, hvað nýstárlegt sem fyrir
augun bæri. Fröken Kristín Vídalín (síðar frú Jacob-
son), sem var með skipinu á fyrsta farrými, — bauð
mjer að vera mjer »guide« og fór jeg með henni
og fleirum upp í borgina. Þegar komið var upp í
Princes street, var eins og öll heimsins dýrð opnaðist
fyrir manni, og aftur og aftur varð jeg að endurtaka
fyrir sjálfum mjer: Nil admirari! (fall ekki í stafi)
og jeg fjell ekki í stafi, en innvortis var jeg ákaflega
hrifinn. Jeg dáðist sjer í lagi að allri hinni marglitu
blómafegurð, sem jeg enga hafði sjeð slíka áður, að
Scott’s minnismerkinu, kastalanum og málverka- og
listasafninu, en hreyfst þó mest af umferðinni á götunum.
Alt þetta var svo nýtt og sál mín var full af »róman-
tík« og sælu. Jeg hafði mikið gagn af að vera með
fröken Vídalín, því hún benti mjer á ýmislegt, sem
jeg annars mundi ekki hafa tekið eftir, og sjerstak-
lega inni á málverkasýningunni. Næsta morgun átti
skipið að fara kl. 11 og fórum við þrír eða fjórir í
land og ókum með strætisvagni upp til Edinborgar
til þess að fá te. Við fórum inn á stórt og fínt hótel
og fengum þar te með alveg nýju hveitibrauði og
nýju smjöri og ávaxtamauki. Mjer fanst jeg aldrei
hafa fengið dýrlegri máltíð. Friðrik Hallgrímsson,
Guðmundur Sveinbjörnsson og einhver sá fjórði var
með í þessari för. Svo skemtum við okkur um hríð,
þar til er við vorum orðnir hálfkvíðafullir, hvort við
næðum niður til skips. Samt tókst það nú vel og
við sigldum af stað síðasta áfangann.
Dálítið atvik kom fyrir, sem gerði mikla dægra-