Dagblaðið Vísir - DV - 08.01.2000, Síða 22

LAUGARDAGUR 8. JANÚAR 2000 Ul"V
22 sakamál
George Ince
ur hans við stóla og skutu þau í fæt-
urna. Síðan óku ræningjamir á
brott.
Sonurinn uppgötvaði
blóðbaðið
Það var sonur Bobs, David, sem
uppgötvaði blóðbaðið. Fómar-
lömbunum þremur var í skyndi ek-
ið á sjúkrahús. Þar tókst að bjarga
lífi feðginanna en Muriel Patience
lést án þess að komast til meðvit-
undar.
Þetta grófa rán vakti alls staðar
hörð viðbrögð, einnig í undirheim-
um London. Þar var einkum eitt
nafn á vörum manna, George Ince.
George var enginn engill. Af-
brotaferill hans var langur og hafði
hann oft gerst sekur um ofbeldi og
árásir. Á þessum tíma var hann
grunaður um stórfellt skartgripa-
rán.
En George Ince hafði hins vegar
aldrei drepið neinn né misþyrmt
einhverjum alvarlega.
En einhvern tíma verður allt
fyrst, var mat lögreglunnar.
Bob Patience benti á nokkra
mögulega árásarmenn í myndasafni
lögreglunnar. Enginn þeirra var Ge-
orge Ince. Beverly benti hins vegar
tvisvar sinnum á Ince
og það var lýst eftir
honum. Lögreglan
__________ hafði varla hafið leit
að honum þegar hann
gaf sig sjálfur fram. Hann mætti á
lögreglustöðina í fylgd lögmanns
síns.
Hann vísaði allri vitneskju um
hið blóðuga rán á bug. En nú hafði
einnig Bob Patience bent á Ince sem
annan hinna seku.
George Ince var ákærður fyrir
morðið á Muriel Patience og réttar-
höldin í Chelmsford urðu að skrípa-
leik. Ince hellti sér yfir dómarann
og reifst við lögmann sinn sem
hann rak síðan. Kvaðst hann ekki
þurfa neinn verjanda.
Kviðdómendur voru ráðþrota.
Þeir brutu heilann í sjö klukku-
stundir en komust ekki að sam-
komulagi. Rétta varð á ný yfir Ince
viku seinna.
Það var skoðun dómarans að Ince
hefði tekið sönsum. Hann hafði
fengið nýjan verjanda, og vitni sem
umturnaði öllum réttarhöldunum.
Vitnið var Dolly Kray sem var
gift hinum alræmda glæpamanni,
Charlie Kray. Charlie sat þá í fang-
elsi ásamt bræðrum sínum, Ronnie
og Reg.
Ótrú eiginkona glæpa-
manns
Veisla á hverjum degi! Þetta voru
einkunnarorð eigenda Bam veit-
ingastaðarins i Eastend í London.
En nóvembemótt eina 1972 breyttist
gleðin í blóðuga martröð.
Eigendumir, hjónin Bob og Muri-
el Patience, lokuðu veitingastað sín-
um og slökktu ljósin um hálftvöleyt-
ið aðfaranótt 4. nóvember. Ásamt
tvítugri dóttur sinni, Beverly, héldu
þau inn í íbúð sína bak við veitinga-
staðinn með tekjur kvöldsins, um
100 þúsund íslenskra króna, í pen-
ingakassa.
Á sama augnabliki breyttist vel
heppnað kvöld í ólýsanlega
martröð. Á ganginum að íbúðinni
biðu fjölskyldunnar tveir menn með
afsagaðar haglabyssur. Annar
þeirra tók peningakassann af Muri-
el, sem var skelfingu lostin, og
heimtaði lyklana að peningaskápn-
um. I honum vom um 100 þúsund
krónur í reiðufé.
Þegar Bob Patience hikaði greip
annar ræningjanna púða úr sófa,
hélt honum fyrir byssuhlaupinu og
beindi vopni sínu fyrst að Beverly
og síðan að Muriel. „Hvora á ég að
skjóta fyrst, dóttur þína eða konuna
þína?“ spurði ræninginn. „Ég held
ég skjóti konuna,“ sagði hann og í
sömu andrá heyrðist skothvellur.
Muriel rak upp vein áður en hún
hneig niður með skotsár á höfði.
Bob fleygði lyklunum fyrir fætur
ræningjanna. Þeir létu innihald
peningaskápsins í léreftspoka á
meðan Bob flýtti sér til að koma
konu sinni til hjálpar. Eftir að ræn-
ingjarnir höfðu tæmt peningaskáp-
inn og lagt ránsfeng sinn í bíl Bobs
Patiences bundu þeir hann og dótt-
Það fór kliður um réttarsalinn
þegar hin ljóshærða Dolly Kray
sagði í vitnastúku að Ince hefði ver-
ið með henni aðfaranótt 4. nóvem-
ber þegar morðið var framið. Verj-
andinn benti á þá hættu sem Dolly
Kray stofnaði
sjálfri sér í með
því að bera vitni.
Og það var ekki að
ástæðulausu. Dag-
blöðin greindu frá því að Charlie
Kray hefði fengið æðiskast í fangels-
inu vegna hjúskaparbrots eiginkon-
unnar. Og hann hafði lagt rúmar
tvær milljónir króna til höfuðs Ge-
orge Ince.
í þetta sinn tók það
kviðdómendur tæpa
klukkustund að kom-
ast að niðurstöðu. Ge-
orge Ince var sýknað-
ur við mikinn fognuð viðstaddra.
Skálað var í kampavíni fyrir utan
veitingastaðnum árinu áður væri
að ræða. Stuttu síðar handtók lög-
reglan einnig mann að nafni
Nicholas Johnson sem viðurkenndi
þátt sinn í ráninu. Johnson sagði að
Brook hefði verið höfuðpaurinn.
! janúar 1974 kom málið fyrir rétt
í Chelmsford. Brook, sem var vel
klæddur og sjálfsöruggur, kom
miklu betur fyrir en Ince hafði gert.
Um skeið leit út fyrir að hann gæti
snúið á kerfið. Brook fullyrti að
Nicholas Johnson og Ince hefðu ver-
ið á veitingastaðnum og að Ince
hefði hleypt af. Sagði Brook að
Johnson hefði greint sér frá þessu
morguninn eftir morðið. Kvaðst
Brook hafa hvatt Johnson til að gefa
sig fram.
Vonir um frelsi urðu að
engu
En vonir Brooks um að ganga úr
réttarsalnum sem frjáls maður urðu
að engu þegar Beverly Patience
steig upp í vitnastúkuna. Hún var
spurð að því hvort hún gæti bent á
manninn sem myrti móður hennar
og skaut á hana sjálfa og föður
hennar. Beverly svaraði föl og svo-
lítið hikandi: „Það er hann sem sit-
ur á ákærubekknum.“
Meira þurftu kviðdómendur ekki.
John Brook var dæmdur í lífstíðar-
fangelsi fyrir morðið á Muriel Pati-
ence og Nicholas Johnson var
dæmdur í 10 ára fangelsi fyrir sinn
þátt í glæpnum.
George Ince gat ekki verið við-
staddur þegar hann var endanlega
sýknaður. Hann sat í fangelsi fyrir
fyrmefnt skartgriparán og var ekki
látinn laus fyrr en 1980.
Nú starfar hann sem leigubíl-
stjóri og hefur ekki komist í kast
við lögin á ný. Hann og Dolly Kray
eru hamingjusamlega gift.
dómhúsið þar sem Ince lýsti því yf-
ir að hann og Dolly hygðust nú
byrja upp á nýtt. En fyrst ætlaði
hann að drekka sig almennilega
fullan.
Scotland Yard hafði orðið fyrir
álitshnekki og varð nú að hefja
rannsókn sina á byrjunareit á ný.
Útlit var fyrir að hálfs árs rann-
sókn hefði verið til einskis. Spurn-
ingin sem menn urðu að spyrja sig
var þessi: Úr því að George hice var
ekki morðinginn hver var hann þá?
Gortaði af því að eiga
haglabyssu
Þegar útlitið var sem svartast
birti óvænt til. Þann 15. júní 1973
gaf sig fram maður að nafni Peter
Hanson og játaði hann á sig rán.
Kvaðst hann hafa starfað með ná-
unga sem gortaði af því að eiga
haglabyssu og að hafa myrt konu
með henni. Maðurinn hét John
Brook og fórnarlamb hans var
sennilega Muriel Patience.
Lögreglan rakti slóð Brooks til
tötralegs gistiheimilis í London. Við
leit fannst haglabyssa og sérfræð-
ingar lögreglunnar gátu staöfest að
um morðvopnið frá ráninu í Bam