Eimreiðin - 01.05.1898, Page 12

92
Sál minni hellt út í söng,
Hvarflandi í heiðbláma
Og hyrfi þaðan
Aptur aldreigi
Ofan til jarðar!
En, æ, því er miður
Að örninn, sem horfði
Svo djarft inn i ársólar ásýnd,
Frá ljómanum himins
Lægir sig niður
Til þess i dimmu
Djúpinu að skygnast,
Eptir dags bráð, sem hyggst hann að hremma,
Og lævirkinn dregst
Frá dillandi yndi
Síns hvarflandi, himneska söngflugs
Magnþrota niður
Til Moldar aptur
I náttból síns haggjörva hreiðurs.
Fær enginn vængjaður
Foldborinn andi,
Hetju andi,
Eldfjörug skáldsál
Lypt sjer úr fjötrum
Hinnar lágu móður
Upp, upp til ljóssins
Hins algöfga föður?
Flugfæri guðmóðs
Festi mjer elskan við hjarta;
Flaug það upp og beindi
Flugi til sólar,
Unz því bráðnuðu
Báðir vængir
Og hratt það steyptist
Ur hæðum ofan
Og sökk nið’rí sneypunnar haf.