Eimreiðin - 01.05.1908, Síða 41

121
baðstofuna sína litlu og skuggalegu, sem þau höfðu í sex ár alið
aldur sinn í. Par var ekkert að sjá nema hina gömlu, beru viði
og módökka moldarveggi. Fátækt og örbirgð mændu þar út úr
hverju horni.
»Jú, margt og mikið. — Eg skil þér og börnunum ekkert
eftir — ekkert — ekkert — Guð hjálpi mér!«
Hann reyndi að lyfta hendinni upp, en hún var of máttfarin
til þess.
»Haltu í hendina á mér, góða, meðan ég er að deyja. —
Svona! — Ó, þetta er svo þægilegt «
Alt í einu var eins og ljósi frá nýrri hugsun brygði fyrir í
augum hins deyjandi manns.
»Máske — máske, ef þeir finna að eitthvað sé varið í ljóðin
mín, að þeir sjái þér borgið gegnum lífið — framvegis — það er
svo þungt — — —«
Hann fékk hóstakviðu og varð að þagna. Konan þrýsti hendi
hans og hagræddi honum, en sagði ekki neitt.
Eftir litla stund bráði af honum aftur, svo að hann gat talað.
»Færðu mér börnin — ég ætla að kyssa þau í seinasta
sinni.«
Konan bar börnin sofandi til hans, og hinar fölu föðurvarir
snertu rjóðu kinnarnar óvitanna ungu.
»Verið þið sæl, elsku blessuð börnin mín!« mælti hann í
skjálfandi rómi. »Og ég vona að þið fyrirgefið honum föður
ykkar, þegar þið hafið vit á, þótt hann hafi gert lítið til að
tryggja framtíð ykkar.«
Hann reyndi að renna grátvotum augum sínum til konu
sinnar, og hélt áfram:
»Þú skilur mig, og hefir altaf skilið mig og fyrirgefið mér, og
ég veit, ef að þín missir ekki við, þá læturðu börnin okkar skilja
það líka, að það var bara af löngun — djúpri meðfæddri þrá,
sem ég elskaði svo undur, undur heitt, að ég hugsaði ekki betur
fyrir högum þeirra.«
»Ó, elskan mín, talaðu ekki svona. Pú veizt að sambúðin
með þér, þrátt fyrir alt baslið, hefir verið sólskinsdagar lífs míns,
og minningin um þig, og börnin mín, verður það eina í lífinu,
sem ég elska. — Ó, þú mátt ekki segja þetta,« mælti hún og
átti bágt með tala fyrir ekka. »Aðeins að mér finst, að það hafi
verið breytt ranglega við þig. Pú hefir gefið öðrum það bezta,