Dagblaðið Vísir - DV - 24.10.1998, Page 30

LAUGARDAGUR 24. OKTÓBER 1998 JL>"V
Ekki bætti þaö úr skák að sá
sem ekið hafði hinum bílnum neit-
aði að borga nokkrar bætur og
tryggingafélag hans taldi sig ekki
bótaskylt heldur. Loks bættist það
við að hið opinbera taldi sig held-
ur ekki bótaskylt. Allt olli þetta
miklu álagi á ijölskylduna og inn-
an tíðar voru rifrildi þeirra Rosa-
linde og Erichs orðin tíð.
Ásakanir
Ættingjar og vinir áttuðu sig
ekki strax á því sem var að gerast
á heimili hjónanna. Margt fólk
lenti í óhöppum án þess að það
eyðilegði heimilislíf þess og því
komu rifrildin nokkuð á óvart. En
svo fór að kvisast út hvað það var
sem olli hinu mikla ósætti. Vissu-
lega kom áreksturinn við sögu en
það sem bjó raunverulega að baki
var sú skoðun Rosalinde að maður
hennar gerði sér upp veikindin.
Ekkert gengi að honum sem rétt-
lætti að hann hætti að vinna.
Rosalinde sagði með öðrum orð-
um að maður hennar væri ósann-
indamaður og beitti blekkingum.
Hann þættist þjáður en væri það
ekki. Hann væri að koma sér und-
an vinnu og vildi lifa á tekjum
konu sinnar. Hún talaði um þetta í
tíma og ótíma við ættingja og vini
og loks var svo komið að það leið
varla dagur án þess að einhver
yrði vitni að rifrildi Hackl-hjón-
anna.
Nýkomin úr erfidrykkju
Daginn sem atburðurinn voða-
legi gerðist höfðu þau Rosalinde og
Erich Hackl verið við jarðarfór.
Einn nágranni þeirra í þorpinu
Södingberg í austurrisku Ölpunum
hafði látist og þau hjónin höfðu
fylgt honum til grafar. Á eftir var
haldin erfidrykkja og Hackl-hjónin
voru meðal þeirra sem sóttu hana.
Engir hinna viðstöddu segjast
hafa orðið varir við neitt óvenju-
legt í fari þeirra við útförina eða
erfidrykkjuna.
Einn viðstaddra lét þó þau orð
falla að hann hefði ekki einu sinni
séð þau atyrða hvort annað. Það
segir á sinn hátt nokkuð um við-
brögð þorpsbúa við þeim sögum
sem gengu um ósætti hjónanna. En
sá sem komst þannig að orði bætti
því þó við að það hefði í sjálfu sér
verið skiljanlegt að þau hefðu hald-
ið friðinn þessa stund þvi tilefnið
hefði verið of alvarlegt til þess að
fólk færi að rífast.
Jarðsett viku síðar
Erfidrykkjunni lauk um
þrjúleytið síðdegis. Þá héldu
Hackl-hjónin heimleiðis og er talið
að þangað hafi þau verið komin
stundarfjórðungi síðar. Um hálf-
fimmleytið hringdi Rosalinde til
tengdamóður sinnar, Önnu, en
henni var þá ekki ljóst að þau hjón
væru komin heim og þess vegna
var Johan litli enn hjá henni.
Málið vakti að sjálfsögðu mikla
athygli, enda Södingberg ekki
mannmargt og þar þekkjast flestir.
Fáeinum dögum eftir atburðinn
þótti ljóst að ekki yrði komist
lengra i rannsókninni og var henni
þá sagt lokið.
Viku eftir atburðinn var gerð út-
för þeirra Hackl-hjóna. Kistumar
voru að sjálfsögðu tvær. í annarri
lá hinn myrti, Erich, en í hinni sú
sem hafði svipt hann lífi, Rosa-
linde.
Flestir íbúa Södingberg voru
viðstaddir. Einn var þó sorg-
mæddastm- allra, Johan litli, sem
gekk á eftir kistum foreldra sinna.
Anna og Johan.
og rannsókn leiddi í ljós að hún
hafði rétt fyrir sér.
Tengdadóttirin, Rosalinde, hafði
myrt mann sinn, Erich, en síðan
framið sjálfsvíg. Hún hafði byrjað
á þvl að skjóta hann i bakið, en svo
í brjóstið. Þegar hún hafði hleypt
af öllum skotunum í byssunni, alls
tíu, hafði hún farið niður i kjallara
og hlaðið hana á nýjan leik. Næstu
Erich.
fimm skotum hafði hún skotið í
höfuð manns síns, sem þá var tal-
inn hafa verið orðinn meðvitund-
arlaus. Síðan hafði hún gengið nið-
ur stigann, niður í anddyrið, að
litlu símaborði sem þar var. Þaðan
hafði hún hringt í tengdamóður
sína. Síðan hafði hún svipt sig lífi
á þann hátt sem aðkoman bar vitni
um.
Árekstur
í raun tókst aldrei að upplýsa
nákvæmlega hvað leiddi til morðs-
ins og sjálfsvígsins þennan dag en
engu að síður voru að því leiddar
líkur. Og fáir hafa dregið í efa að
sú kenning sé rétt því hjónabandið
hafði verið afar slæmt um alllang-
an tíma.
Rosalinde hafði ekki dregið á
það dul, hvorki innan fjölskyld-
unnar né vinahóps síns, að hún
var farin að hafa hina mestu fyrir-
litingu á manni sínum, Erich, en
hann var tveimur árum eldri en
hún. Ástæðan var eftirleikur
áreksturs sem þau hjónin höfðu
lent í ásamt Johan litla. Rosalinde
og Johan höfðu sloppið að mestu
ómeidd úr bílnum en aðra sögu
var að segja af Erich. Hann hafði
fengið bakáverka, þannig að taug
hafði klemmst milli hryggjarliða,
en það olli svo miklum sársauka
að hann varð stundum næstum þvi
ófær um að hreyfa sig. Hann hafði
smíðað listmuni en gat nú ekki
lengur setið viö smíðamar og varð
að hætta að vinna.
„Komdu, vinur," sagði Anna
Hackl við sonarson sinn, hinn
fimm ára gamla Johan. „Hún
mamma þín var að hringja. Við
skulum sjá hvað er um að vera.“
Það var með miklum beyg sem
hin sextíu og þriggja ára Anna tók
í hönd Johans litla og gekk með
hann út úr húsinu. Hún leiddi
hann út í garðinn, yfir hann og að
dyrum næsta húss. Þaðan hafði
tengdadóttir hennar og móðir Jo-
hans hringt rétt áður. Það leyndi
sér heldur ekki að beyg hafði sett
að drengnum. Hann hafði ekki
heyrt það sem sagt var í símann en
hafði séð svipinn á ömmu sinni og
gert sér grein fyrir því að fréttin
gat vart verið af hinu góða.
Á leiðinni yfir garðinn leiddi
Anna Hackl hugann að orðum
tengdadóttur sinnar í símann: „Nú
er öllu lokið. Ef þú trúir mér ekki
skaltu koma og sjá það með eigin
augum. Taktu bara drenginn
með.“
Ægileg aðkoma
Þetta hafði Rosalinde Hackl,
tengdadóttir Önnu, sagt. En orðin
„taktu bara drenginn með“ gátu
þó, fannst Önnu, vart táknað ann-
að en ástandið væri ekki eins
slæmt og ráða mátti af hinu sem
Rosalinde hafði sagt. Engu að síð-
ur hikaði Anna áður en hún gekk
með sonarson sinn upp tröppumar
að húsinu. Dyrnar voru hálfopnar
og lykill í skránni. En að innan
heyrðist ekki minnsta hljóð.
Hægt og rólega gengu konan og
drengurinn að dyrunum. Síðan ýtti
Anna hurðinni varlega til hliðar
uns dyrnar stóðu galopnar. Sýnin
sem blasti við þeim var skelfilegri
en hana hefði nokkm sinni rennt
grun í.
í nokkur augnablik var Anna
sem lömuð. Á miðju gólfinu í and-
dyrinu lá Rosalinde Hackl, hin
þrjátiu og fjögurra ára gamla móð-
ir Johans, í hnipri í blóði sínu.
Augun voru líflaus og starandi.
Blóð rann enn úr fimm skotsárum
á brjósti og maga.
Um hríð fannst Önnu sem hún
væri að missa jafnvægið. Það var
sem allt sem hún sá ætlaði að
hringsnúast fyrir augum hennar.
Svo kom yfir hana eins konar
Frá útför Hackl-hjóna.
Rosalinde og Erich á brúðkaupsdaginn.
leiðsluástand og hún gekk að líki
tengdadótturinnar. í hendi hennar
var markskammbyssa Erichs, son-
ar Önnu. En hvar gat hann verið?
hugsaði hún.
Önnur Ijót aðkoma
Skyndilega fannst Önnu hún
heyra bamsgrát úr fjarlægð, en
það leið nokkur stund áður en hún
komst nægilega vel til sjálfrar sín
mínúturnar var það versta sem
hún hefði getað hugsað sér. Það
var sem leiðsluástandið rynni af
henni og hún færi að skynja veru-
leikann og þau áhrif sem hann
hafði á hana og litla drenginn.
Jafnframt áttaði hún sig á því sem
hlaut að hafa gerst.
Þegar lögreglan kom var Anna
viðtalshæf, en gat þó vart hugsað
rökrétt. Hún sagði hins vegar að
hún þættist vita hvað hefði gerst
til að átta sig á að það var sonar-
sonur hennar, Johan, sem grét.
Hann virtist alveg óhuggandi þar
sem hann stóð yfir líkinu af móður
sinni.
Anna reyndi að taka sér taki.
Svo fannst henni hún verða að fara
um húsið. Hún tók í hönd Johans
litla og gekk að næstu hurð. Svo
illa var Anna á sig komin að henni
kom ekki til hugar að hringja á
hjálp. Þess í stað gekk hún milli
herbergja á neðri hæð þessa tvi-
lyfta húss, en hvergi var neitt
óvenjulegt að sjá. Þá gekk hún, enn
með drenginn sér við hlið, að stig-
anum upp á efri hæðina til að
halda áfram leit sinni.
Þegar hún opnaði dyrnar að
barnaherberginu á efri hæðinni
varð hún enn á ný fyrir miklu
áfalli, sem og drengurinn. Á gólf-
inu lá sonur hennar, Erich, faðir
Johans. Hann hafði verið skotinn
tíu skotum. Ein kúlan hafði hæft
hann í brjóstið, fjórar hafði hann
fengið í bakið en fimm höfðu hæft
hann í andlitið. Það var með öllu
óþekkjanlegt. Anna bar aðeins
kennsl á son sinn af fötunum og
hækjunum sem lágu við hlið hans.
Áttaði sig
Önnu var ljóst á þessari stundu
að það sem fyrir augu hennar og
Johans litla hafði borið síðustu
30 %ikamál
„Nú er öllu lokið"