Þjóðviljinn - 22.12.1946, Page 29

Jólin 1946
ÞJÓÐVILJINN
27
Honum fannst hann vera tala við einn skuldunautinn heima á kontórnum sínum.
:r;;7 &
ástarinnar. Það er talað og skrifað mikið um yður heima,
og einn af andans skörungum þjóðarinnar, Sigurpáll þing-
maður, sagði: „Þegar maður les kvæði þessa manns, þá
finnur maður hve heimskulegt það er að gera lista- og
skáldastyrki að fátækraframfærslu. Listastyrki á aðeins
að veita sem viðurkenningu til þeirra manna, sem hafa
gefið þjóðinni ódauðleg listaverk, en ekki þeirra, sem eru
að drepast úr fátækt og ræfilshætti. Jón Jónsson er stór-
skáld — hann á að fá sín skáldalaun, ekki sem styrk —
því hann þarf hans ekki með — heldur sem viðurkenn-
ingu". Þetta sagði Sigurpáll og er það ekki rétt? Mér
finnst það rétt. Þeir andlegu jö.tunkraftar sem búa í yður
hafa þegar fengið viðurkenningu — og hvað gerir til þó
éinhverjir séu á móti yður :— þar er einmitt styrkur —
fyrir hinn mikla og stórfellda anda“.
Það snarsnérist allt fyrir augum konsúlsins, honum lá
við yfirliði, en að síðustu fékk hann krafta sína að nýju.
Hann tók Ágúst Albert Júlíuss upp af stólnum, vafði hon-
um saman og kyssti hann. Konsúllinn var hátíðlegur,
drenglyndi, var það ekki það æðsta sem maðurinn þekkir.
Aldrei hafði Jón Jónsson kynnzt manni, er var slíkur —
hann dáðist að vini sínum og tilbað hann. Svöna menn bar
manni að styrkja, og það borgaði sig, maður lifandi,
Ágúst Albert Júlíuss var sá bezti banki sem til var. Það
var með söknuði og kveðjutárum að konsúllinn kvaddi,
þegar skilnaðarstundin kom.
IX.
Auðvitað fór ekki hjá því að ýmislegt af því, er Ágúst
Albert Júlíuss lék, færi ekki fram hjá mönnum, án þess
1