Óðinn - 01.01.1928, Blaðsíða 56

56
Ó Ð I N N
sem jeg bjó til handa honum, var jeg að tala við
hann um systkini hans og sagði: »Þið gætuð nú
gefið mjer einn af drengjunum, þið eigið svo marga.«
»]á«, sagði hann, »jeg held þú gætir fengið hann
Hans litla«. ]eg hló og sagði að foreldrar hans
mundu nú ef til vill ekki kæra sig um það. Svo leið
þangað til á jólunum, og fór jeg þangað á aðfanga-
dagskvöldið með jólagjöí frá sunnudagaskólanum
handa Louis. Þegar jeg sat þar sagði faðirinn: »]á,
hjerna er Hans litli, ef þjer viljið hafa hann«. ]eg
varð svo utan við mig að jeg gat engu svarað fyrst
í stað. »Þjer sögðuð við Louis að þjer vilduð fá lít-
inn dreng«, sagði hann, »og nú getið þjer fengið
hann sem jólagjöf«. ]eg man ekki hvað jeg sagði og
maldaði í móinn; en mjer fanst að þetta ætti víst að
vera svo, og jeg sagði að hann gæti að minsta
kosti verið yfir jólin. Svo sagði maðurinn: »Gaa til
din nye Far, Hans«. Hans gerði það og lagði hönd
sína í mína. Svo fjekk hann húfu og yfirfrakkagarm
og svo kvöddum við og hann fór viljugur heim með
mjer, og við hjeldum okkar aðfangadagskvöld saman.
]eg trúði því, að svona ætti það að vera, og mjer
fanst þetta vera gjöf, sem jeg ætti að taka á móti.
Og væri það svo, þá mundi rætast úr fyrir okkur.
Auðvitað var þetta stórvitlaust frá öilu skynsamlegu
sjónarmiði sjeð, en þetta varð einhvernveginn svo að
vera. Þessi jól urðu afarviðburðarík fyrir mig. —
Ricard hafði komið heim um haustið og fekið við
framkvæmdastjórastöðunni 1. nóv. og markar það
nýtt tímabil í K. F. U. M.-sögu Danmerkur. Við
höfðum nú U.-D. saman. Þegar leið að jólum var
farið að undirbúa jólahátíðina í U.-D. Það var vant
að hafa hana milli jóla og nýárs. ]eg var fyrir nefnd
þeirri, er sjá átti um jólahaldið. Fyrst átti að vera
jólafrje með ræðu, síðan súkkulaði drykkja og þriðji
þáttur skemtun. Til fyrsta þáftar fjekk jeg Pastor
Schach, einn af merkisprestum Kaupmannahafnar.
Um súkkulaðið og þann partinn önnuðust hinir, en
verst var að fá nokkuð til skemtunar í þriðja þátt.
Svo hjeldum við fund um það heima hjá Ricard síð-
degis sunnudaginn næsta fyrir jól. Þar töluðum við
um margt. Myndasýning hafði verið árið áður, upp-
lestur þar áður o. s. frv. Við gátum ekki fundið upp
neitt. »Þeir þekkja allir þessar jólasögur«, sagði
Richard. »En að búa til nýjar!« stakk jeg upp á.
»]á, gerðu það«, sagði hann. ]eg sagði að jeg hefði
æíiað honum það. — Svo skildum við að ekkert var
ráðgert. Svo á U.-D.-fundi um kvöldið kom til mín
drengur lítill og rauðhærður. Hann sagði við mig:
»]eg átti að spyrja frá pabba mínum, hvort þið hefðuð
ekki þörf á flöggum og vimplum og kínverskum Ijós-
kerum«. Pabbi hans var herbergjaskreytari (Dekoratör).
]eg spurði, hve mikið hann gæti lánað; »vist svona
um hundrað af hverju«. Alt í einu stóð jeg agndofa.
]eg sá fyrir mjer salinn skrýddan tómum flöggum og
vimplum, og með tómu kertaljósi í rauðleifum kín-
verskum pappírsljóskerum. ]eg sá íyrir mjer sögur,
sem ætti að segja í þeirri birtu. Svo er leiðslan rann
af, sagði jeg við drenginn að jeg mundi koma með
honum eftir fund til pabba hans.
Svo gerði jeg það og fjekk um 90 Ijósker og flögg
eins og jeg vildi. Svo flýtti jeg mjer heim, jeg var
eins og í eldi. ]eg setfist niður og byrjaði að skrifa:
I salnum upphækkaður pallur með borði og 4
stólum. Þar sitja fjórir piltar, sunnudagskvöld fyrir
jól. Herbergi Pjeturs skólapilts, gestir hans Sören
járnsmiðslærlingur, ]ens búðarpiltur og Hans snikkara-
lærlingur. Birtan dauf, rauðleit, táknar bjarmann frá
ofninum. Þeir segja hver öðrum jólasögur, hvað fyrir
þá hefur komið. — Þetta var ramminn. Um nóttina
skrifaði jeg þrjár sögur. Um morguninn sendi jeg
handritið til Ricards. Kl. 2 kom hann og var í sjö-
unda himni. Við fengum nú pilta fil að segja sög-
urnar. Svo átti jeg að koma með 4. söguna seinna.
]eg fann ekki efni og leið svo þangað til á jóladag-
inn. Þá hafði jeg boðið til mín drengjum úr mínum
flokki úr sunnudagaskólanum. ]eg hafði þá fengið
alt skreytingarefnið heim. ]eg skreytti stofuna eins
og jeg hugsaði mjer salinn og hafði 16 kerti í ljós-
kerum. Svo sagði jeg drengjunum jólaæfintýri frá
Islandi; bjó það til þá um leið. Þegar drengirnir voru
farnir og Hans sofnaður, skrifaði jeg æfintýrið upp.
Það var álfasaga. A annan í jólum áttu allir þeir að
koma saman, sem segja áttu sögurnar. Þeir voru búnir
að Iæra sínar sögur utanað. Frú Casse, kona hæsta-
rjettardómara Casse, var við þessa lokaæfing; hún var
hámentuð kona og hafði stundum haldið fyrirlestra í
U.-D. Henni þótti sögurnar góðar. Nú var fjórða
sagan. ]eg sagði, að snikkaralærlingurinn ætti að segja,
að hann hefði enga sögu um sjálfan sig, en hann
kynni æfintýri, sem einn vinur hans frá Islandi hefði
sagt honum, og segja svo álfasöguna. Svo las jeg hana
upp. Frú Casse sagði, að hún vildi óska að hún
mætti segja þessa sögu. ]eg sagði að það gæti hún
vel. Hún gæti verið íslensk kona, gift í Kh. og móðir
Pjeturs, og svo hefði Hans enga sögu og hún segði
svo söguna og mætti bæta þessu inn í rammann.
Þetta varð að ráði. Svo kom jólakvöld drengjanna
milli jóla og nýárs. Þetta hepnaðist vel. Meðan dreng-
irnir drukku súkkulaði, skreyttum vjer salinn uppi og