Óðinn - 01.01.1928, Qupperneq 46

46
Ó Ð I N N
mjög hryggur í huga, svo fleygði jeg mjer upp í
rúmið og sofnaði frá ljósinu. Þá dreymdi mig draum:
]eg þóttist vera í fangbrögðum við mann nokkurn,
og svo varð mjer ljóst, að það var sá vondi sjálfur,
og ætlaði hann að verða mjer yfirsterkari, en er jeg
kallaði nafnið ]esús, þá varð hann minni og minni
og jeg gat borið hann í fanginu, en ekki opnað dyrn-
ar, en þá stóð ungur maður hjá hurðinni í skínandi
klæðum og sagði: »Kastaðu honum út!« og opnaði.
Og er jeg hafði gert það, stóð hann brosandi og
fagur í sömu sporum, og er jeg spurði hann, hver
hann væri, sagði hann: »]eg heiti Alvisius!« i því
vaknaði jeg og draumurinn stóð lifandi fyrir mjer.
]eg skrifaði nafnið upp á miða og háttaði mjög hug-
rór. Um morguninn, er jeg sá miðann, fór jeg að
spyrjast fyrir, hvort nokkur þekti þennan Alvisius, en
enginn þekti hann, og jeg mundi ekki eftir að jeg
hefði heyrt nafnið eða sjeð. — En seinna, jeg held
það hafi verið 23. jan. næsta ár, fór jeg niður í ka-
þólsku kirkjuna í Breiðgötu, að sjá helgiskrín það er
bein heilags Ansgars voru borin í um kirkjuna í
skrautlegri skrúðgöngu. Eftir skríninu kom smámeyja-
flokkur með fána, hvítklæddur allur, og svo drengja-
flokkur með fána og á honum brjóstmynd, og þóttist
jeg þar kenna hjálparmann minn í draumnum og
spurði kirkjuþjóninn á eftir, af hverjum myndin væri,
og sagði hann að það væri mynd af hinum heilaga
Alvisiusi af Gonzaga. Svo fór jeg út til Ordrup á
fund ]óns Sveinssonar paters, hins ágæta manns.
Hafði jeg sjeð hann um sumarið. Aður en hann sigldi
til Islands, kom hann með Þorsteini Gíslasyni niður á
Garð, víst að fá einhverjar upplýsingar viðvíkjandi Is-
landsförinni. Þess vegna datt mjer í hug að leita til
hans. Hann lánaði mjer þýska bók um Alvisius og
er hann hjá kaþólskum dýrðlingur æskulýðsins, og
hafði jeg mikla uppbyggingu af að lesa um hann, og
varð mjer viðkynning við hann til mikillar hjálpar,
bæði þá og seinna í starfi mínu. Nú víkur sögunni
aftur að haustinu 1894. Um haustið varð Har. Þór-
arinsson sambýlismaður minn, þann vetur. Þá um
haustið breytti jeg námi mínu og hugðist að lesa
málfræði, með latínu fyrir höfuðgrein, og annars róm-
önsku málin; jeg sá að læknisfræðin var svo dýrt og
langt nám, og hafði jeg ekki kjark nje þrautseigju til
að halda henni til streytu. Við Har. Þórarinsson átt-
um því góða samleið, því hann las líka latínu og var
góður í henni. Nú gekk jeg á fyrirlestra hjá Gerts
í latínu og til Wilhelms Thomsen í samanburðar
málfræði.
Prófessor Sundbye dó um þetta leytið og varð
Christian Nyrup eftirmaður hans, en þennan vetur
var hann á námsferð, svo að jeg byrjaði ekki á hin-
um málunum, nema frönsku, sem jeg tók á kursus
hjá manni, sem hjet Marcussen, að mig minnir.
Snemma í október kom til mín stud. med. nokkur
og kom hann að vitja um gestakort mitt í K. F. U.
M., hvort jeg vildi skila því, eða Iáta taka mig inn
sem meðlim í fjelagið. Gjaldið var 25 aurar á mán-
uði. Mjer fanst hálfneyðarlegt af mjer að hafa verið
svo lengi á gestalista, en vilja svo ekki ganga inn,
er jeg ætti að fara að borga svo lítið gjald. ]eg
hugsaði mjer því að gerast meðlimur og vera það
svo sem 3—4 mánuði, og gæti jeg þá sagt mig úr.
]eg sagði stúdentinum að jeg ætlaði að ganga í fje-
lagið. Svo átti jeg að mæta til upptökunnar næsta
þriðjudag í Bethesdahúsinu. ]eg hálfkveið fyrir ef
það yrðu miklar »Ceremoniur« við það. Samt bjó jeg
mig og fór þangað. Þar var margt af karlmönnum.
Fyrst var kröftugur sálmur sunginn. Síðan hjelt pastor
Dalhoff fyrirlestur um hjúkrun og díakonissustarf á
Þýskalandi, þar sem hann hafði ferðast þá um sum-
arið. Mjer þótti erindið gott og fann engan sjertrúar
keim að þessu. Þar næst talaði formaður fjelagsins
nokkur orð mjög hlý og falleg til vor, sem ætluðum
að gerast meðlimir, afhenti síðan meðlimakortin og
bauð okkur velkomna. Svo var hlje og komu þá
ýmsir að tala við mig um daginn og veginn og voru
mjög alúðlegir. Svo var endað með stuttri andagt og
fundurinn var á enda. Þannig var jeg kominn inn í
þennan fjelagsskap, sem átti að hafa svo mikil áhrif
á líf mitt. En samt hafði jeg engan áhuga á fjelag-
inu, og kom ekki á fundi þess. ]eg setti mig heldur
ekki inn í starf þess, af því jeg ætlaði mjer ekki að
ílengjast þar. Fjelagið hafði þá um haustið flutt sig
úr Fiolstræti út í Vendersgötu 26, og leigt sjer þar
stóra íbúð. ]eg kom þangað einu sinni að sjá nýja
staðinn. Það voru skemtilegar stofur, og þar voru
haldnir minni fundir, en stærri fundir voru haldnir í
Bethesda. Um þessar mundir hafði jeg fengið þá
flugu að yrkja sorgarleik og hafði valið efnið: Sál
konungur, og var að »stúdera« alt um Sál og hans
tímabil. Sá jeg þá auglýst, að pastor Sten ætti að
flytja röð af fyrirlestrum um Sál konung í K. F. U.
M., 5 þriðjudaga í röð. ]eg hugsaði mjer að jeg
skyldi hlusta á þá fyrirlestra og gerði það. Var jeg á
þessum fundum og þótti mjer þeir afarskemtilegir.
Fanst að það fjelag, sem ljeti halda svona góða fyrir-
lestra, hlyti að hafa eitthvað sjer til gildis. En samt
hætti jeg að koma á þriðjudögum, eftir að pastor
Sten hafði endað fyrirlestra sína. Þetta haust kom að