Eimreiðin - 01.09.1903, Síða 7

167
V. UPPSTYTTAN.
Lengi svarta þyknið þrátt
T’reytti sjónarbauga;
Ljósar núna loks í blátt
Lítið stærra en auga.
Díllinn blár hins blakka ranns
Bendir vinalega;
Svo skín von hins mædda manns
Mótlætis á vega.
Sírigningar flóði fár,
Fögnuð gerði’ að smækka;
Sé ég nú hve blettur blár
Ber sig ótt að stækka.
Auðið hefir orðið mér
Óskastund að hitta;
Bláminn sigrar, augljóst er:
Upp fer nú að stytta.
Bólstrar dökkir svífa 'á sveim,
Sig þeir fá ei varið;
Efra lculið ýtir þeim,
Austan er á farið.
VeðurkulÍ vænu því
Vil ég þakkir kunna;
Hvítna þarna á himni ský,
Hýr er bak við sunna.
Bykn, sem loftsins þakti ból,
Pynnist, leysist, hjaðnar;
Frjáls að nýju fram brýzt sól,
Fold og himinn glaðnar.
VI. UXINN OG SLEÐINN.
Grjóti á sleða álmtýr ók,
Uxa fyrir hafði,
Sem að móður svitna tók,
Svo að hvíldar krafði.
»Alt af draga eg verð þig«,
Inti hann við sleðann;
»Heyrðu! dragðu í hægðum mig,
Svo hvílist ég á meðan«.
Brakar sleðinn býsna-þver:
»Bölvuð sé sú hugsan;
Sláðu’ hann, bóndi! slíkt fer ver,
Að sleðinn dragi uxann«