Eimreiðin - 01.05.1908, Qupperneq 46

I 2Ö
farinn ab eldast, en þó hann væri kominn yfir sextugt, var hann
þó vanur að fara í eina bröndótta við elzta soninn sinn, þegar
honum þótti of dauflegt í tómstundunum.
Upp að Húsabæjarseli lá ekki nema ein leið, og hún lá
þvert yfir hlaðið á Húsabæ. Næsta laugardagskveldið, þegar
Pórir ætlaði í selið og læddist hljóðlega yfir hlaðið, og var farinn
að herða sporið, er hann var kominn að hlöðunni, — þá rauk
maður í fangið á honum. »Hvað viltu mér?« sagði Pórir og
slengdi honum niður, svo að small í honum. »þú skalt komast
að raun um það,« sagði annar að baki honum og sló hann um
leið bylmingshögg á hnakkann, og það var bróðir hins. »Hérna
kemur þriðji pilturinn,« sagði Knútur gamli, og réðst framan að
honum.
Póri óx ásmegin í hættunni; hann var tágmjúkur og sló svo,
að sáran sveið eftir; hann vék sér og vatt sér; þegar höggið reið,
var hann hvergi fyrir; þar sem minst varði, hæfði hann. Hann
ýmist laut niður eða teygði úr sér; laminn varð hann að vísu að
lokum, og það svo um munaði, en Knútur gamli sagði oft seinna,
að við knæfari pilt hefði hann aldrei átt. Peir voru að, þangað
til farið var að blæða; en þá skipaði Knútur karl að hætta, og
bætti svo við: »Getir þú næsta laugardagskveldið sloppib fram
hjá Húsabæjarúlfinum og ungunum hans, þá skaltu fá stelpuna.«
Pórir dróst heimleiðis sem honum vanst máttur til, og þegar
heim kom, gekk hann til rekkju. Miklar sögur gengu í sveitinni
af áflogunum á Húsabæ; en það fylgdi með hjá öllum: »Hvaða
erindi átti hann líka þangað?« Pó var það ein, sem ekki sagði
slíkt, og það var hún Áslaug. Hún hafði búist svo fastlega við
honum þetta laugardagskveld, og þegar hún frétti, hvernig farið
hefði milli hans og föður hennar, þá gekk hún á afvikinn stað og
fór að gráta og sagði við sjálfa sig: »Fái ég ekki hann F’óri, þá
sé ég ekkí framar glaðan dag í þessum heimi.«
Pórir lá í rúminu allan sunnudaginn, og á mánudaginn fann
hann, að hann hlyti líka að liggja þann daginn. Priðjudagurinn
rann upp og hann var svo ljómandi fagur. Pað hafði rignt um
nóttina, fjallið var fagurgrænt; glugginn stóð opinn og angan af
laufinu lagði inn um hann; bjöllurnar hljómuðu ofan úr fjallinu og
þar hóaði einhver uppi -— ef hún móðir hans hefði ekki setið
inni hjá honum, þá hefði hann farið að gráta.
Miðvikudagurinn kom og enn varð hann að liggja; en á