Eimreiðin


Eimreiðin - 01.05.1908, Side 38

Eimreiðin - 01.05.1908, Side 38
irnar þagnaðar. Hinn þögli sáttasemjari lífsins var að enda dóm- þing sitt. Skáldið horfði angurblíðum augum út í dimmuna. Sumar- vinirnir höfðu kvatt hann hver af öðrum. Nú var hann að fylgja seinustu blómunum sínum til grafar. Hann leit yfir hinn þrönga, skuggalega dal, og svo upp í festinguna blástirndu. Honum sýndist stjörnurnar svo alvarlegar og svo kaldar, eins og kryst- allar vetrarins. Kvöldnepjan næddi í gegnum þunnu og slitnu fötin hans, svo hann skalf. En andi skáldsins fyltist djúpri, brenn- andi þrá, að losast úr böndum myrkursins — út yfir hin húm- köldu haustlönd. Honum fanst dalurinn kreppa að sér öllum megin, svo hann yrði að komast burtu. Og löngunin sterka léði honum svanaham, og hann sveif upp frá dalnum og yfir fjöllin, suður, suður, suður — yfir hafið myrkt og ægilegt, en altaf í suður. Hann þekti leið farfuglanna og vissi, hvar þeir voru, og hann létti eigi fyrri en hann kom til sólríkra landa. I’ar spratt vínviður og aldini, og þar spegluðust silfurtær vötn í gullroða sólarinnar. Par fann hann sumarvinina sína, sem flúnir voru. Og hann settist hjá þeim og söng með þeim. En lögmál lífsins leyfði honum ekki að dvelja lengi hjá þeim, því hann var aðeins gestur, sem átti skyldum að gegna heima fyrir. Hann myntist við vinina sína, og þeir lofuðu allir að koma aftur í dalinn, þegar sólin hækkaði yfir fjöllunum. Og andi skáldsins var eigi eins dapur, þegar hann kom aftur, eins og þegar hann fór að heiman. Og skáldið söng dularfulla söngva um lífið og dauðann, von- ina og örvæntinguna og fléttaði í þá eilífðarsveiga úr fölnuðum blómvöndum, heiðríkju haustsins og söngröddum sumarsins. Og ómur söngsins var svo þýður og viðkvæmur — svo þrunginn af sárum söknuði og unaðsfullri, dreymandi þrá, að augu bændanna fyltust ósjálfrátt tárum, þegar þeir sungu þá. Og allir sungu þeir ljóö skáldsins og kendu þau öðrum. II. Engin sól! Engin stjarna! Myrkrið og frostið tóku saman helbláum höndum, kafloðnum af ís, yfir dalinn. Pað var vetrar- nótt. Norðanhríðin lamdi alt og barði. Fönninni, sem hún áður var búin að safna saman, þyrlaði hún upp með ofsa valdi í stór- um gusum, bar hana þannig langar leiöir í fangi sér, kastaði henni

x

Eimreiðin

Direkte link

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Eimreiðin
https://timarit.is/publication/229

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.