Tímarit Hins íslenzka bókmentafélags - 01.01.1880, Blaðsíða 7

7
land, þá hefir ágæti fornrita vorra og fornsögu eigin-
lega hvergi verið þekt fyrir utan Norðurlönd, og því
getur hver og einn byrjað að rita um fornöldina og
fornritin að nýju í sömu stefnu, og fyrst var hafið, eða
þegar gullöld rannsóknanna og skoðunarinnar stóð, ef
einungis sú þjóð, sem rithöfundurinn er hjá og ritar
fyrir, ekki þekkir neitt til þess, sem um er ritað, eða
til þess, sem um fornöldina hefir verið ritað. Nú vita
það allir menn, að fornöld vor og fornrit eru Eng-
lendingum yfir höfuð ókunn, og er því eigi mikill
vandi að rita fyrir þá og láta þá halda, að enginn hafi
ritað um þetta fyr, þótt margbúið sé að rita um það,
og þótt búið sé að brjótaísinn svo, að mjög lítill vandi
er að fremja eptirleikinn. Og þetta er því minni vandi,
ef ritað er alveg tilvísanalaust og án þess að nefna
nokkra þá rithöfunda, sem fengizt hafa við sama efni.
Hvað sjálfan textann þessarar útgáfu Sturlunga
sögu snertir, þá mun hann að mörgu leyti vera betri
en í eldri útgáfunni, sem raunar hefir þann galla mest-
an, að hún fæst eigi lengur. Að minnsta kosti er út-
gefandinn mjög öruggur með að fyrirlíta alveg papp-
írshandritin og draga stryk yfir alt, sem honum ekki
líkar, án þess að færa hina minnstu ástæðu fyrir nokkr-
um hlut. í tilfærslu varíantanna eða mismunandi lestr-
armáta er og viða ósamkvæmni og gjörræði, og auð-
séð, að margt í athugasemdunum er einungis uppteikn-
að útgefandanum til minnis, og svo er það prentað ó-
breytt. Oss dettur ekki í hug að fara að þræða all-
an textann, en þar sem svo mikið er tekið upp í sig
um óbrigðulleika, og alt annað lýst ónýtt og óhæft,
þar ættum vér þó að geta heimtað rétt mál, hvort
sem menn vilja afsaka sig með prentvillum eða ekki.
þ>ví í slíkri bók á engin prentvilla að finnast, enda þótt
alt þess konar megi bjóða Englendingum, sem fæstir
hafa vit á þessu. Sem dæmi þessa getum vér nefnt: