Dagblaðið Vísir - DV - 11.04.1992, Blaðsíða 26

26
LAUGARDAGUR 11, APRÍL 1992.
Útboð
Strákagöng - vegskáli
Vísnaþáttur
Þó að lánið verði valt
Vegagerð ríkisins óskar eftir tilboðum í gerð 28
m vegskála við Strákagöng á Siglufjarðarvegi.
Helstu magntölur: Steinsteypa 220 rúmmetrar,
steypustyrktarjárn 40 tonn.
Verkinu skal lokið 30. ágúst 1992.
Útboðsgögn verða afhent hjá Vegagerð ríkisins
á Sauðárkróki og í Borgartúni 5, Reykjavík (aðal-
gjaldkera), frá og með 13. þ.m. Skila skal tilboð-
um á sömu stöðum fyrir kl. 14.00 þann 4. maí
1992.
Vegamálastjóri
AÐALFUNDUR
Aðalfundur Verkamannafélagsins Dagsbrúnar verður
haldinn þriðjudaginn 14. apríl nk. kl. 20.30 í Ársal
Hótel Sögu.
Dagskrá:
1. Venjuleg aðalfundarstörf
2. Kjaramál
3. Önnur mál
Kaffiveitingar.
Stjórn Dagsbrúnar
í vísnaþætti nú nýverið, sem bar
fyrirsögnina: „Ég þóttist standa á
grænni grein“, varð mér nokkuð á
í messunni, óviljandi þó, en aug-
ljóslega að óhugsuðu máli. Segja
má um þá sem vel vegnar í lííinu
að þeir séu á grænni grein en aftur
á móti ekki líklegt að þeir standi
þar þótt ekki sé það með öllu útilok-
að. En vísuna, sem um þetta fjall-
aði, lærði ég fyrir alllöngu en man
hreint ekki hvort ég heyrði hana
eða las og get því ekki gert neina
grein fyrir hvaðan hún er komin.
En þessi villa, og raunar önnur í
þættinum, varð til þess að til mín
hringdu þeir sem vissu betur og
gerðu athugasemdir og bentu mér
á hvar upplýsingar væri að finna.
Það sem fer hér næst á eftir er
þannig fengið.
í bók þeirra séra Árna Þórarins-
sonar og Þórbergs Þórðarsonar: „í
sálarháska", bls. 181-182, segir svo:
„Sigurður hét maður kallaður
tanngalli. Hann átti heima í
Reykjavík á fyrstu árum mínum í
bænum. Hann var hæggerður mað-
ur en nokkuð hneigður til vín-
drykkju og sást stundum ölvaður.
Söfnuðust strákar þá oft kringum
hann og gerðu óp að honum. Eitt
sinn eltu þeir hann um götur bæjar-
ins og köstuðu í hann snjókúlum.
Hann fór undan og barst eltingarleik-
urinn upp Skólavörðustíg. Þar nam
Sigurður staðar fyrir framan hús
Áma leturgrafara og stóð þar kyrr
eins og til að kasta mæðinni en strák-
Vísnaþáttur
amir æptu: „Þama stendur hann“..
Þá htur Sigurður niður fyrir sig,
dapur í bragði, og svarar: „Ja, ó-já,
hér stend ég, en Guð veit hvar ég
stend“. Þessi orð leggur í eym Árna
leturgrafara sem þá var heima
staddur. Hann stendur upp og fer
að ganga um gólf og yrkir þetta
erindi í orðastað Sigurðar.
Nú svífur að mér svími
og sveifla tekur mér.
Og elhhvítu hrími
mitt höfuð þakið er.
10 lítrar gljástig 10
Verd ádur kr. 5.978
Gólfhúd E21 frá Sjöfn
Granít gólflakk frá Hörpu
Verd ádur kr.1.160,-
Sadolin mesterplast
10 lítrar gljástig 10
Sadolin mesterplast
10 lítrar gljástig 5
Verd ádurkr. 5.113,-
!i I i

MÖGNUD VERSLUN f MJÓDD
Álfabakka 16 @670050
snQstan hf
akranesf
G.Á. Böðvarsson hf.
SELFOSSI

og viö bjóðum málningu þessa viku á sérstöku
tilbodsverói sem þú veröur ad athuga.
Sadolin
Jíama1^
VERÐ
NÚ
VERÐ
NÚ
VERÐ
NÚ
TúD 4.870,- ■ EI5=T7 mttm 3.991 a venrúð 920,-
Og hulinn hættutími
á harmaleið mig ber,
því dimmt er líf og döpur stund,
en börnin bljúg í lund
þau benda á hvar ég stend,
já, hvar ég stend, en hver veit
hvar ég stend?
Ég þykist standa á grænni
gmnd,
en Guð veit hvar ég stend.
Helgi Helgason bjó til lag við
þetta, ljómandi fallegt. /Mikil
skelfileg sál var í þeim manni, hon-
um Árna leturgrafara".
Hin villan var í stöku sem hófst
þannig: Ég er ekki alveg frjáls.
Þriðja línan er rétt svona: „en þú
leggur arm um háls“. Athugasemd-
ir, fari eitthvað úrskeiðis hjá mér,
eru vel þegnar.
Ögmundur Björnsson frá Syðra-
Hóh í Vindhælishreppi í A-Hún.
sendi svohljóðandi heillaskeyti til
vinar:
Vertu, bróðir, einskis án,
ætíð ljóð þig hressi.
Hljóttu úr sjóðum heimsins lán.
(Hann var góður þessi).
En ekki er öldungis víst að ham-
ingjan fylgi þeim fremur en öðrum,
sem hafa aht til alls, a.m.k. hefur
Jón S. Bergmann ekki talið það
nægja:
Hann sem fé og frægðir kaus
fremur hjartans eldi,
ferðast ahtaf fylgdarlaus
fram að ævikveldi.
En sá sem hefur fengið eftirfar-
andi kveðju frá Kristjáni Helgasyni
á Akureyri hefur trúlega átt annars
konar gengi að fagna:
Áratuga elfan rann,
eyðir dug hvert sporið.
Elhn bugar aldrei þann
sem á í huga vorið.
En jafnvel þeim sem fara um
fjöli förlast göngulagið. Jóhann
Garðar Jónasson sá til ferða
Kristjáns Skagfjörð sem er tal-
inn einn fremsti brautryðjandi
íslenskrar ferðamenningar og
hinn mesti ferðagarpur þar sem
hann gekk áleiðis upp Túngötu
í Reykjavík og hvað:
Áður hvattir fiman fót
furðu hratt um klungur.
Er nú brattinn upp í mót
orðinn skratti þungur.
Jakob Ó. Pétursson, ritstjóri á
Akureyri, hefði eflaust viljað „leika
upp æskunnar ævintýr" hefði þess
verið kostur þegar hann orti þessa
stöku:
Öll í sporin er nú fennt,
elhglöp mín vitja.
Gaman væri að geta kennt
gömlum hundi að sitja.
Þegar Grímur Þorkelsson skip-
stjóri varð fimmtugur sendi Guðni
Jónsson prófessor honum afmælis-
ljóð og úr því eru þessi erindi:
Ungan dreymdi út í lönd,
ungan hafið seiddi,
ungan heftu engin bönd,
ungan farþrá leiddi.
Æðru kunni ei né hik,
íhugull og djarfur,
jafnt við sorta og sólarbhk,
sá var hans feðraarfur.
Einar Beinteinsson, skáld frá
Draghálsi, dvaldi langtímum sam-
an á sjúkrahúsi síðari hluta ævi
sinnar en lét þó ekki þau lífskjör
buga sig. Hann kvað svo:
Þó að lánið verði valt
veraldar í slarki
við skulum glaðir gegnum aht
ganga að hinsta marki.
Og þaö verða lokaor-ðin að þessu
sinni. Torfi Jónsson