Óðinn - 01.01.1928, Qupperneq 48

48
Ó Ð I N N
þessari sýn. Viggo Berg var þar og kynti mig ýms-
um piltum. Þar á meðal sótaralærling og greifasyni.
Aldrei hafði mjer dottið í hug að hægt væri að safna
saman á kristilegum grundvelli svo mörgum Kaup-
mannahafnar-drengjum af svo ólíkum stjettum. Kl. 7
var hringt bjöllu og fóru þá allir í sæti, bækur cg
töfl tekin. Nú sátu milli 300 og 400 drengir á bekkj-
unum, og sungu sálma og hlustuðu með athygli á
ræðu. Sá sem hjelt hana var lautinant í landhernum
Pedersen. Hann var einnig cand. theol. og fram-
kvæmdarstjóri í K. F. U. M. ]eg hafði þegar kynst
honum dálítið. Eftir ræðuna var svo hálftíma hlje og
skemtu drengirnir sjer á líkan hátt og áður við töfl
o. s. frv. I hljeinu kom inn ungur maður, og sá jeg
strax að hann var kunnugur. Það varð í kring um
hann stór þyrping og það var eins og allir keptust
um að heilsa honum. Viggo Berg kom til mín og
bað mig að koma og heilsa þessum manni. Hann
kom mjer svo á hans fund og kynti okkur. Það var
Olfert Ricard, þá nýorðinn candidat í guðfræði og
hafði hann starfað þar í deildinni um tveggja ára
skeið og var í afarmiklum metum. Þetta vissi jeg
fyrst síðar. Við rjettum hvor öðrum höndina og heils-
uðumst. Svo töluðum við ekki meira hvor við annan
að þessu sinni. En því minnist jeg svo ítarlega á
þetta, að enginn af öllum þeim, sein jeg hef kynst á
lífsleiðinni, hefur verið mjer „ut alter ego“ (sem ann-
ar jeg) eins og hann. Faðir hans var Gehejmecon-
ferensráð C. F. Ricard, stjórnmálamaður mikill og var
lengi deildarstjóri í dómsmálaráðaneytinu; mjög göfug-
ur maður. Ættin er af gömlum frönskum hugenotta-
aðli. Olfert Ricard er fæddur 2. apríl 1872 og þannig
4 árum yngri en jeg, en var mjer miklu þroskaðri þá
þegar. —
Þegar jeg kom heim um kvöldið, var öll mín sál
sem í uppnámi; jeg sá fyrir mjer þennan drengja-
skara, og söngur þeirra hljómaði mjer enn fyrir eyr-
um. Fyrir sálarsýn minni reis upp herskari af slíkum
sveitum í þjónustu hins mikla konungs, og jeg hugs-
aði mjer hvílíkur kraftur það væri, ef þessi aldur
gæti unnist fyrir málefni Krists. ]eg fann hjá mjer
brennandi löngun til að vera með í slíku starfi og
bað guð um leiðbeining, ef hann gæti notað mig í
þjónustu sína í einhverju horninu á sínum mikla akri.
Þetta kvöld varð mjer hið eiginlega upptöku kvöld í
fjelagsskapinn. Svo fór jeg að rækja fjelagið. ]eg
keypíi mjer nokkra miða að miðdagsborðinu. ]eg fór
nú að komast í kynni við marga fjelagsmenn og fá
miklar mætur á þeim. Samt var það misjafnt, fanst
mjer sumir vera of svartsýnir og sumir of málugir
um andleg efni, en meginþorrinn fanst mjer vera
mjög ákveðinn og heilbrigður í öllu. Vfirleitt hvíldi
gleðiblær yfir öllu samlífinu og mikill frískleiki með
alvöru. Um það leyti sem jeg borðaði þar, kom þang-
að piltur utan af ]ótlandi. Honum var gefið að borða
í K. F. U. M., því hann var bláfátækur og kom til
þess að læra hljóðfæraslátt. Hann hafði tilsagnarlítið
lært að leika á piano, orgel og fiðlu, og einhverjir,
sem sáu að hann hafði afarmikla hæfileika til þessa,
höfðu komið honum á framfæri. ]eg sá hann fyrst
við miðdagsborðið, og vissi ekki hver hann var. ]eg
hjelt fyrst að hann væri ekki með öllum mjalla, hann
ljet svo kjánalega. Hann var lítill og pervisalegur og
allur fremur ófjelegur að sjá. Það var eins og hann
hefði ekkert vald yfir hreyfingum sínum, og tæki
ekkert tillit til velsæmis í hegðun og almennum manna
siðum. Hann flyssaði og hló að engu og hafði alls-
konar viprur og fettur og brettur, og alt tal hans var
hreinasta bull. ]eg kendi í brjósti um hann. Þriðja
daginn, sem við borðuðum saman og auðvitað margir
fleiri, ljet hann eins og versta skrípi. Svo þegar stað-
ið var upp, fórum við inn í daglegu stofuna; þar var
stórt flygel. Alt í einu ríkur hann að hljóðfærinu og
segir: »Hæ, hó, nú skal jeg spila!« ]eg hugsaði, það
verður laglegt eða hitt þó heldur. — Hann settist við
hljóðfærið og opnaði það. Alt í einu rjettist hann all-
ur við. Það kom eins og stæling í vöðvana. Hann
sló fyrstu nóturnar, og fór svo að spila. Allir stein-
þögðu og sátu sem steini lostnir. Það var ekki venju-
legt skólað lærdómsverk. Það var eldur, þróttur og
trylling, en svo fagurt og grípandi. ]eg veit ekki hvað
hann ljek, hvort það var eitthvert stórt óperuverk eða
tilbúið þá á þeirri stundu. En allir sátu svo agndofa,
bundnir af einhverju töfravaldi, sem ekki verður lýst
eða útmálað. Mann gat ýmist langað til að gráta eða
þá þjóta upp og æða um; stundum var eins og ís-
kaldur hrollur færi um mann allan. Hann ljek langa
stund, það var eins og enginn þyrði að hreyfa sig.
Hann sjálfur var eins og allur annar maður. — Svo
stökk hann upp alt í einu og baðaði út höndunum
og hló. Það var eitthvað nærri því hrollvekjandi við
hláturinn. Og hann varð aftur eins og áður. Einn
stúdent, sem sjálfur ljek mjög vel og hafði haft besta
skóla, sagði: »Það er dásamlegt; jeg hef aldrei heyrt
annað eins«. Niels (svo hjet pilturinn) var spurður,
hvað hann hefði spilað. »Veit ekki!« var svarið. —
Eftir þetta ljek hann oft. Auðvitað hafði það ekki
sömu áhrif, því nú kom það ekki flatt upp á menn.
]eg hafði fengið mjer tíma í dönskum stíl hjá mál-
fræðingi einum, og um þetta leyti skrifaði jeg stíl