Eimreiðin - 01.09.1903, Blaðsíða 3

Sorann tíðrætt ef aö um kann öðrum vera;
Pað er hverra girnd sem gera,
Gulli eg helzt skal vitni bera.
Hans á tungu ljóðið lék svo létt og glaðan;
Auðug ríkir yndis laðan
I því bezta, sem að kvað ’hann.
Orðróm sumir eru verri, en aðrir betri;
Spor að hyggju- og hjartasetri
Hittast skálds í kvæðaletri.
Hvaðan mundu gumar gefa gull í óði,
Utan hjarta og anda’ úr sjóði?
Ann eg því og sinni’ ei hnjóði.
Oft með hug við óðinn skálds og æfimeinin
Viknaði ég viður steininn,
Víkur strönd þar geymir beinin.
Fram á leið mig blakkur ber um bjarga lendur;
Bærinn þarna í brot féll endur
Breiðfirðings, en nafn hans stendur.
III. HELLENZKUR DRAUMUR.
Pað var núna í vetur, um niðsvarta nótt
Mig nokkuð réð dreyma,
Og það var um sumar og sælunnar gnótt
Og suðræna heima.
Pá úti var rosi og útsynnings él,
Sem á dundu tíðum,
En svefninn ég fest hafði vært þó og vel
Og vissi ekki af hríðum.
Frá bók hafði eg sofnað; um Saffó var hún
Og söng-gullöld forna,
Pá guðdómleg óðsnild med geíslandi brún
Um Grikkland réð morgna.
11*