Eimreiðin - 01.09.1903, Blaðsíða 36

196
»Jú, rétt«, sagði Tobra litli alvariega, »hún, sem fanst dauð
í brunninum. Tað skeði einhvern tíma, ég man ekki hve nær það
var, að veiki kom til þorpsins okkar, þar sem olíupressan okkar
var, og fyrst veiktist systir mín í augunum og varð sjónlaus, því
það var mata, barnabólan. far á eftir dó faðir minn og móðir
mín úr sömu veikinni, og þá vórum við alein, bróðir minn, sem
var 12 ára, ég, sem var 8, og systirin, sem gat ekki séð. Enn
þá höfðum við samt uxann og olíupressuna og við skiftumst til
að pressa olíu eins og áður.
En Surjun Dass, körnsalinn, féfletti okkur í viðskiftum sínum,
og uxinn var alt af óþægur að vinna með. Við hengdum gull-
blóm handa guðunum á hálsinn á uxanum og á stóru kvarnar-
stöngina, sem gekk upp úr þakinu, en það hjálpaði ekki hót, og
Surjun Dass var harður maður«.
»Bapri-bab!« mumluðu konur þjónanna, »að fara svo með
börnin! en við þekkjum þessa bunnia-menn«.
»Pressan var gömul og við vórum ekki sterkir menn, bróðir
minn og ég; við gátum ekki einu sinni fest stöngina almennilega
í hringnum«.
»Pví get ég trúað«, sagði hin skrautklædda kona yfir-hesta-
sveinsins, er kom að í þessu. »Pað þarf sterkan mann til þess.
Pegar ég var ung stúlka hjá föður mínum . . .. «
»Lofaðu honum að tala kona«, sagði maður hennar. »Haltu
áfram drengur«.
»Ó, það er ekki neitt«, sagði Tobra litli. »Stóra stöngin reif
niður þakið einu sinni, ég man ekki hve nær, og með þakinu hrundi
mestur hluti afturveggsins, og alt saman ofan á uxann, svo hann
hryggbrotnaði. Pannig áttum við nú hvorki heimili, pressu eða
uxa, bróðir minn, ég og systirin, sem var blind. Við gengum
grátandi burt þaðan og leiddumst yfir akra og engjar, og alt sem
við áttum af peningum vóru 7 anna og 6 pie (anna = 12 aur-
ar og pie = 1 eyrir). Pað var hungursneyð í landinu.
Ég veit ekki hvað það land heitir. Svo eina nótt, þegar við
sváfum, þá tók bróðir minn þær 5 anna, sem við áttum eftir, og
strauk burtu. Ég veit ekki hvert hann fór. Bölvun föður míns
sé yfir honum. En ég og systirin sníktum okkur mat í þorpun-
um, en enginn hafði neitt til að gefa. Peir sögðu bara allir við
okkur: »Farið þið til Englendinganna, þeir munu gefa ykkur*.
Ég vissi ekki hvað þessir Englendingar vóru; en mér var sagt,