Óðinn - 01.01.1928, Qupperneq 49

Ó Ð I N N
49
sem hjet: Þrjár óveðursnætur. — Óveðursnóft í landi,
óveðursnóft á sjó og óveðursnótt í sál. Kennarinn
hrósaði þessu mjög og jeg var með sjálfum mjer
hreykinn af þessu. Svo einn dag eftir miðdagsmat
sagði jeg við Niels: »Nú skal jeg lofa þjer að heyra
nokkuð*, svo fór jeg að lesa upp fyrir honum stíl-
inn. Þegar jeg hafði lesið 2 eða 3 setningar, stökk
hann upp og sagði: »Jeg má tii að spila þetta!« —
Svo dró hann mig með sjer inn í hermannastofuna,
hún var auð. Þar var orgelharmóníum mjög gott. Svo
bað hann mig að lesa upp hægt og svo Ijek hann
undir og alt kom fram, stormurinn, þylurinn í trján-
um, dynjandi regnið og þrumurnar. Svo komu ein-
hverjir að og það varð úr, að við gáfum þetta sem
skemtun fyrir lítinn hóp næsta sunnudagskvöld. Eitt
sinn var haldinn innanfjelags koncert og Niels að-
stoðaði og ljek þá bæði á piano og fiðlu til skiftis.
Nokkrir voru þar viðstaddir úr konunglega conserva-
toríinu og urðu þeir svo undrandi yfir leik hans, að
þeir komu fótum undir fjelag til þess að kosta hann
og voru í því ýms stórmenni. Framtíð hans virtist
vera borgið. En hann var svo ófær á öllum öðrum
svæðum og vantaði svo mikið á almenna skynsemi og
stillingu og hafði enga sjálfstamningu, að honum varð
ekki við hjálpað. Svo fanst honum að hann vera þegar
svo fullkominn, lagðist í óreglu, og allar tilraunir vel-
unnara hans urðu árangurslausar. Mörgum árum seinna
frjetti jeg að hann væri orðinn ræfill og lifði af að
spila á einhverjum minniháttar krám á Jótlandi. Það
var eins og honum væri alls varnað nenra þessa eina,
alt hefði verið lagt í þennan eina hæfileika.
Á hverjum sunnudegi kl. 6 vai jeg í unglingadeild-
inni. Þar kyntist jeg fjölda af drengjum af öllum teg-
undum, þótti vænt um þá alla og þeir hændust að
mjer. Tuttugu og fjögra manna »úrval« vann í deild-
inni og var skipað mörgum góðum mönnum. Bænum
var skift niður í hverfi eða sveitir, var einn maður
yfir hverju og stundaði þá drengi sem bjuggu á því
svæði. í byrjun martsmánaðar var jeg beðinn að
koma í úrvalið og taka sveit. Jeg færðist undan, bæði
af því að jeg treysti mjer ekki til þess, en mest vegna
hins, að jeg var alt af að hugsa um að líklega mundi
draga að því að jeg yrði kaþólskur og mundi það
verða sorg og vonblekking hjá vinum mínum, ef jeg
yrði mikið kominn inn í starfið. Svo ljet jeg samt til
leiðast að taka »sveit«, sem þá vantaði sveitarstjóra í,
um tveggja mánaða tíma. En áður en jeg vissi af
var jeg farinn að starfa með lífi og sál, og komst
dýpra inn í starfið. Jeg stundaði líka »Skotfjelagið«
og »Studenterhjemmet« og hafði marga unaðssæla
tíma. Frá »Studenterhjemmet« man jeg sjer í lagi eftir
tveim kvöldum. Það var þá, er prófessor Skat Rör-
dam (síðar biskup) hjelt fyrirlestur um »den daglige
Omvendelse® og svo voru umræður á eftir. Sá, sem
svaraði Rördam mest, var pastor Sörensen við Garni-
sonskirkju og sagði: »Jeg vildi að jeg mætti koma
með Wilhelm Beck«, sem þá var sá maður, er menn
dáðu mest og elskuðu, eða hötuðu og lastmælíu.
Allir stúdentarnir báðu hann að sjá til að Beck kæmi.
Svo kom Beck og hjelt fyrirlestur um »den pludse-
lige Omvendelse« og var Rördam þar og urðu á eftir
mjög mikilfengar umræður og heitar, er stóðu til kl.
3 um nóttina. Við Ricard gengum saman eftir fund-
inn. Þá var verið að undirbúa sameiginlega altaris-
göngu í unglingadeildinni (U-D) og vorum við að
tala um hana. Ricard sagði: »Þjer verðið auðvitað
með«. Jeg sagði: »Nei, líklega ekki, jeg get það ekki
af trúarlegum ástæðum!« »Trúið þjer þá ekki á kraft
og gildi sakramentisins?« spurði Ricard. Jeg sagði:
»Jú, það geri jeg, en ekki á lútherskan hátt. Jeg er
alveg á hinni kaþólsku skoðun*. »Guði sje lof, ekki
annað«, sagði Ricard. Svo skýrði jeg honum frá því,
sem jeg hafði svo oft hugsað áður. Hann sagði að
best væri að tala við prestinn, sem ætti að taka til
altaris. Jeg fjelst á það. Næsta dag fór jeg til prests-
ins. Hann spurði, hvort jeg tryði að *gerbreytingin«
færi fram undir innsetningu lúthersks prests. Jeg sagði
svo vera. Þá kvaðst hann ekki sjá að neitt væri til
fyrirstöðu, því það væru ekki skoðanirnar á leyndar-
dómunum heldur leyndardómarnir sjálfir og virkileiki
þeirra, sem væru höfuðatriðið- Svo varð þetta þannig.
Jeg var með og fjekk svo mikla andlega sönnun urn
nærveru Krists, að spursmálið fjekk sína lausn og
það, sem hafði knúð mig sterkast fram til kaþólsku
kirkjunnar, fjell úr sögunni. En jeg hafði jafnmiklar
mætur á henni sem áður, skoðun mín á sakrament-
inu og gerbreytingunni hefur ekki breytst, og ýms
önnur atriði í þeirri kaþólsku kenningu hafa verið
mjer mjög dýrmæt. Jeg hef þekt marga kaþólska trú-
aða menn, sem jeg heiðra og virði sem bræður í
Kristi, og jeg hef þekt sanngöfugan og sannmentaðan
Jesúita, sem um eitt skeið var mjer til mikillar bless-
unar og hjálpar í andlegum efnum. Saklausari og
göfugri sál hef jeg sjaldan kynst. Það var pater Jón
Sveinsson. Hann er einn af þeim mörgu, sem jeg
þakka guði fyrir að hafa mætt.
Upp úr þessari altarisgöngu urðum við Olf. Ricard
vinir, og hjer get jeg ekki lýst, hvað vinátta hans
hafði að þýða fyrir mig, en jeg vona að það komi
smámsaman í ljós á þessum blöðum. Skömmu eftir