Óðinn - 01.01.1928, Síða 33

Ó Ð I N N
33
sfytting. Það var á leiðinni til Skotlands. Okkur fanst
að kosturinn vera farinn að verða heldur slæmur á
öðru farrými og voru margir óánægðir með hann;
jeg var það nú ekki, því jeg hafði ágæta matarlyst
og þurfti mikið að borða, eins og jeg þarf alt af á
sjó. Svo einn dag fengum við flesk í miðdagsmat. Það
var mjög salt og ekki laust við að það væri dálítið
þrátt. Það voru margir, sem ekki gátu bragðað það.
Var þá samþykt að kæra Hansen bryta fyrir skip-
stjóra Christiansen. Var þriggja manna nefnd send á
kafteinsfund og áttu þeir að hafa með sjer sýnishorn
af fleskinu. Þeir fóru af stað og komu á óheppilegum
tíma til skipstjóra, því að hann ætlaði víst að fara að
leggja sig. Hann brást ógurlega reiður við og skamm-
aði sendinefndina fyrst og fremst og siðan alla ís-
lenska stúdenta, og ljet sem óður væri; tók hann afþeim
diskinn og æddi um alt fyrsta farrými og ljet þá, sem
hann hitti, smakka á til þess að finna, hvort það væri boð-
legur matur, og voru margir svo smeikir, að þeir þorðu
ekki annað en að segja, að þeim fyndist það ætilegt. Svo
rak skipstjóri hina háu sendinefnd aftur fram á annað
farrými. Hann æddi um afturdekkið og rakst þar á Sig-
urð Pjetursson frá Ananaustum, hinn prúðasta og ágæt-
asta pilt, vindur sjer að honum og segir: »Kunde De
spise det Flæsk?* Sigurði varð ógreitt um svar og
ætlaði að segja, að hann æti aldrei flesk undir neinum
kringumstæðum, en hann fjekk ekki tíma til að skýra
þetta, því undir eins og hann sagði: »Nei, men jeg«,
sagði skipstjóri: »Ja, saa har De intet her at göre paa
AgterdækkeU, og ýtti honum á undan sjer fram á
þilfar annars farrýmis. A >Lauru« var annað farrými
fremst og fyrsta aftast. Nú bæði hlógum vjer að þess-
um aðförum og vorum gramir líka, og komum oss
saman um, að stíga ekki fótum vorum á aftur-þilfarið
fyr en komið væri til Hafnar. — Svo orti jeg brag
um þetta á dönsku, sem sunginn var uppi á þilfari
er skipstjórinn var upp á stjórnpalli. Bragurinn gekk
um alt skipið í afskriftum og jafnvel 2. stýrimaður
bað um afrit. Bragurinn var auðvitað mjög græsku-
laus, en samt held jeg að skipstjóra hafi sárnað.
Síðasta versið er svona:
Paa Aglerdækket vi spadsere
for Christiansen :,:
Og det var Sjov da vi dansede
:,: for Christiansen :,:
Men de som Flæsket dog vragede
Blev ligestrax alle jagede
Bort fra Skandsen
Af Christiansen,
Alt for Hansen.
Jeg varð löngu seinna var við, eftir að Christiansen
hafði látið af skipstjórn, að honum var í nöp við ís-
lenska stúdenta. — Maturinn batnaði að mun eftir
þetta.
Margir af strandmönnunum voru viðkynnilegustu
menn. Sjerstaklega man jeg eftir skipsdrengnum.
Hann hjet Carl Smidt, ef jeg man rjett, og var frá
Svendborg. Hann hafði góða söngrödd og kunni
margar sjómannavísur. Þær voru nú svona upp og of-
an að fegurð og skáldskap til. Við vorum oft að
láta hann syngja fyrir okkur, og höfðum gaman af.
Jeg sat eitt kvöld uppi við uppgönguna á 2. farrými
og heyrði að hann var að syngja niðri. Svo fór hann
að syngja kvæði, sem vakti afhygli mína. Það voru þrjár
vísur um ungan mann, sem er tekinn fasfur og verð-
ur að fara að heiman og faðir og móðir standa eftir
og gráta. — Jeg lærði af honum vísurnar. Síðasta
vísan er svona:
Ak, Fejle — dem har vi io alle
Som her i Verden maa gaa,
Del er saa let for en Vngling at falde,
Som aldrig sin Qud tænker paa.
Jeg átti svo langt samtal við hann seinna um
kvöldið, um þá hættuleið, sem þeir komast á, sem
gleyma guði sínum. Hann komst við og við töluðum
saman um kristileg efni. Jeg fann að hann átti tals-
verða alvöru inni fyrir. Þetta var mitt fyrsta samtal
við danskan dreng um Krist. Seinna heimsótti hann
mig tvisvar eða þrisvar á »Garði«, og svo veit jeg
ekki, hvort hann er lífs eða liðinn.
Mikil var hrifning í mjer, er vjer höfðum landsýn
af Svíþjóð, mjer fanst jeg sjá álengdar gamlan kunn-
ingja og ýmsar fornaldar minningar vöktust upp fyrir
mjer þær, er jeg hafði lesið um Svíþjóð. Svo nálguð-
umst vjer nú takmarkið meir og meir, og var nú
mikil tilhlökkun. Aðfaranótt sunnudagsins 24. sept.
sigldum vjer inn í Eyrarsund. Það sá jeg ekki, því
jeg svaf, en um morgunin klukkan sjö kemur ein-
hver niður þangað sem vjer sváfum og vekur með
gauragangi alla og segir, að nú sjeum við að sigla
inn og sje þá ákaflega fallegt með fram strönd Sjá-
lands. Jeg sneri mjer upp að þili og muldraði: »Nil
admirari prope res est una« og fór að sofa aftur.
Svo kl. um 8 er kallað, að nú sjeum við að sigla
með Löngulína, inn á Tollbúðina. Jeg reis þá upp
og leit út um gluggann. Það fyrsta sem jeg sá var
myndastytta, sem jeg þóttist þekkja úr grísku goða-
fræðinni, að væri stytta af sigurgyðjunni Nike og
sagði jeg þá: »Omen accipio, victoria vidoria!« —
Svo flýtti jeg mjer á fætur. Skipið lagðist við Toll-
búðina og alt varð nú í einu uppnámi og glundroða.