Eimreiðin - 01.05.1908, Qupperneq 45

125
Hættuleg bónorðsför.
Eftir BJ0RNSTJERNE BJ0RNSSON.
Pað var ekki mikið um friðinn á Húsabæ, eftir að hún
Áslaug var orðin fullvaxta heimasæta. I’ar rifust þeir og slógust
mestu efnispiltarnir í sveitinni nótt eftir nótt. Verst var það á
laugardagsnóttunum; en þá lagðist hann Knútur gamli á Húsabæ
heldur aldrei fyrir nema í skinnbrókunum sínum og setti birkistaf
fyrir framan rúmið. »Ur því ég hefi eignast stelpu, þá verð ég
líka að vera maður til að verja hana,« sagði Knútur karl.
þórir í Nesi var ekki nema fátækur kotapiltur, og þó sögðu
sumir, að enginn kæmi jafnoft til heimasætunnar á Húsabæ og
hann. Knúti gamla hugnaðist ekki að því, og kvað það ósatt
mál, »því hann hefði aldrei séð hann þar«. En menn brostu í
kampinn að slíku og sögðu sín á milli, að hefði karl skygnst vel
eftir í öllum skúmaskotum hjá henni Áslaugu sinni, í stað þess
að vera að stíma við þá, sem voru með háreysti á miðju gólfi, þá
mundi hann hafa fundið hann þóri.
Um vorið fór hún Áslaug í selið með búsmalann. Pegar
hitamolla lagðist yfir dalinn, svalur fjallstindurinn teygði sig upp
úr hitamóðunni, bjöllurnar hljómuðu, fjárhundurinn gelti. Áslaug
hóaði og þeytti lúður uppi í hlíðunum, — þá fengu piltarnir
hjartslátt, þar sem þeir stóðu við vinnu sína niðri á völlunum.
Og fyrsta laugardagskveldið keptust þeir hver um annan að verða
fyrstir upp til selsins. En með enn meiri hraða komu þeir aftur
niður eftir; því uppi í selinu stóð piltur á bakvið hurðina, sem
tók á móti hverjum, sem kom, og lúbarði hann svo, að hann
jafnan mintist þeirra orða, sem fylgdu með höggunum: »Komdu
aftur í annað sinn, þá skaltu fá það betur!«
Að því er þeir þóttust bezt vita, væri ekki nema um einn
að gera þar í sókninni, sem hefði slíkar stálkrumlur, og það væri
hann Pórður í Nesi. Og öllum ríku bændasonunum fanst það
ótækt, að þessi kotahafur skyldi vera að stanga þarna efst uppi
í seli hjá henni Áslaugu fra Húsabæ.
Sama fanst Knúti gamla líka, þegar hann frétti þetta, og
hann hugsaði líka með sér, að gæti enginn annar beizlað hann
Póri, þá skyldi hann og synir hans freista þess. Knútur var nú