Óðinn - 01.01.1928, Qupperneq 37

Ó Ð I N N
37
En þau höfðu gaman af að láta hann sjálfan leið-
rjetta misskilninginn. Svo kom jeg næsta þriðjudags-
kvöld kl. 6V2 og settist inn í stofuna. Svo opnaðist
hún og yndisfallegur drengur stóð á þrepskildinum
og horfði í kringum sig. Mamma hans sagði: »Þarna
sjerðu nú Islendinginn«. — Þá kom vonbrigðasvipur
á litla andlitið og hann sagði: »Ekki annað, þetta er
bara maður!« en von bráðar sætti hann sig við þetta
og við urðum alúðar vinir. Um 1921 var hann með
bestu flugmönnum Dana. — Nú verð jeg að fara
aftur í tímann, og segja frá kunningsskap, sem mjer
þótti vænt um að komast í. Það var kunningsskapur-
inn við skáldkonuna Denedikte Arnesen Kall. Hún
var dóttir Páls Arnesen, sem rektor var í Kristjaníu
og seinna í Slagelse og Fredericíu og samdi tvær
stórar orðabækur, latneska og gríska. Hann var
kvæntur danskri konu. Skáldkonán var alin upp hjá
] C. Kall kammerráði, varð kjördóttir hans og fjekk
nafnið Kall. Hún var ógift og hafði skrifað nokkrar
bækur. Hún hafði fvisvar ferðast á Islandi og var
fróð um ísland og las íslensku eitthvað dálítið. Hún
var mikil vinkona Tryggva Gunnarssonar og ýmissa af
hinni eldri Briems ætt, mikil vinkona ]óhönnu Briem,
sem giftist í Þýskalandi. Þegar jeg var heima í skóla
að lesa um dönsku skáldin, þá kom jeg að nafni
hennar, en gat ekki fengið mjer nægar upplýsingar
um eitthvert atriði, svo skrifaði jeg henni sjálfri og
fjekk vinsamlegt brjef og skrifuðumst við á nokkur
brjef. Þetta var þegar jeg var í 4. bekk. Svo leið
ekki á löngu eftir að jeg var kominn til Hafnar,
þangað til jeg heimsótti hana. Hún var þá komin að
áttræðu og orðin nær blind. Hún tók mjög vel á
móti mjer og bað mig að koma sem oftast. ]eg kom
svo eitthvað tvisvar eða svo. Hún hafði ennþá stái-
minni og var mjög fróð. Þann 13. nóvember varð
hún áttræð og þannig upp á dag ári yngri en Páll
sagnfræðingur Melsteð. íslenskir stúdentar sendu
henni blómvönd stóran og orti jeg kvæði, sem henni
var fært, og voru þrír sendir með þetta til hennar og
varð hún ákaflega glöð að fá þessa kveðju frá ís-
lendingum. Rjett um sama leyti átti Christian Arentzen
skáld 70 ára afmæli, það var þann 10. nóv. ]eg hafði
lesið mikið eftir hann og átti kvæðasöfn hans tvö og
voru í öðru hlý og falleg kvæði um ísland, og ferða-
æfintýri í ljóðum um heimsókn til eins háskólabróður
hans, sem þá var prestur heima. ]eg sendi skáldinu
heillakveðju með þakklæti frá mjer fyrir þá gleði, er
jeg hefði haft af ljóðum hans. Hann skrifaði mjer
aftur mjög hlýft og fallegt brjef og bað mig um að
heimsækja sig. ]eg gerði það og tók hann mjög ást-
úðlega á móti mjer. Samt kom jeg ekki affur til
hans.
A jólunum fjekk jeg jólakort frá B. Arnesen Kall;
þar var skrifað, að hún byði mjer að koma miðviku-
dagskvöld 4. í jólum kl. 7 og »drikke The i al Tarve-
lighed«, eins og það var orðað. Aðfangadagskvöld var
jeg boðinn til fröken Finne og var það mjög skemti-
legt kvöld. Vorum við Eyvind þar saman og gaf hann
mjer bók eftir Sigbjörn Obstfelder og fröken Finne
gaf mjer mjög fallega hálsbindisnælu. A jóladaginn
var jeg tvisvar í kirkju. Var sjerlega unaðslegt að
vera í Frúarkirkju jólamorgun við hámessu, því gamli
Hartmann ljek þann morgun sjálfur á orgelið, en
annars var hann hættur að leika við almennar mess-
ur. — ]eg var um kvöldið í st. Jakobskirkjunni á
Austurbrú. Þegar jeg kom heim, lá fyrir mjer jólakort
frá höfuðsmanninum, Koefod-]ensen, og bauð hann
mjer að koma miðvikudagskvöldið 4. í jólum. Annan
í jólum fór jeg út til hans, til þess að aísaka mig.
Þeim þótti þetta leitt og svo var um það samið, að
jeg skyldi koma þegar jeg kæmi frá kvöldtei gömlu
konunnar, því jeg yrði þar tæplega til kl. 10. Svo
kom miðvikudagurinn. Jeg hugsaði að jeg þyrfti ekki
að sparibúa mig, þar sem hún sæi svo illa, en af því
að jeg átti á eftir að fara í boð til höfuðsmannsins,
hafði jeg fataskifti og lagði svo af stað út á Austur-
brú um eftirmiðdaginn. ]eg heimsótti á leiðinni fólkið
í Olufsgade, sem jeg hafði búið hjá um haustið og
var mjer þar vel fagnað, því drengnum þeirra, 12
ára, þótti vænt um mig. ]eg man ekki hvað hann hjet.
]eg sat þar fram undir kl. 7 og kom svo til Claes-
sensgade, þar sem skáldkonan átti heima, og hringdi.
Hún kom sjálf til dyra og sagði: »]æja, þjer eruð sá
fyrsti og mest stundvís«. Þá grunaði mig að fleiri
ættu að koma. Svo drifu gestir að, 10 fyrir utan mig,
alt mesta hefðarfólk. Fröken Ð. Arnesen Kall tók
mig sjálf til borðs. Við vorum 12 við borðið. Það
var í fínum og uppljómuðum sal, með mjög skraut-
legum borðbúnaði og feiknum af blómum. Þar voru
fjórir rjettir matar með tilheyrandi vínum og öðru
sælgæti. Skáldkonan ljek við hvern sinn fingur, og
svo stóð hún upp og hjelt ræðu fyrir íslandi og mjer
sem hinum einasta Islandssyni er viðstaddur væri.
]eg var eins og á glóðum, því jeg fann á mjer að
jeg yrði að svara, og svitnaði við þá tilhugsun. Svo
herti jeg nokkru seinna upp hugann og hjelt ræðu
fyrir skáldkonunni, afsprengi gamalla Islendinga.
Hvernig jeg komst frá þessu veit jeg ekki, en fólkið
var svo kurteist, að láta sem því hefði líkað ræðan
mæta vel. Eftir borðhaldið, sem stóð yfir á þriðja