Tímarit Hins íslenzka bókmentafélags - 01.01.1880, Qupperneq 40

40
ið þetta sama stykki á i l/a degi og fengust af þvi í
fyrra sumar 14 hestar, en 18 í sumar er leið. þ»að,
sem að er við þessa sléttu, er það, að hún hefir ekki
verið plægð í beð, svo hún er nú farin að verða tals-
vert ójöfn. Við hliðina á þessari sléttu var annað
stykki, er plægt hafði verið fyrir 3 árum, og sem nú er
gróið að mestu leyti upp aptur, en ekki hafa menn tek-
ið eptir, hversu mikið hefir fengizt af því. f*að stykkið
var undir eins plægt í teiga og látnar færikvíar ganga
á því ein tvö sumur. J>ær sléttur hafa vaxið fljótara
til en hin, og lítur út fyrir, að hún muni verða jöfn og
halda sér betur“.
„þetta sýnir, að tún, sem nokkur rækt er í, geta
fljótt sprottið aptur, þótt þau séu plægð með grasrót-
inni og öllu saman; en þar á móti er það sannreynt,
að útskæklar og móar utan við tún, ef þeir eru plægð-
ir, að þá koma þeir mjög seint til aptur, opt ekki fyrri
en eptir 10—12 ár og verða samt optast nær gras-
snöggir“.
þessu síðast nefnda til sönnunar vil eg færa til
kafla úr bréfi er eg hefi nýlega fengið frá Torfa jarð-
yrkjumanni í Olafsdal, og er hann svo hljóðandi:
„Magrir og hijóstrugir túnmóar, sem plægðir eru
upp með grasrótinni, munu ekki gróa upp og verða
að brúkanlegu túni fyrri en eptir mörg ár, og vil eg
í því tilliti geta þess, að sléttur hér í Olafsdal, sem
þannig eru gjörðar, eru eptir 17—20 ár ekkieinsgóð-
ar og þær, sem um sama leyti voru gjörðar með að
rista ofan af og þekja. Mismunurinn á kostnaðinum
við þessar flatir og hinar tyrfðu er miklu minni en
margur ætlar, einkum ef maður hefir ekki önnur verk-
færi en plóg og algengt tindaherfi“.
Guðmundur jarðyrkjumaður Olafsson er í ritgjörð
sinni um þúfnasléttun, sem prentuð er í 1. ári And-
vara 1874, bls. 139—164, mjög meðmæltur þessari slétt-