Tímarit Hins íslenzka bókmentafélags - 01.01.1880, Qupperneq 29

29
því hvorki af sjálfum sér né öðrum álitinn sem hinn
verulegi smiður eða skapari hugmyndanna. Raunar
má segja um drápur og vísur um konunga eða atburði,
að skáldið skapar ekki efnið í þær, en það, að nöfn
skáldanna eru optast nær nefnd, sýnir, að þetta var
svo mikils metið og skoðað alt öðruvísi en sögurnar.
Sama skoðan hefir vakað fyrir sagnamönnunum: þeir
vissu með sér, að þeir sjálfir fundu eigi upp sögurnar,
hvorki hugmyndasögurnar (eða goðasögurnar eða hin-
ar mythisku sögur, sem erfðar voru í gegnum margar
aldir, og sumar, t. a. m. Göngu-Hrólfssaga, komnar frá
austrænum þjóðum), og enn síður hinar sönnu sögur;
þeir fundu, að enginn sagnamaður skapar atburði lífs-
ins, að hann er ekki skapari sögunnar. þess vegna
eru höfundar Eddukviðanna eigi nefndir. Til er raun-
ar skáldskapur, sem ortur er út af goðasögum, svo
sem Haustlöng og þ>órsdrápa, en það eru drápur eða
lofkvæði. Hvað sem um þetta er, þá hefir hvorki
Guðbrandur né nokkur annarr getað sannað neitt um
aldur og uppruna Eddukviðanna, og þeir, sem eigna
íslendingum þær, standa óhraktir enn og munu aldrei
verða hraktir með neinum sönnunum, þótt ýmsir mál-
fræðingar — danskir, norskir, og Guðbrandur, sem raun-
ar er enginn eiginlegur málfræðingur, heldur sagnfræð-
ingur, en allrasízt „œstheticus* — gjöri sér að skyldu að
ganga framhjá því sem þeim þóknast, einungis af per-
sónulegum ónotum, eða sérvizku.
Að tala um „Proewiking poetry“ [skáldskap eldri
en víkingaöldin] (bls. 190) er einnig hægt, eins og
ætíð er hægt að byggja loptkastala. það er líka hægt
að tala um skáldskap steinaldarmanna og Præadamíta,
og má jafnvel rita um þetta „Prolegomena“.
J>að er ekki því að fagna, að vér höfum tæmt for-
spjallsritið fyrir Sturlunga sögu, sem í rauninni er sjálf-
sagt ekkert annað en „Schedae“, lausir seðlar og Sibyllu-