Eimreiðin - 01.09.1903, Qupperneq 44

204
hérna um daginn með heldur miklum ákafa á vitringinn hann
Anaxagoras,1 sem ætlabi að telja lærisveinum sínum trú um, að
engin hæfa væri í því, að við guðirnir værum til. En ég rnisti
hans nú samt, því Períkles hélt hendi yfir honum, en þrumufleinn-
inn skall niður í Anakeion2 og brendi það upp; vantaði minna
á að fleinninn mölbrotnaði á klettinum. En það verður í bráðina
nægileg hegning fyrir þá að sjá hann Tímon aftur vellríkan.
11. Hermes. (Við sjálfan sig um leið og hann sækir Auð)
Nú, það var ekki ónýtt fyrir manninn að hann grenjaði svo hátt
og var svona áleitinn og ósvífinn. Paö er nokkuð sem gagn gerir
ekki einungis þeim, sem í málaferlum eiga, heldur einnig þeim,
sem biðja til guðanna. Sko til! þarna verður hann Tímon stór-
ríkur upp úr bláfátækt aðeins fyrir það, að hann meb ópi sínu og
einurð í bæninni fékk leitt að sér athygli Sevs. Hefði hann bogr-
að þegjandi yfir grefinu og pælt svo áfram, þá væri hann að pæla
enn og enginn hefði skift sér af honum.
Auður. Mér er ekki um að fara til hans, Sevs!
Sevs. Pví þá ekki, Auður minn góður! Tegar ég vil nú
svo vera láta?
12. Auður. Jú, því viti það Sevs, að hann hefir farið illa
með mig, borið mig út og tvístrað mér í sundur, og það þó ég
væri í vinfengi við hann frá tíð föður hans? Liggur ekki við að
hann hafi lamið mig með lurkum út úr húsum sínum og farið
með mig eins og þeir, sem hrista logandi eldinn af höndum sér?
Á ég nú að fara aftur ög seljast í hendur sníkjugesta, smjaðrara
og lausakvenna ? Sendu mig, Sevs! til þeirra, sem kunna að meta
gjöf þína, sem leggja rækt við mig, sem virða mig mikils og hafa
mig kæran. En þessir heimskingjar eiga að vera hjá henni Ör-
birgð (Peníu) sinni, sem þeir meta meira en mig, og láta
hana gefa sér geitskinnsstakk og gref, og þakki þeir fyrir að fá
fjögra obola kaup, þessir garmar, sem kærulaust hafa útsóað tíu
talentum.
13. Sevs. Upp frá þessu mun Tímon ekki gera þér neitt
þvílíkt, því svo framarlega sem hann er ekki alveg tilfinningarlaus
1 Anaxagoras heimspekingur var uppi samtíðis Períklesi; hann var kærður
fyrir guðleysi, þ. e. að hann tryði ekki á guði þá, er þjóðin trúði á. Períkles kom
honum undan dauðarefsingu.
2 Svo nefndist hof þeirra Sevs-sona, Kastors og Pollux (Polýdevkesar) á há-
borginni (Akropolis).