Eimreiðin - 01.05.1908, Side 42

122
og það eina, sem þú áttir, en aldrei hlotið laun, heldur tómt van-
þakklæti. Og svo verðurðu að deyja frá mér svona ungur.«
Hún lagði tárvotan vangann upp að kinn hans á koddanum
og kysti hann.
»Ó, hjartað mitt, hjartað mitt!« hvíslaði hann, frekar en hann
segði það upphátt. Hann fann, að hann átti ekki eftir nema lítinn
tíma ólifaðan, og hann mælti lágt og með andhvíldum:
»Sumir menn hljóta laun verka sinna frá samtíðarmönnum
sínum, aðrir ekki, og sumir virðast eiga lítil laun skilin. — En ég
hefi hlotið mín laun. Ást þín, sem altaf hefir verið söm og jöfn,
þótt þig hafi brostið mín vegna, og hin djúpa unaðsfró, sem hefir
gagntekið sálu mína, þegar ég hefi dvalið á vorlöndunum dýrð-
legu — hjá hinum yndisfögru myndum náttúrunnar — umkringdur
töfrahljómi lífsins — -— alt þetta hefir fylt anda minn síungum
og lifandi krafti, og er mér meiri laun en alt annað í veröld-
inni.« — —
»Eg hefi elskað, og ég hefi sungið um það, sem ég hefi
elskað. — Betra getur líf þetta ekki gefið. — — Og alt hefði
farið vel, ef ég hefði ekki verið svona fátækur. — Eg vissi altaf,
að ég yrði ónýtur bóndi, en ég elskaði fegurð dalsins, og svo
vildi ég vera hér. — Ó, hann er svo fagur, þegar vorið og sum-
arið brosir! — Og hann var tignarlegur á haustin og veturna. —
Jafnvel þegar stórhríðarnar geisuðu, eins og núna, þá fanst mér
hann töfra mig með mikilleik sínum, — — en þegar heilsan fór
að bila og vonirnar smá-dóu hver af annarri, þá varð haustið
dapurt og veturinn dimmur, — þá fanst mér dalurinn vera kvelj-
andi þröngur og kaldur.« —
»Frá barnæsku dreymdi mig það eitt, að syngja, syngja,
syngja. — Og ég var svo barnalegur að halda, að ég gæti lifað
á því. — Já, og meira segja öðlast auð og frægð fyrir það. —
En ég átti að vita betur. — Pað var heimska! — Alþýðumaður-
inn á að vinna með höndunum. — Éf hann lætur ginnast af
draumórum tilfinninganna, skilur hann enginn — eða mjög fáir, og
hann sveltir sig og sína, meðan nágrannarnir leika sér að ljóð-
unum hans og dæma hann hart og strangt fyrir fátækt og leti.
— Ég veit það! — Ó, ég veit það!«
»Og mitt í æskudraumunum mætti ég þér og elskaði þig. —
Ó, þær inndælu, ástríku stundir! — IJá gat ég ekki hætt að
syngja, og svo söng ég um þig og alt sem fagurt var — alt