Eimreiðin - 01.09.1903, Qupperneq 47

207
kemur, sem sé, makleg hefnd, þar sem aðrir gína aðeins berg-
ingarlausir með þurrum gómi yfir gullinu, eins og hann Tantalos,
en fyrir hinum fer eins og honum Fínevs,1 að Harpýjurnar hrifsa
matinn frá munninum á þeim. En komstu nú einhvern tíma af
stað og muntu þá reyna, að Tímon verður miklu skynsamari.
Auður. Eað er nú rétt svo sem! eins og hann muni nokk-
urn tíma hætta að ausa mér út af ásettu ráði, eins og úr göt-
óttri körfu, — og það áður en ég get runnið allur inn, því hann
vill verða fyrri til með útausturinn en ég með innrenslið, svo ég
ekki kæfi hann. Mér virðist þetta engu líkara en að bera vatn í
ker, Danaíðanna.2 Eg mun til einskis ausa í ílátið með því að
það engu heldur, svo við liggur að það, sem í það streymir, hell-
ist út áður en það er runnið inn; því sökum þess, að gatið er
of vítt á kerinu, þá er alt óðara runnið úr því, og útrásin ó-
stöðvandi.
19. Sevs. Nú, nú, ef hann ekki treður upp í þetta gat,
sem ekki þurfti að opnast nema einu sinni, og ef þú rennur út á
svipstundu, þá mun hann hæglega finna aftur skinnkuflinn og gref-
ið í dreggjum kersins. En farið þið nú og gerið hann ríkan. Og
mundu það, Hermes! að koma í heimleiðinni með Kyklópana3 frá
Etnu, svo þeir geri við reiðarfleininn minn og skerpi hann, því
mér mun öll þörf á því bráðum að hafa hann hvassan.
20. Hermes. Víð skulum þá fara, Auður minn! En hvað
er þetta? Eú ert haltur. Eetta vissi ég ekki áður, góðurinn
minn! að þú ert haltur í tilbót, auk þess að þú ert blindur.
Auður. Ekki er ég það alténd, Hermes! heldur einungis
þegar ég er sendur af Sevs og á að fara til einhvers; þá er ég
einhvernveginn svo seinn á mér og haltur á báðum fótum, svo
ég kemst með naumindum þangað sem ég á að fara, þegar sá,
sem bíður mín, eins og stundum ber við, er kominn á gamals
1 Fínevs var spáfróður konungur á Fraklandi; hann var að boði guðanna
hrjáður af meinvættum þeim, er Harpýjur nefndust; þær vóru meyjar fyrir ofan
brjóst, en hinn kroppurinn í fugls líki; ræntu þær frá honum matnum eða útbýjuðu
hann til skemda með óhreinindum sínum.
2 Danaíður, dætur Danaosar konungs í Argos, 50 að tölu, drápu að boði
föður síns menn sína á brúðkaupsnóttinni (allar nema ein) og fengu fyrir það þá
refsingu í undirheimum, að þær skyldu að eilífu og án afláts ausa vatni í sáld eða
marggötótt ker.
3 Kyklóparnir (Hringeygingar) vóru eineygðir risar; eftir seinni sögnum vóru
þeir smíðasveinar Hefestosar (eldguðs og smíðaguðs) í Etnu.