Aldamót - 01.01.1895, Qupperneq 107

107
Itenna þeim það — en þeir lœrðu að þekkja synd-
ina sem lífsverulegleika hjá sjálfum sjer, vegna
þess þeir fundu til hennar. Syndin var hlutr, sem
þeir höfðu persónulega fengið að finna til. Hún
var ekki hlutr, sem þeir skeggræddu að eins um
sín á milli, eins og þegar skeggrætt er um mann-
ætur á Suðrhafseyjunum. Hún var hlutr, sem þeir
þekktu af eigin reynsiu og stóð fyrir þeim á nokk-
uð svipaðan hátt og mannætur standa fyrir þeim,
er brotið hafa skip sitt við einhverja eyjuna þeirra,
nema hvað syndin var œta í þeim sjálf'um. 0g jeg
veit ekki til þess eiginlega, að liægt sje að þekkja
syndina með öðru móti en fyrir sjálfsreynslu. Jeg
veit ekki til þess, að nokkr maðr hafi þekkt hana
að eins fyrir orð aunara eða með því að líta á
liana með augum annara en sjálfs sín.
Svona stóð á fyrir þessum tveim mönnum,
þegar þeim var bent á Jesúra og við þá
sagt: «sjá það guðs lamb, sem ber heimsins synd».
J>að sló á viðkvæman streng hjá þeim, svo þeim
varð samstundis lmgleikið mjög, að kynnast Jesú;
ng þeir fara á eptir honum. Þegar Jesús verðr
jiess var, að þeir koma á eptir sjer, snýr hann sjer
við og spyr þá: «hvers leitið þjer ?» Þeir svara
ekki beinlínis upp á spurninguna, en spyrja hann,
hvar hann eigi lieima. Þeir þráðu að vita, hvar
þeir gætu hitt hann og átt tal við hann. Jesús
bvður þeim þegar að koma með sjer. «Komið og
sjáið!» segir hann. Og þeir komu og sáu, hvar
hann átti heima og voru hjá honum um daginn.
Hver var svo afleiðingin af þessari veru þeirra
hjá honum ? Jú, þeir kynntust honum persónulega
og fullvissuðust sjálfir um það, hver hann væri.