Óðinn - 01.01.1928, Qupperneq 53

Ó Ð I N N
53
mig. Er jeg var hálfklæddur og ætlaði að fara að
þvo mjer, kom alt í einu hræðileg hugsun að mjer:
»En ef þetta skyldi nú vera teiknið og þetta væri
guðs vilji!« »Nei, það getur ekki verið og má ekki
vera«, sagði jeg við sjálfan mig, en hræðslan greip
mig. ]eg stakk höfðinu niður í þvottaskálina. Þá var
eins og rödd gengi í gegnum meðvitund mína, og það
var sem annarlegur rómur í röddinni: »Erfitt skal
þjer verða að spyrna á móti broddunum!* ]eg sagði:
»Þetta er bara heyrnarblekking«, og jeg flýtti mjer
að þvo mjer. ]eg kraup svo niður til morgunbænar
og bað um að þetta væri ekki guðs vilji. Mjer fanst
hræðilegt að yfirgefa hið blómlega starf í Danmörk;
og mjer fanst heima vera ein andleg eyðimörk og
jeg var viss um að íslenskir drengir mundu taka
þessu illa og hafa það í spotti. ]eg fann heldur enga
hæfileika hjá sjálfum mjer til þess að grundvalla og
koma skipulagi á slíkan fjelagsskap. ]eg þóttist viss
um, að það mundi lenda alt í handaskolum og fann að
mig vantaði svo ákaflega marga kosti, sem til þess
þyrftu. Mjer fanst jeg geta verið allgóður starfsmaður
undir öðrum, en að eiga að standa fyrir og stjórna
og leiða slíkan fjelagsskap, til þess fann jeg enga getu
hjá mjer. Mjer ógaði við að hugsa um það og Iagði
þetta alt fram fyrir guð, og sagði að mjer fyndist
það ópraktiskt að velja mann eins og mig. Mig vant-
aði líka alla glæsimensku og ytra útlit, sem þyrfti
með til slíks starfs. Það voru margar mótbárur, en
stöðugt hljómuðu aftur og aftur orðin: »Erfitt skal
þjer verða að spyrna móti broddunum*, í sál minni;
mjer fanst stundum eins og hláturskeimur í þeim.
Og nú komst jeg aftur inn í aðra andlega baráttu,
ennþá svæsnari en hina fyrri. ]eg bað guð um að
vekja upp einhvern annan, mann með miklum hæfi-
leikum, stóra persónu, til þess að koma þessu máli
af stað. ]eg átti í þessari baráttu heila viku og ljet
engan vita um það, en margir tóku eftir, að það var
eitthvað sem að mjer gekk, en jeg vjek á bug öllum
spurningum í þá átt. — Einu sinni eftir viku tíma
tók jeg brjefið og las það með gaumgæfni. Þá sá
jeg eitt, sem jeg hafði ekki tekið eftir áður. ]eg sá
að brjefið var skrifað 30. nóvember, og á brjefinu
sá jeg, að það var skrifað seint um kvöldið. Það
stóð í byrjun brjefsins: »Nú er jeg var að enda við
að skrifa með skipinu, þá datt mjer í hug að hripa
yður í flýti þessar línur« o. s. frv. Skipin fóru þá kl.
12 á miðnætti. Það sló niður í mig eins og elding.
Þann 30. um kvöldið varst þú að biðja um algerlega
ótvíræða upplýsingu um, hvað þú ættir að gera, og
lofaðir hlýðni; sama kvöldið kemur þessi hugsun og
knýr lectorinn heima á Islandi til að skrifa þjer þetta
brjef. Svo datt mjer í hug draumurinn um morgun-
inn, sem jeg fjekk brjefið. Hví hefur mig aldrei áður
dreymt þessa drengi? Endilega þennan morgun. ]eg
varð hræddur um, að alt þetta benti í þá átt, sem
jeg óttaðist mest. Svo varð jeg ásáttur við sjálfan
mig, að jeg skyldi skrifa lector og skýra honum frá
öllum kringumstæðum og lýsa sjálfum mjer og ókost-
um mínum, einnig leggja fram mínar kaþólsku til-
hneigingar og alls ekki draga úr þeim, og leggja það
svo algjörlega undir úrskurðarvald lectors. ]eg skrif-
aði svo í jólafríinu langt brjef og útmálaði þetta alt
fyrir lector og gerði ekki minna úr mínum kaþólsku
skoðunum en þær voru, og svo lýsti jeg afstöðu
minni til ]esú Krists og því, að hvað sem skoðunum
liði væri hann hinn fasti virkileiki, sem alt yrði að
miðast við. ]eg endaði brjefið með því að segja: »Ef
þjer viljið hafa mig heim með þessu öllu, þá segið
þjer til, og þá kem jeg, en ef yður lítst ekki á það,
þá segið mjer það og jeg yrði enn þá glaðari við
það«. Svo eftir nýárið sendi jeg brjefið og bað guð að
stjórna huga lectors og svari hans, eins og best væri
og hann sjálfur vildi. Svo beið jeg eftir svarinu.
Þennan vetur á útmánuðunum kyntist jeg ýmsum
mönnum, sem höfðu mikla þýðingu fyrir mig. Peter
Severinsen var þá orðinn framkvæmdastjóri fyrir K.
F. U. M. og var mjer mjög vinveittur. ]oackim greifi
Moltke, hirðstjóri Friðriks krónprins, var mjög starf-
andi í fjelaginu og kyntist jeg honum lítillega þann
vetur og var hann maður mjög blátt áfram og yfir-
lætislaus og hjartagóður. ]eg vissi að hann var fljót-
ur að hlaupa undir bagga með fjárhag fjelagsins, hve
nær sem með þurfti. Hann var líka hinn glæsileg-
asti maður í allri framgöngu og dáðist jeg mjög að
honum. Þá var og gamli Clausen, maður risavax-
inn og hinn kempulegasti í sjón. Hann hafði feiki-
mikið hvítt skegg, sem náði langt niður á bringu.
Hann var ætíð glæsilega búinn og sópaði mikið að
honum. Hann var trúboði í Kaupmannahöfii og gekk
um kring og predikaði í húsagörðunum. Hafði hann
mikla rödd, svo að heyrst gat til hans upp á 5. sal
húsanna og söngrödd hafði hann mikla. Hann var
mjög einkennilegur maður. Næstum því allir borgar-
búar þektu hann. Hann var heittrúaður og sífelt
barnslegur og glaður, einn af þeim, sem menn aldrei
gleyma, er þeir sjá hann. Hann starfaði líka í því
sem kallað var miðnæturtrúboðið, sem rekið var á
móti ósiðsemi borgarinnar í hinum opinberu og lög-
helguðu saurlífishúsum. Hann var óhræddur við alla,
sagði háum og lágum til syndanna og predikaði ]es-