Tímarit Hins íslenzka bókmentafélags - 01.01.1880, Qupperneq 9

9
Registrin er gott að hafa, og eru þó til margar
bækur, þar sem jafngóð registur eru eða betri. Á bls.
178 segir höf., að nafnaregistrið við eldri útgáfuna sé
óáreiðanlegt (very inaccurate), en þetta á einmitt heima
hjá því registri, sem hann hefir sjálfur búið til. Sam-
nefndum mönnum er slengt saman og alt er á tjá og
tundri; og nennum vér eigi að elta það. f>að er og
athugavert, að nafnið „íslendinga-saga“ á ekkert við,
eins og það er haft (o: um VII. hluta Sturlunga-sögu,
en ekki um annað).
En það eru ekki þessir smámunir, sem oss þykir
mestu varða; það eru skoðanir höfundarins í forspjalls-
riti bókarinnar (prolegomena), sem margar eru barðar
fram með tómum getgátum og svo miklum sleggju-
dómum, að það er ómögulegt að gefa annað eins, út
nema þar sem fáir hafa vit á þess konar hlutum.
þetta er því merkilegra, sem það er í fyrsta sinn, að
íslendingur hefir orðið til að prédika slíkar kenningar
fyrir erlendum mönnum, niðra oss öllum og leitast
við að svipta þjóð vora því eina, sem hefir haldið
henni uppi og gefið henni máttinn í raunum og and-
streymi.
Höfundurinn hefir tekizt á hendur að rita um all-
ar greinir fornfræðinnar: rúnamál, ritmál, lög, skinn-
bækur, átrúnað, skáldskap og alt hvað heita hefir; og
í formálanum (8. bls.) gleður hann sig yfir að geta nú
rutt sig og komið öllu þessu á prent ('very glad he is
to see them at last safely put on paper), til þess það
geti staðið um aldur og æfi. Vér getum ráðið í skáld-
skaparsmekk höfundarins af ýmsu í þessu forspjallsriti;
færum vér þar fyrst til hið venjulega hól um Hallgrím
Pétursson og Jón Vidalín, sem raunar er orðið að
þjóðar-vana. J>að er víst, að mörg verk þessara manna
eru ágæt í sinni röð, en þau eru alls eigi svo, að ekk-
ert komist til jafns við þau. En það er einnig víst,