Óðinn - 01.01.1928, Síða 57

Ó Ð I N N
57
tókum burt jólatrjeð og kveyktum á kertunum. Pilt-
arnir sátu á pallinum og alt var tilbúið. Svo komu
drengirnir inn í salinn og ráku upp undrunaróp yfir
skreytingunni. Svo byrjaði leikurinn á því að Ricard
setti þá inn í rammann og kynti sögudrengina fyrir
áheyrendum. »Og nú kemur móðir Pjeturs með kaffi
handa þeirn*. í því opnuðust dyr á bak við pallinn
og frú Casse kom inn, þá var nú klappað, því frúin
kom í íslenskum skautbúningi. Þann skautbúning
hafði hún fengið lánaðan hjá frú Krabbe, en hún
var íslensk. Svo voru sögurnar sagðar og frú Casse
sagði æfintýrið svo vel, að það vakti mestan fögnuð
af því öllu.
Nú víkur sögunni að alvarlegra efni. Þetta haust
hafði jeg nú eingöngu gefið mig við fjelagsstarfinu,
en ekki sótt tíma. Svo komu nú seinustu tímar fyrir
jól og átti maður þá að senda iðnisattest; jeg fór að
fá samvitskubit af þessu, að lifa af peningum, sem jeg
átti ekki skilið að fá. En svo er leið að jólum misti
jeg kjarkinn, og fór því og fjekk mjer undirskriftir
prófessora. Gertz gaf það fúslega og eins Vilh.
Thomsen, því þeir þektu mig frá fyrri missirum og
höfðu ekki veitt því eftirtekt að mig hafði vantað
allan fyrri part vetrar. Það var því alt í röo og reglu
með vottorðin, en ekki með samvitskuna. Hún sagði
mjer, að þetta væru svik og stuldur, og gæti jeg sem
trúaður maður ekki notað mjer slíkt. Eigingirnin
maldaði í móinn: A hverju á jeg að lifa. ]eg hef
ekkert nema þetta. Trúin kom til og sagði: Heldurðu
að guð þurfi stolna peninga til þess að halda í þjer
lífi? Ef hann hefur útvalið þig til þessa starfa, þá
getur hann sjeð fyrir þjer, og þjer er óhætt að sleppa
þessu. ]eg sendi því ekki attestið og leið svo fram
yfir nýár. Þann annan í nýári 1897 fór jeg út til
Haslev og dvaldi þar 4 daga hjá malara einum. ]eg
hafði kent syni hans latínu undir stúdentspróf. ]eg
hafði Hans með mjer. Það voru skemtilegir dagar.
Þetta var trúað fólk. Svo kom jeg aftur heim. Svo
skömmu seinna fjekk jeg brjef frá Garðprófasti Larsen
þar sem hann bað mig að senda strax iðnisattestið,
annars misti jeg Garðstyrk. Þetta var laugardags-
kvöld. ]eg komst í mikla baráttu við sjálfan mig:
samvitskan, vantrúin og trúin háðu sinn úrslitabar-
daga fyrir augliti Guðs. Það var harður bardagi og
lauk svo, að samvitskan og trúin sigruðu. ]eg skrifaði
brjef til próf. Larsens og sagði honum upp alla sögu
og sendi honum attestið undirskrifað og um leið
afsal á Garðstyrk, það sem eftir væri Garðtímans.
Svo lagði jeg brjefið niður í póstkassann og mikill
friður kom yfir sál mína.
Næsta morgun fór jeg í Vartowkirkju. Þar sá jeg
próf. Larsen í kirkjunni. Við útganginn í kirkjunni
hittumst við. Hann rjetti mjer höndina og sagði:
»]eg þakka fyrir brjefið. ]eg er ekki viss um, hvort
jeg hefði getað þetta. Komið til mín á morgun kl.
10 árd.«. ]eg gerði það. Hann tók mjög ljúfmann-
lega á móti mjer og sagði, að ef jeg sæji eftir því, sem
jeg hefði skrifað, þá skyldi það vera sem ógert. ]eg
bað hann að leiða mig ekki í freistni. Hann spurði,
hvort jeg hefði nokkuð mjer til inntekta. ]eg sagði
nei, en verið gæti að jeg fengi einhverja kenslu. ]eg
sagðist trúa drotni fyrir mínum hag. Hann upp-
örfaði mig, og hann vildi reyna til að hjálpa mjer og
ljet mig skrifa umsókn um Garðstyrkinn, með því
að jeg mundi fara næsta sumar heim til íslands á
prestaskólann og gæti gengið á guðfræðisfyrirlestra
hjer. En hann sagðist efast um að þetta fengist, en
það skaðaði ekki að reyna. ]eg ljet hann ráða. Svo
nokkru seinna fjekk jeg boð um, að finna hann. Þá
sagði hann mjer að þetta fengist ekki. ]eg varð hálf-
feginn því. Svo lagði hann höndina á öxlina á mjer
og sagði: »]eg er viss um að Drottinn hjálpar, og
ef þjer komist í mikla neyð, þá komið til mín«. ]eg
þakkaði honum fyrir hrærður og gekk svo heim.
A leiðinni sagði jeg við Hans, að nú færum við heim
að borða. Hann var að kvarta um sult. Hann hafði
verið hjá Islending einum meðan jeg talaði við prófess-
orinn. ]eg átti ekki einn eyri og aðeins hálft sykti-
brauð og dálítið af svínafeiti. ]eg hugsaði um mjölið
í krukkunni og viðsmjörið í krúsinni hjá ekkjunni í
Sarepta og var öruggur. Svo fórum við að fá okkur
bita, er heim var komið. En er við ætluðum að fara
að borða, var hringt. Það var Sigurður Magnússon.
Hann var með stóran pinkil og afhenti mjer. Það
var frá rektorsfrúnni í Reykjavík, frú Sigríði. í pinkl-
inum var hangiketslæri, stór dós af kæfu, rullupilsa
og hanginn bringukollur. ]eg fann, að þetta var sent
á þessari stund, ekki aðeins sem matarhjálp, heldur
sem trúarstyrking. Varð nú fjölbreyttari máltíðin en
fyrst áhorfðist. Er við höfðum snætt, þá var aftur
hringt. Þá var þar kominn ]ónas Gunnarsson frændi
minn. Hann var snikkari og kom til Hafnar frá
Noregi og hafði vinnu í borginni. Hann kom í
íslensku deildina og stundum hafði hann komið heim
til mín. Hann var mjög hæglátur og elskulegur
piltur og hafði mig oft langað til að geta gert honum
einhverja gleði, en aldrei haft tæki til þess. Þegar
hann var setstur, sagði hann: »Ertu ríkur af pen-
ingum?« ]eg hjelt að hann væri í vandræðum og
sveið mjer að geta ekki hjálpað, en jeg sagði honum