Eimreiðin - 01.01.1906, Qupperneq 43

43
kvöld, og Búrfell var óvanalepa »æruverðugt«, þar sem það
gnæfði upp yfir heiðina sína eldrautt af aftanskininu.
En ekki kom Friðrik. f*að var nú alveg gengið fram af fé-
lögum hans. Peir voru nú hættir öllum getum. en héldu niðri í
sér andanum og hlustuðu og hlustuðu, hvort þeir heyrðu ekkert
til hans. En það heyrðist ekkert, ekkert, ekki svo mikið sem
kindarjarmur, sem benti á, að Friðrik hinn áttundi væri að nálgast.
Loksins brast þá þolinmæðina. Fjórir þeirra lögðu af stað
til að leita að Friðrik. En hinir þrír urðu eftir til að gæta fjárins.
Myrkrið skall nú yfir jafnt og þétt. Hæðirnar urðu dimm-
bláar og allur roði horfinn af tindunum á Búrfelii. Sýnið var
orðið óljóst, svo vel gat verið að þeir íæru á mis við Friðrik
án þess að mæta honum. Svo fóru þeir að kalla við og við.
Köllin ómuðu ömurlega út yfir heiðina og bergmáluðu frá hæð-
unum. En það kom ekkert svar.
Loksins mættu þeir Friðrik.
I’eir sáu fyrst hilla undir hann á leiti, sem bar við loftið.
I’eir vóru lengi að glöggva sig á, hvort það væri ekki varða, sem
þeir sæju, því það færðist ekki úr stað. En svo sáu þeir hann
beygja sig niður og rétta sig upp, og það gerir engin varða.
En svo þegar þeir komu nær, sáu þeir, að hann hafði ein-
hvern þremilinn í eftirdragi, sem hann ýmist bar eða dró. I’að
var grátt á litinn og þeim datt strax í hug kind, sem hefði gefist
upp. En það var þó eitthvað svo ólíkt Friðrik, að gera sér svo
mikið ómak fyrir eina kind. Pegar þeir komu til hans, urðu þeir
þó fyrst hissa, því þetta, sem Friðrik bar og dró, var stráheilt
— hreindýr.
Dýrið var skorið á háls og steindautt, en það bar það með
sér, að það hafði nýlega lent í slæma keldu, því það var alt leir-
ugt alveg upp á bak. Og Friðrik var líka allur leirugur.
Dýrið var stórt karldýr með fullvöxnum hornum, spikfeitt og
í ágætu standi.
Nú rigndi spurningunum yfir Friðrik, hvar hann hefði fengið
þennan happadrátt.
Friðrik var ekki fljótur til svars. Aldrei höfðu þeir séð hann
jafn-kindarlegan. Hann skáblíndi ofurgóðlega upp á þá á víxl og
hjó á orðunum og hixtaði, eins og honum væri svo mikið niðri
fyrir, að hann vissi ekki hvar hann ætti að byrja. Andlitið var
hið sama gamalkunna, loðið upp undir augu og með kragaskeggið