Óðinn - 01.01.1928, Síða 68

68
Ó Ð I N N
til þess að kaupa þjer í skyrtu handa barninu
þínu, eða brauðmola handa konunni; þau þurfa
þess máske með, en jeg á nóg!«
Sjera Eggert átti engin börn og giftist aldrei
— en sagt var, að hann hafi þó átt sín ástar-
æfintýri, sem flestir aðrir, og að þau hafi m. a.
átt þátt í því, hve líf hans varð einmanalegt —
og að hann fór á mis við þá ánægju og um-
önnun, sem góð kona og kær börn veita. Hann
hafði því lengstum litið af hluttekningarsemi
og hlýju heimilislífsins að segja, en var oftast
einmana og að miklu leyti upp á aðra kominn
með alla hjálp og hirðusemi á sjer og sínu.
Sjera Eggert var afbragðs góðum gáfum gædd-
ur, vel mentaður, rikur í lund, en þó viðkvæm-
ur og ætlaði engum manni ilt. Það má því
nærri geta, hversu erfitt það hefur verið fyrir
slíkan mann, að semja sig að hugsun og hátt-
erni annara manna, sem máske voru honum
gjörólíkir að skapferli og í skoðunum«.
Sjera Eggert Sigfússon dó 12. október 1908,
rúmlega 68 ára að aldri. Hann var þá að koma
frá messugerð að útkirkju sinni í Krýsuvík og
hnje örendur niður við túnfótinn á Vogsósum.
Hafði hann oftar en einu sinni, þá um sumarið,
látið þess getið við heimilisfólkið á Vogsósum,
að hann mundi ekki eiga langt eftir og að brátt
mundi verða um sig.
Hann liggur grafinn að Strönd í Selvogi.
Reykjavík, 22. júní 1928.
Jón Pálsson.
Sl
Flóttinn til Egyptalands.
Helgisaga eftir Selmu Lagerlöf.
Langt inni í eyðimörk einni í Austurlöndum
óx í fornöld pálmi einn mikill — nú orðinn æfa-
gamall og afar-hávaxinn, er þessi saga gerist.
Enginn fór þar um, svo að ekki næmi staðar,
til að virða fyrir sjer pálmann mikla. Hann var
sem sje miklu hærri en aðrir pálmar, enda hafði
því verið um hann spáð, að hann ætti að verða
hærri en broddsúlur og pýramýdar Egyptalands.
Það bar til eitt sinn, er pálminn mikli stóð að
vanda og skimaði út um eyðimörkina, að fyrir
hann bar sýn, er honum brá svo við, að titr-
ingur fór um limið alt á stofninum háa: Ytst út
við sjóndeildarhringinn sá hann tvo menn koma
gangandi. Þeir voru enn i fjarðlægð svo mikilli,
að úlfaldi sýndist á stærð við maur. En víst var
það eigi að siður, að þetta voru menn — karl
og kona, og ókunnug þar um slóðir; því að vel
þekti pálminn þá menn alla, er þar fóru um að
jafnaði. Þetta var maður og kona, er hvorki
höfðu með sjer föruneyti nje klyfjadýr, tjald nje
vatnslegil.
— Sem jeg er lifandi, mælti pálminn við sjálf-
an sig, þá eru þessi hjú hingað komin til þess
eins, að deyja.
— Furðar mig það stórum, að Ijónin skuli
ekki vera komin á kreik eftir bráð þessari. En
ekkert þeirra hreyfir sig. Og ekki sje jeg heldur
neinn stigamanninn á ferli. En þeirra verður víst
ekki lengi að bíða.
Sjöföldum dauða ganga þau í greipar, hugsaði
pálminn með sjer: Ljónin gleypa þau, höggorm-
arnir bíta þau, þorstinn sálgar þeim, stigamenn-
irnir myrða þau, sólin brennir þau, og hræðsl-
an yfirbugar þau. — Og hann reyndi að beina
huganum að einhverju öðru, því hann viknaði
við að hugsa um væntanleg forlög þeirra —
mannsins og konunnar.
En á takmarkalausri fiatneskjunni umhverfis
pálmann var ekki nokkur sá hlutur til, er hann
þekti ekki áður og hafði virt fyrir sjer um þús-
undir ára. Ekkert fjekk laðað að sjer athygli
hans, svo að hugurinn varð ósjálfrátt að hvarfla
aftur til ferðamannanna.
— Þurkur og vindur! andvarpaði pálminn —
hann mintist þann veg tveggja hinna skæðustu
óvina lífsins á eyðimörkinni —: Hvað er það,
sem konan ber á handlegg sjer? Jeg fæ ekki
betur sjeð, en að þau sjeu með barn — heim-
skingjarnir þeir arna!
Pálminn var glöggsýnn, eins og títt er um
öldunga; og honum skjátlaði ekki. — Konan bar
á handleggnum barn, sem hallaði höfðinu að
brjósti hennar og svaf.
— Barnið er ekki einu sinni nægilega klæð-
um búið, mælti pálminn ennfremur. Jeg sje að
konan hefur brugðið upp klæðafaldi sinum og
sveipað um það. Hún virðist hafa gripið það
upp úr rúminu í flýti og þotið af stað með það.
— Nú skil jeg: Þetta eru flóttamenn.
— En heimsk eru þau engu að síður, hjelt