Eimreiðin - 01.05.1908, Blaðsíða 18

98
Á altari þínu er alþýðan fórn,
sem augunum reynir að loka,
svo sjái hún ekki sitt svívirta barn,
sem sendir þú nöktu á spillingar-hjarn.
En vilji svo einhverjir andmæla því,
sem auðlögin kóng-hollu bjóða,
þá verða þeir pyntaðir varðhaldi í
sem váféndur »kristinna« þjóða,
unz gálginn að síðustu gefur þeim líkn,
þá geta þeir skilið að — pögnin er sýkn.
Hér sjáum vér f)öldann — þá »myrkranna makt«,
— þann markaða sauðskepnu grúa —•
sem hornin og ullina »inn hefir lagt«
og auðsveipur reynir að trúa:
að það sé þú drottin'n, sem þerrar öll tár,
er þrælkunin endar og lykjast öll sár.
Vér skiljum ei Krist og hans kærleikans mál
því kirkjan ei jafnrétti skeytir.
Og lýðurinn þrælbundni líkam’ og sál
og land sitt í okrarann reytir.
En stjórnin frá hásæti styður vort böl. —
Hún stofnsetur örbirgð og framleiðir kvöl.
Ó, lýður! ó lýður! Sjá, ljós brýzt þinn stig!
Hví lýsturðu’ ei fjötrana í mola!
En —- til hvers er annars að tala við þig,
þú trúgjarna, margþjáða rola? —
Eg held næstum, sjálfur þú bindir þín bönd,
og blundir hvað sætast með járnin á hönd.
Og ef að þú vaknar, þá verðurðu ær,
og veltir þér hamslaus í blóði.
Og blindni þín feigð-sprota frelsinu ljær,
unz fellir þig stormurinn óði. —