Óðinn - 01.01.1928, Qupperneq 47

Ó Ð I N N
47
heiman ungur maður, frændi minn og mjer mjög kær,
Snorri ]óhannsson frá Merkigili. Hann fór að mig
minnir á verslunarskóla. Hann leigði sjer herberi úti
í Östersögade og vorum við þar oft saman, því hann
var framan af fremur einmana; jeg las þar stundum,
því þar var betra næði en heima hjá mjer. Við vor-
um mjög samrýndir. Svo leið fram að jólum. ]eg
var boðinn út til Koefod-]ensen, en hafnaði því boði,
af því að jeg vissi að Snorri var hvergi boðinn, og
bjóst við að hann mundi verða mjög einmana það
kvöld. ]eg komst að því að K. F. U. M. hjelt jóla-
hátíð aðfangadagskvöld fyrir þá, sem ekki áttu heimili
og skyldfólk í Kh. ]eg pantaði þar 2 bílæti og kost-
uðu þau kr. 1,25 hvort, og kom okkur Snorra saman
um að vera þar aðfangadagskvöldið. Þetta varð úr
og höfðum við þar skemtilegt jólakvöld. H. H. Brandt
var húsfaðirinn, er stjórnaði samsætinu. Það voru um
80 þátttakendur. Þar var kyrlátt en þó glaðvært, góð
máltíð, alveg eins og á góðu heimili. Þegar við
Snorri gengum þaðan, fanst okkur mikið til um þetta
og jeg hugsaði mjer að fjelag, sem veitir heimilislaus-
um meðlimum sínum svona jól, hlyti að vera gott
fjelag og ásetti mjer að kynnast því betur. ]eg fór
niður á Garð og var klukkan þá eitthvað um 2. ]eg
fór ekki að hátta og sat og las. Svo kl. 5 fór jeg
niður í St. Ansgarskirkjuna; jólamessa var svo snemma.
]eg stóð oftast í kirkjunni, en svo kom kirkjuþjónn-
inn og leiddi mig til sætis, og varð jeg feginn því.
Það var ákaflega hátíðlegt og söngurinn alveg óvið-
jafnanlegur. Þegar sungið var »Gloria in excelsis*
var það svo stórkostlegt að mjer fanst jeg aldrei hafa
heyrt neitt líkt. Það var eins og »fugac, hver röddin
elti aðra, öldurnar stigu og fjellu og stigu aftur hærra
og hærra, jeg hjelt niðri í mjer andanum og mjer
fanst jeg ekki lengur vera í kirkju, heldur úti á völl-
um hjá Betlehem og væru það englarnir er sungu:
Dýrð í upphæðum. Mig langaði til að deyja, svo sálin
gæti stigið upp á vængjum þessara guðdómlegu
hreima. Vfir allri guðsþjónustunni hvíldi hátign og
djúp tilbeiðsla. — Kl. 8 var jeg við messu í Garni-
sonskirkju og hlustaði á ágæta og lyftandi ræðu hjá
pastor Fenger. Svo fór jeg upp á Garð og fjekk
mjer portnarakaffi, og svo fór jeg í Frúarkirkju og
hafði þar mikla hrifningarstund. Við alt ljóshafið inni
í kirkjunni bættist nú dagsbjarminn og kom fram
svo einkennilega dularfull birta, svo draumkend og
hugfangandi, að jeg var sem í leiðslu undir hinum
fallega sálmasöng. Það var söngur af annari tegund
en sá sem jeg hafði heyrt um morguninn, ekki eins
himinkljúfandi, en þyngri og dýpri. Hitt var engla-
söngurinn, þetta eins og svar mannkynsins; því hjer
söng ekki útvalið kór aðeins, heldur stór söfnuður,
svo að kórsöngurinn druknaði í raddabrimi almenn-
ingsins og dunum orgelsins. ]eg man ekki neitt um
predikunina, hef ef til vill verið farinn að verða þreytt-
ur. ]eg fór svo upp í K. F. U. M. og borðaði þar
meðdegisverð til hátíðabrigða. — Milli jóla og nýárs
var jeg mikið uppi í K. F. U. M. og fór nú að kynn-
ast einstöku mönnum. Sjerstaklega man jeg eftir pilti,
sem hjet Viggo Berg; hann var glerskeralærlingur og
kvaðst hann fram í ættir vera af íslensku bergi brot-
inn. Hann varð mjög hændur að mjer. Þar kyntist
jeg líka guðfræðisstúdent. Hann hjet Pjetur Severin-
sen og var langt kominn í námi sínu. Hann var með
þeim stærstu mönnum sem jeg hef sjeð, fullar þrjár
álnir á hæð og þrekinn líka. Hann var manna fróð-
astur í öllu sem laut að sálmasögu, það var valla sá
sálmur, sem hann vissi ekki hvaðan væri upprunninn.
Þannig spurði jeg hann einu sinni löngu seinna um
sálm í sálmabókinni dönsku, sem stóð við isl., en jeg
þekti ekki frumsálminn. Hann gaf mjer svarið: »Eftir
Sigurð ]ónsson, í Flokkabókinni nr. það eða það«.
Hann var fróður urn Island, sjerstaklega kirkjusögu
þess, og hafði náð sjer í upplýsingar um hana
á söfnum og í bókum. Mjer fjell hann mjög vel í
geð. ]eg fór að una mjer vel í fjelagi þessara manna
af öllum stjettum mannfjelagsins. Svo leið nú fram
yfir nýár. En þá kom sá atburður, sem meira en
nokkuð annað festi mig í fjelagsskapnum. Það var
sunnudaginn 6. jan. 1895. ]eg sat síðdegis uppi í K.
F. U. M. og var kominn í kring um mig heill hópur,
og var jeg beðinn um að segja eitthvað um Island.
]eg gerði það, mest fyrir beiðni Severinsens. Þegar
klukkan var farin að ganga 7 kom inn drengur eitt-
hvað 16 ára gamall og spurði, hvort ekki væri fund-
ur í Unglingadeildinni. Honum var sagt að það væri
ekki hjer, heldur í Bethesda. Hann vissi ekki hvar
það var, því hann var sænskur og ókunnugur. P.
Severinsen bauðst til að fylgja honum þangað. Svo
spurði hann mig, hvort jeg vildi ekki sjá hina blóm-
legu unglingadeild fjelagsins. ]eg spurði hvað það
væri, og fjekk að vita, að það væri starf fyrir aldur-
inn 14—17. ]eg fylgdist með þeim og við komum í
Bethesda, það er stórt hús, notað fyrir kristilega starf-
semi; efst uppi er kirkjusalur og svo stórir salir á
neðri hæð og í kjallaranum. Unglingafundurinn var í
kjallarasalnum. Við komum þar inn, og var kliður
eins og í rjettum. Þar var fult af drengjum, voru
sumir að tefla, sumir að skoða myndablöð, sumir að
ganga saman og tala. ]eg varð alveg forviða yfir