Tímarit Hins íslenzka bókmentafélags - 01.01.1880, Qupperneq 54

54
ein guðhrædd og rettvís ekkja------“ og í öðru bréfi
til Jóns sýslumanns í Grenivík segist hann:
„----ávallt biðja til Guðs, að hjálpa sér til, að gjöra
ekki rángt eða ángra frú Vídalín, því flestir séu með
henni og móti sér--------“.
En — hvað um það, hann kom sínu fram, og auðg-
aði Skálholtsstað, þó útlátin kæmu, ef til vill, annarstað-
ar niður, en þau áttu.
Undir fáum biskupum í lútherskum sið mun jafn-
mörgum prestum hafa verið vikið frá embætti, eins
og í tíð Jóns Árnasonar. Auk síra Árna, sem fyr
var getið, setti hann síra Gissur Bjarnason í Hellna-
þingum af fyrir óreglu í útdeilingu altarissakramentis-
ins, síra Arnfinn Magnússon, prófasts að Stað í Stein-
grímsfirði Einarssonar, er í því nær 40 ár hafði þjónað
Ogurþingum, síra Sigurð á Krossi í Landeyjum, syst-
urson Jóns meistara Vídalíns, síra Jón þórðarson á Sönd-
um í Dýrafirði frá embætti fyrir ofdrykkju. En — ekki
var það ófyrirsynju, hvað þá tvo síðastnefndu snertir,
því báðir höfðu verið svo drukknir í kirkju, að þeir
hnigu frá altarinu fram á kórgólfið, voru færðir úr
skrúðanum og látnir upp í bekk, meðan einn af söfn-
uðinum las húslestur í kirkjunni (sbr. kgsbréf 26. apr.
1737); var síra Jón þórðarson eptir það kallaður Jón
Dettir. En stórum fleiri voru þeir prestar, sem biskup
skriptaði bæði opinberlega og leynilega. Við suma
þeirra kom hann ekki hörkunni fram, fyrir því að amt-
mennirnir, Fulirmann og síðar Lafrenz, skárust í leik-
inn, svo sem síra þórð Jónsson í Reykjadal, er átti
biskupi margt gott upp að unna, en reyndist honum
erfiður; vildi biskup víkja honum frá fyrir ýmsa óreglu
og jafnvel guðlast, en amtmaður hlífði; þó lauk svo,
að hann varð að taka opinberlega aflausn í Reykja-
dalskirkju, og dó að lokunum sem veizlukarl í Skál-
holti. Álíka var ástatt með síra Magnús Snæbjarnar-