Eimreiðin - 01.01.1906, Page 54

54
staðnum, skyldi hann þá gleyma henni og fara að hugsa um
Reykjavíkurstúlkurnar? Nei, það gat ekki látið sig gera, hann
hafði lofað henni að láta ekki svo nokkurn dag líða, að hann
hugsaði ekki um hana. — En ef hann yrði veikur, hver var þá
til þess að hjúkra honum ? Ef hann skyldi svo deyja, af því hann
væri milli allra ókunnugra og enginn til þess að hjúkra honum!
En hvar vóru þeir þá, höfuðstaðarlæknarnir, sem mest fór orð af,
ef þeir létu hann deyja? Nei, það var ekki hætt við því; hann
var svo hraustur, að engin ástæða var til að hugsa að hann myndi
veikjast. En ef hann skyldi leiðast út í svall og alls konar óreglu,
verða slarkari og drykkjumaður, það var ógurlegt! Og því höfðu
þau aldrei talað um það; það var of alvarlegt málefni, til þess að
liggja í þagnargildi? Ef hann yrði svoli, eins og hann faðir hans,
sem hvergi var liðinn fyrir ójöfnuði, þegar hann var drukkinn?
Pað væri nú ekki annað en hann sækti það til Reykjavíkur að
verða drykkjumaður, í staðinn fyrir fræði þau, er hann ætti að
nema þar, og mentun þá, er hann átti að fá? Myndi ekki reyn-
andi, að hún bæði til guðs, að hann annaðist unnustann hennar,
svo hann leiddist ekki á neina siðferðislega villustigu meðan hann
dveldi fjarri henni.
Og hún bað og bað fyrir unnusta sínum af hrærðu hjarta og
heilum huga, og tárin, sem féllu ofan í koddann, skópu í huga
hennar von um bænheyrslu.
En þegar hún var að klæða sig um morguninn, vóru augun
rauð og þrútin, og kinnarnar bólgnar; hún hafði grátið meiri part
næturinnar. —
En hvernig hafði svo Sveinn staðið 1 bréfaviðskiftunum ?
Hafði hann skrifað? Ja, það hafði hann gert.
Hún hafði fengið bréf frá honum nokkuru fyrir jólin; gott og
ástúðlegt bréf, en heldur stutt var það. En það var auðvitað satt,
sem Sveinn sagði í Jjréfinu, hann gæti ekki skrifað nema lítið,
vegna þess að hún þekti ekkert til þar fyrir sunnan.
Retta varð hún að láta sér lynda.
Og þetta var eina bréfið, sem hún hafði fengið, og þó hafði
hún skrifað ótal bréf — í hvert einasta skifti, sem ferð féll — og
þau löng og skemtileg að henni fanst.
— En í dag hafði hún fengið bréf, og hún þekti að það var
einkennilega rithöndin hans utan á því. Hún hafði ekki þorað að