Dagblaðið Vísir - DV - 24.06.2000, Síða 46

LAUGARDAGUR 24. JÚNÍ 2000
**54
Tilvera DV
Ekkl eins skakkur
Miklar endurbætur hafa verið gerðar á
Skakka turninum í Pisa.
Fyrsti hópurinn
heimsækir tuminn
Hópur háskólastúdenta varð þeirrar
gæfu aðnjótandi á dögunum að fá að
fara upp í Skakka tuminn í Pisa en
undanfarinn áratug hefur aðeins örfá-
um verið leyft það. Endurbætur á
Skakka tuminum hafa nú staðið yfir
um nokkurra ára skeið og hefur tekist
a%að styrkja undirstöður hans tii muna.
Þegar endurbætumar hófust árið 1998
hallaði tuminn um 5 metra en mark-
mið byggingaverkfræðinga á staðnum
er að minnka hallann um sem nemur
45 sentimetrum. Þegar því marki er
náð telja verkfræðingar að tuminn
þurfi ekki endurbóta við næstu 250
árin enda verði hailinn minni en hann
var árið 1700.
Ef spár ganga eftir ættu ferðamenn
að geta heimsótt tuminn strax næsta
vor en ferðayfirvöld í Pisa hafa hins
vegar bent á að skorður verða settar
"^við fjölda heimsókna og þótt gert hafi
verið við undirstöður hans muni hann
aldrei þola ágang þúsunda ferðamanna
á ári hverju.
Hákarlauggar af
matseðlinum
Taílenska flugfélagið, Thai Airways,
hefúr ákveðið að hætta að bjóða upp á
súpu sem gerð er úr hákarlauggum.
Að sögn talsmanns flugfélagsins óttast
menn útrýmingu hákarla í Kyrrahafi.
Árlega munu um 60 þúsund hákarlar
veiddir til þess að fullnægja löngun
manna í fyirnefnda súpu en hún þyk-
ir hið mesta lostæti þegar austræn
matargerð er annars vegar.
Brú yflr Eyrarsund
Með nýju brúnni mun ferðin á mllli
Kaupmannahafnar og Málmeyjar aðeins
taka 11 mínútur.
Eyrarsundsbrúin
tilbúin
Það styttist í að hin stórglæsilega
Eyrarsundsbrú verði opnuð en þann 1.
júlí næstkomandi munu Margrét
Danadrottning og Karl Gústaf Svíakon-
ungur opna brúna við hátíðlega at-
höfn. Brúin og reyndar göngin líka em
engin smásmíði; fjögurra akreina
hraðbraut auk tvöfaldrar jámbrautar.
Lestarferð frá Kaupmannahöfh til
Málmeyjar í Svíþjóð mun aðeins taka
ellefu mínútur. Vegatollar verða í
kringum 3000 krónur á bíl en einnig
verður hægt að kaupa afsláttarkort.
Býrðu í Koupmannahöfn?
Ertu ó leiðinni ???
www.islendingafelagid.dk
Ómar Valdimarsson fór með rútu frá Boston til Toronto:
Sprænur í saman-
burði við suma
íslenska fossa
Við hófum ferðina í Boston. Skól-
inn var nýkominn i vorfri eins og
tíðkast hjá amerískum háskólum og
fram undan kærkomið frí. Eftir að
hafa reynt að þjarka við hin ýmsu
flugfélög um flug til Toronto gáfumst
við upp og fórum út á South Station
sem er ámóta og BSÍ á íslandi. Þegar
þangað var komið gengum við upp að
þjónustuborði Greyhound-rútubíla-
stöðvarinnar og báðum um tvo miða
til Toronto. „Gæti ég fengið að sjá
vegabréf, félagi?" sagði starfsmaður
Greyhound um leið og við reiddum
fram 150 dollara hvor. „Skringilegt,"
hugsaði ég um leið og ég rétti honum
alislenskan passann minn. Nokkuð
sem maður þarf að venjast þegar
maður kemur frá eyríki á borð við Is-
land - að það skuli í raun og veru
vera hægt að keyra til annarra landa.
samanburði við suma fossa heima
eru þetta óttalegar sprænur," hugsaði
ég um leið og ég rak augun í upplýs-
ingaskilti á svæðinu. Þar stóð að
kraftur fossanna sé um 5 mifljón hest-
öfl og hvergi í veröldinni séu til
hvort eð er aldrei að borga af þvi!
Vel mettir og glaðir fónun við
heim til eins af félögum Mike sem
hafði boðist til þess að hýsa okkur.
Eftir að hafa blundað í smá stund,
farið í sturtu og burstað í sér tenn-
Risavaxin kringla
Eaton Centre í Toronto er
risaverslunarmiðstöð með
320 búðum.
Lagt í hann
Við tók tólf klukkustunda rútuferð
til kandadísku landamæranna, þvert
yfir Massachusetts og New York-
fylki. Þegar maður var við það að
sofna vaknaði ég við að hausinn á
Mike skall í öxlina á mér, eða að rón-
inn fyrir aftan okkur byrjaði að
syngja. „Þessu kemur aldrei til með
að ljúka!“
Klukkan var farin að slá í tvö og
nú sá ég fram á að ná smá blundi.
„Ladies and gentlemen, welcome to
the beautiful capital of New York, Al-
bany,“ gall í hátalarakerfi rútunnar
um leið og fór að glitta í skýjakljúfa
borgarinnar. Ég var glaðvaknaður.
Eftir þessa ákaflega skemmtilegu til-
kynningu kveikti rútubílstjórinn ljós-
in og sagði farþegum að hér yrði
stoppað í hálftíma áður en haldið yrði
áfram. Við Mike skelltum okkur inn
til þess að létta á okkur og fá okkur
eitthvað í svanginn. Það hitti þannig
á að þegar við vorum að renna niður
síðasta bitanum var kaflað á farþeg-
ana úti i rútu aftur. Við skelltum okk-
ur í röðina og um leið og búið var að
rífa af miðanum okkar sem myndi
endast okkur tfl Syracuse steig ég
öðrum fætinum upp í
rútuna og það var sem
ég labbaði á vegg. Á móti
mér lagði megna stækju.
Það hafði einhver ælt
inni í rútunni. Stækja
eða ekki stækja - inn í
rútuna örkuðum við og
krosslögðum finguma,
„Vonandi deyr stækjan
eftir því sem við göngum
lengra inn í rútuna,"
hugsaði ég.
Þegar við komum að
sætunum okkar fundum
við vin okkar - rónann
sem hafði setið fyrir aftan okkur og
sungið alla leiðina frá Boston. Hann
var hættur að syngja en lá yfir sæt-
inu okkar í ælunni sinni.
Niagara-fossar
Eftir að hafa röflað í bílstjóranum
um þetta óheppilega atvik, féflst hann
á þá skoðun okkar að það væri ekki
hægt að leggja í 4 tima akstur í rútu
sem angaði af ælu. Eftir töluverða bið
mætti lögreglan á svæðið og bauð
hinum ólánsama söngvara gistingu á
kostnað skattborgara. Síðan var lagt í
hann.
Eftir að hafa blundað í ca tvo
klukkutíma vöknuðum við það að sól-
in var komin hátt á loft og biðin far-
in að styttast. Eftir svolítinn akstur
vorum við komnir að landamærastöð
Kanada og Bandaríkjanna við Niag-
ara Falls. Við létum stimpla passana
okkar og skefltum okkur síðan í skoð-
unarferð um fossana. Ég varö satt að
segja fyrir töluverðum vonbrigðum
með þessa margumtöluðu fossa. „I
Toronto er ótrúlega spennandi borg og gefur öðrum stórborgum heims lítið eftir.
vatnsmeiri fossar. Um 300 þúsund
lítrar renna fram af fossbrúninni á
hverri sekúndu!
Toronto
Félagi Mike sótti okkur til Niagara
og keyrði okkur svo til Toronto. Við
tókum daginn létt og skoðuðum okk-
ur vel og vandlega um í miðborginni.
Toronto er ótrúlega spennandi borg.
Borgin er stærsta borg Kanada. I
henni er að finna allt sem risaborgir
hafa upp á að bjóða. íbúar borgarinn-
ar eru tvær og hálf milljón og hægt er
að frnna nánast öll þjóðemi heimsins
Nlagarafossar í baksýn
Greinarhöfundur og ferðafélaginn Mike.
í þessum suðupotti. Eftir
að hafa gengið um mið-
borg Toronto í fremm-
köldu veðri komum við
að risaverslunarmið-
stöð. Mike sagði mér að
þetta væri stærsta versl-
unarmiðstöð Kanada,
Eaton Centre, með yfir
320 verslanir innan-
borðs. „Það ætti að
gleðja verslunarglaða ís-
lendinga að koma hing-
að,“ hugsaði ég um leið
og ég varð ótrúlega var
við að ég væri með Visa-kortið mitt í
vasanum. Hér er allt á sama verði og
í Bandaríkjunum, nema hvað
kanadíski doflarinn er ekki nema 50
krónur. Hinn séríslenski hugsunar-
háttur um hvað ég gæti sparað mikið
með því að eyða peningunum mínum
hér var kominn á fuflt og ég óð af stað
úr einni verslimni í aðra. Eins og öll-
um íslendingum er kunnugt um getur
maður endalaust eytt á Visa, það þarf
Ráðhúsið í Toronto
Víða eru glæsilegar byggingar í borginni.
Vatnsmestu fossar heims
Krafturinn er 5 milljón hestöfl og um 300 þúsund
lítrar renna fram af fossbrúninni á
hverri sekúndu!
umar, var stefnan tekinn á CN-turn-
inn. Tuminn er hæsta bygging ver-
aldar eða 553 metrar á hæð. I toppi
turnsins er veitingastaður sem snýst
í hringi, alls ekki ósvipað Perlunni í
Öskjuhlíð. Eftir að hafa skotist upp
með hraðskreiðri lyftu var okkur vís-
að til sætis á besta stað. Klukkan var
um sex og í vestri var sólin að þakka
fyrir sig þennan daginn. Eldrauður
himininn speglaðist í Ontario-vatni
og við sjóndefld-
arhringinn sá
maður glitta í
Rochester í New
York-fylki.
Eftir að hafa
borðað einstak-
lega bragðgóða
Peking-önd var
haldið örlítið
lengra upp í turn-
inn. Uppi á út-
sýnispaflinum
gat maður séð í
allar áttir og það
var ekki fyrr en
þá að ég áttaði
mig á því hvað
Toronto er gríð-
arlega stór borg.
Hún teygir sig í
allar áttir: norð-
ur, suður, austur
og vestur eins
langt og augað
eygir. Eftir að
hafa gengið tvo,
þrjá hringi í
turninum var
mér óvart litið
niður í gólf. Ég
hélt ég yrði ekki eldri. Gólfið er búið
til úr gleri og rúmum 500 metrum
neðar var jörðin, jörðin, jörðin - það
eina sem skilur á milli min og loft-
hæðar sem nemur 6 Hallgrímskirkj-
um var örþunnt gler. Eftir að hafa
náð að stöðva fyrsta asmakast ævi
minnar kom einn starfsmaður turns-
ins til mín og sagði mér að vera alveg
rólegur - glerið væri hert svo mikið
að hægt væri að koma fyrir 14 flóð-
hestum á því án þess að það brotnaði.
„Flóðhestar hvað,“ hugsaði ég, „það
breytir ekki því að ég er farinn." Ég
þakkaði kurteislega fyrir mig og gekk
að lyftunni sem færði okkur félagana
aftur niður á jörðina.
Þetta var búið að vera ágætt kvöld.
Við gengum heim og við Mike hlökk-
uðum báðir til þess að ná að festa
svefn í smástund. Það var löngu kom-
inn tími tfl þess að skella sér í rúmið.
Á morgun bíður okkar enn lengra
ferðalag. Ferðalag í sólskin og sósíal-
isma. Ferðalag til Kúbu.