Óðinn - 01.01.1928, Qupperneq 69

Ó Ð I N N
69
pálminn áfram. Og fylgi þeim ekki verndarengill,
þá hefði þeim verið betra að gefa sig óvinum sín-
um á vald, en að leita hingað út á eyðimörkina.
— Jeg get hugsað mjer, hvernig þetta hefur at-
vikast: Maðurinn er við vinnu sína, barnið sefur
i vöggunni og konan er farin út að sækja vatn.
Þegar hún er komin nokkur skref frá dyrunum,
sjer hún óvinina koma æðandi. Hún þýtur inn,
grípur barnið, kallar til mannsins að koma með
sjer og hleypur af stað. Síðan hafa þau verið á
flótta marga daga, og jeg er viss um, að þau
hafa ekki notið augnabliks-hvíldar. Já, þann veg
er þessu háttað; en jeg segi nú samt, að ef ekki
fylgir þeim verndarengill, þá......
— Þau eru svo óttaslegin, að þau finna enn
hvorki til sársauka nje þreytu; en þorstann sje
jeg speglaðann í augum þeirra. Jeg held jeg ætti
að vera farinn að þekkja þorstamerkin á ásjón-
um ferðamannanna.
Og þegar pálmanum kom þorstinn í hug, fóru
krampadrættir um stofninn og blöðin engdust
saman, eins og þeim væri haldið yfir eldi.
— Væri jeg maður, mælti hann, þá mundi
jeg aldrei hætta mjer út á eyðimörkina. Enda
er það ofdirfska öðrum en þeim, er rætur eiga
niðri í hinum ótæmandi vatnslindum. Hjer getur
jafnvel pálmanum verið hætta búin — já, jafn-
vel pálma, eins og mjer.
— Gæti jeg gefið þeim ráð, mundi jeg ráða
þeim að hverfa hjeðan hið fyrsta heim aftur.
Því að óvinir þeirra geta aldrei orðið þeim jafn
skæðir og eyðimörkin. Ef til vill álíta þau, að
gott sje að hafast hjer við. En sá veit gjör sem
reynir, og oft hefi jeg átt fult í fangi með að
halda í mjer lífinu. Er mjer einkum ininnisstætt
eitt sinn er jeg var ungur, þegar hvirfilvindur-
inn feykti yfir mig heilu sandfjalli. Mjer lá við
köfnun. Og gœtí jeg dáið, þá mundi þetta hafa
orðið minn bani.
Pálminn hjelt áfram að hugsa upphátt, eins
og gömlum einstæðingum er títt.
— Jeg heyri kynlegan hljómþyt fara um krón-
una mína, mælti hann; hverl einasta blað titrar.
Jeg veit ekki hvað veldur þeim kynjum, er um
mig fara við að sjá þessa vesalings flóttamenn.
En konan hrygga er svo undurfögur. Hún minnir
mig á hina dásamlegustu minningu liðins tíma.
Og meðan þyturinn hvein í blöðunum, rifjaði
pálminn upp fyrir sjer viðburð löngu liðinna
alda. Tvö stórmenni fóru þar um eyðimörkina.
Það var drotningin frá Saba og Salómon kon-
ungur hinn vitri. Hann var að fylgja henni heim
á leið, og hjer ætluðu þau að skilja.
— Til minja um þessa stund, mælti drotningin,
sái jeg döðlukjarna hjer í jörðina; og jeg mæli
svo um, að upp af honum spretti pálmi, sem
vaxi og þróist uns Gyðingar eignast þann kon-
ung, er meiri sje en Salómon. Og sem hún hafði
þetta mælt, sáði hún kjarnanum og vökvaði með
tárum sínum.
— En hvernig vikur því við, að mjer kemur
þetta í hug einmitt í dag? — spurði pálminn
sjálfan sig. Getur það hugsast, að þessi flótta-
kona sje svo fríð, að hún minni mig á hana,
sem fríðust var allra drotninga — þá konu, sem
með ummælum sínum rjeði tilveru minni, lífi
og þroska til þessa dags?
— Þyturinn fer vaxandi í blöðum mínum, og
hann er angurblíður eins og líksöngur. Engu
líkara, en að þau sjeu að spá feigð einhvers. En
gott er til þess að vita, að ekki getur slík spá
átt við mig, sem er ódauðlegur.
Það hlutu að vera llóttamennirnir, sem þyt-
urinn spáði feigð, hugsaði pálminn. Enda hugðu
þau sjálf, maðurinn og konan, að ekki gæti hjá
því farið, að þeirra síðasta stund væri i nánd.
Það var auðsjeð á yfirbragði þeirra, að þau íóru
fram hjá úlfalda-beinagringdum, sem lágu þar
við veginn; og á augnaráðinu, sem þau gutu til
hræfugta tveggja, er flugu fram hjá. Við öðru
var ekki að búast. Þau hlutu að farast.
Þá komu þau auga á pálmann og grastóna í
kring og flýttu sjer þangað, í von um að finna
þar vatn. En þegar loks þangað kom, hnigu þau
niður af þreytu og örvænting — því að lindin
var þornuð. Konan lagði barnið frá sjer og sett-
ist grátandi við lindar-farveginn; en maðurinn
fleygði sjer niður við hlið hennar og lamdi með
kreptum hnefum skrælnaða jörðina. Og pálm-
inn heyrði þau vera að tala sín á milli um, að
þarna hlytu þau að bera bein sín.
Hann skyldi það einnig af samtali þeirra, að
Heródes konungur hefði látið myrða öll börn
tveggja og þriggja ára, af ótta við það, að hinn
mikli væntanlegi konungur Gyðinga væri fæddur.
— Þyturinn fer vaxandi, mælti pálminn. Þeir
eiga víst ekki langt eftir, vesalings flóttamennirnir.
Hann heyrði það líka á þeim, að þeim stóð
ótti af eyðimörkinni. Maðurinn sagði, að betra
hefði þeim verið að vera kyrr og veita hermönn-