Dagblaðið Vísir - DV - 21.09.2002, Blaðsíða 19

reynt ná neinu rímótlí ásættanlegu. Menn voru
ekkert að vanda sig við að ná andanum sem var yf-
ir vínylkóverinu. Fyrsta platan var t.d. nokkuð
grafísk og kontröstuð, svörtu litirnir voru svartir
og ljósu litirnir ljósir. Síðan kom Millilending en
myndin á henni var ekki litgreind og aftur var
bara skannað inn og endalausir feilar bættust við
fyrri feila. Það var ekkert lagt í þetta, ekkert verið
að reyna að koma hlutunum í þann dúr sem var á
upprunalega vínylnum. En alla vega. Núna er ver-
ið að gera hlutina eins og ég vil að þetta sé gert. Ég
hef gert þeim sem ég er að vinna með fulla grein
fyrir grunnprinsippunum og þeir muna þau og af-
leiða eftir því.“
Plötumar hafa staðist tírnans tönn
Ég veit að Megas gerir ekki upp á milli barnanna
sinna og því sleppi ég því að spyrja hann hvaða
plata honum finnist best. En ég spyr hann hvernig
honum finnist að heimsækja þær aftur. „Þetta eru
auðvitað börn síns tíma,“ segir Megas „og mér
finnst reyndar að þær hafi staðist timans tönn
ágætlega."
„Ef við tökum einstök verk, eins og Millilend-
ingu. Sumum finnst hún hafa elst verr en aðrar
plötur þínar,“ segi ég.
„Ef til vill, hún er svolítið kubbuð og hefur
sennilega með það að gera að strákarnir í Júdas
vissu kannski ekki alveg hvað ég var að hugsa,
nema ef þá væri Maggi Kjartans. Þeim fannst þetta
kannski ekki merkileg tónlist, voru meira í þessu
pís and lov-dæmi."
„Þú varst nú þekktur fyrir að mæta í stúdíóið
með fullunnin lög,“ segi ég.
„Það er löngu liðin tíð. 1 dag spila ég með tónlist-
armönnum sem ég þarf ekki að segja til. Menn sem
kunna að imprúvísera. Áður fyrr gat ég ekki leyft
mér þann munað. Ég reyndi auðvitað að ná í menn
sem voru flinkir og helst kannski pínu lítið frægir
líka. Þegar Millilending kom út voru Pelican og
Júdas vinsælustu böndin og Jóni Ólafs tókst að
redda hinum siðarnefndu."
Maður kemst ekki hjá því þegar maður hlustar á
plöturnar að heyra að Megas er gríðarlega sterkur
laglínusmiður. Lög eins og Skutullinn á fyrstu plöt-
unni er einfaldlega gullfallegt lag sem myndi
spjara sig án texta. Ég spyr hann hvort það hafi
aldrei farið í taugarnar á honum að vera alltaf álit-
inn textasmiður fremur en lagasmiður.
„Nei, ekkert frekar,“ svarar hann. „Þetta með
textana virðist hafa breyst. Einu sinni lögðu menn
ekkert upp úr textagerð. Þú sérð að Lifun með Trú-
broti væri grand plata ef þeir hefðu lækkað í
söngnum. Textarnir eru hryllilegir. En ef þú skoð-
ar t.d. íslensku tónlistarverðlaunin, sem eru nú
held ég vonandi að gefa upp öndina, þá virðast text-
arnir skipta öllu máli en tónlistin engu.“
„Þú starfaðir með pönktónlistarmönnum í upp-
hafi níunda áratugsins af því að þér fannst þeir
komast nær uppruna rokksins, gætirðu hugsað þér
að starfa með einhverjum ungum tónlistarmönnum
i dag?“ spyr ég.
„Ég hef nú þegar gert það. Spilaði t.d. með Botn-
leðju í Loftkastalanum fyrir nokkru. Nú, Valgeir
Sigurðsson sem ég hef unnið mikið með er nú ekki
gamall. Þetta er ekki bara spurningin hvort ég vilji
starfa með þeim heldur hvort þeir vilji starfa með
mér. Stundum finnst mér þegar ég er beðinn um að
spila með þessum ungu mönnum að þeir vilji
stjórna þvi hvað maður gerir og ég er lítið hrifínn
af slíku."
Fólk hefur spurt mig hvort ég sé á hfi
Ferill Megasar hefur verið ansi sveiflukenndur.
Annaðhvort er hann elskaður eða hataður, edrú
eða fullur. Hann er jafnþekktur fyrir sukksamt líf-
erni og tónlistina og textana. Hann hefur notað
fleiri vimuefni en hinn venjulegi Jón og reglulega
heyrir maður sögur af því að Megas sé annaðhvort
dáinn eða sé að deyja. „Jú, ég hef oft heyrt þær
sjálfur," segir Megas. „Og fólk sem ég hef hingað til
talið með ágætis dómgreind hefur hringt hingað í
dauðans ofboði og spurt mig hvort ég sé á lífi. En
ég er orðinn vanur þessu og mínir nánustu eru
löngu hættir að hafa áhyggjur af þessu. Þetta er
partur af mítunni.“
„Ertu aldrei þreyttur á því að vera Megas?“ spyr
ég.
„Get ég það? Það er stutt leið úr latinu yfir í
grisku en þegar „uppundimorðurpólsbúar" sjálf-
medikera sig með löglegu eitri verða þeir svo ör-
uggir um eigið mikilvægi og eignarétt af mér. Mér
dettur Guðjón í hug Þórðarson þjálfari - heltekinn
af knattlist. Hann er sagður skapstór og andlit
hans sést aldrei á síðum dagblaða nema afskræmt,
líkastur hershöfðingja. Á öðrum vettvangi héti
þetta fölsun og til að stemma stigu við rænulausri
ófrægingarherferð sæti blaðamaðurinn inni á
Litla-Hrauni eða Kvíabryggju. Einhvern tímann
munu fjölmiölarnir geta ráðið því hvemig Guðjón
Þórðarson lítur út. Þeir geta byggt upp og brotið
niður. Þeir eru vald.“
LAUGARDAGUR 21. SEPTEMBER 2002
HeIqorblctð J3V
ig
„Þú ert aldrei ónáðaður?" spyr ég.
„Jú, það kemur fyrir,“ segir hann. „Mér finnst
voðalega leiðinlegt að geta ekki farið á barinn og
fengið mér eitt bjórglas án þess að það komi ein-
hver og böggi mig. Eins og t.d. með þetta viðtal.
Þegar mér var sagt frá því að það stæði til að taka
viðtal við mig þá vissi ég að ef við færum á kaffi-
hús myndum við ekki fá neitt næði. Menn væru i
sífellu að hlamma sér niður og bögga mig, jafnvel
þótt þeir sæju að ég væri upptekinn. Stundum æsi
ég mig og hakka þá í mig en yfirleitt nenni ég því
ekki. Einu sinni var ég á einhverjum bar með fé-
laga mínum og það stendur maður álengdar við
barborðið. Hann er eitthvað að fjasa og virðist
alltaf verða æstari og æstari. Síðan heyri ég að
hann segir nafnið Megas og ég átta mig á því að
hann er að halda einhverja ræðu um að ég sé rót
alls þess sem fer miður í heiminum. Svo ætlar
hann greinilega að hjóla í mig en skyndilega stopp-
ar hann og það er eins og einhver rödd tali til hans.
Síðan rýkur hann út um dymar og skellir á eftir
sér. En það er svona bögg sem ég lendi oft í. Þess
vegna finnst mér oft gott að spila með Súkkat, þeir
passa svolítið upp á mann. Það er undarlegt að
maður þurfi boddígard á íslandi (hlær).“
„Svo er sagt að þú sért alltaf fullur og uppdópað-
ur,“ segi ég.
„Það er líka partur af mitunni. Ég hef oft heyrt
það úti i bæ að ég hafi verið að spila blindfullur.
Og aftur hafa menn hringt í mig og tékkað á því.
Það hefur örsjaldan komið fyrir að ég troði upp
drukkinn. Ég fæ mér kannski smá bjór en um leið
og áfengið hættir að virka örvandi þá læt ég það
vera. Ég man eftir róna hérna í Reykjavík sem hét
Lilli af því að hann var svo stór. Hann var búinn
að vera edrú í mörg ár en samt var maður alltaf að
heyra að hann væri fallinn. Ég held að fólk vilji að
ég sé svona fyllibytta. Það vill hafa einhvern til að
vorkenna."
„En þú hefur sagt að þú notir vímuefni til að
komast að listamanninum í þér,“ segi ég.
„Ég man ekki upp á hár hvenær við hættum að
vera Neanderdalsmenn og urðum að mönnum en
það eru nokkur hundruð þúsund ár. Öll þessi
reynsla er til i okkur og við þurfum einhverja hjálp
til að komast að henni, eitthvað til að slæva dóm-
greindina. Þegar ég skrifa undir áhrifum veit ég oft
ekki hvað textamir mínir þýða en ég læt þá alltaf
standa eins og þeir eru. Fyrsta tilraun er alltaf rétt.
Maður á ekki að hlusta á bakþankana. Það er svo-
lítið sérstakt að stundum fatta ég ekki textana
mína fyrr en nokkrum árum eftir að ég sem þá. Ég
heyri kannski einhvern annan syngja þá og ég
hugsa með mér: „Nú skil ég.“ Víma er orðið svo
neikvætt orð, það er orðið slæmt að vera í vímu,
meira að segja í gleðivímu. Kannski að spennu-
víma sem heltekur menn á knattspyrnuleikjum
geti haft hættu í för með sér.“
Efaðist ckki um hæfileika mína
í lok níunda áratugarins og í upphafi þess tiunda
er óhætt að segja að Megas hafi verið úti í kuldan-
um. „Litlir sætir strákar" af plötunni Bláir draum-
ar hneykslaði fólk og aftur fóru sögusagnir á kreik
að Megas væri endanlega búinn að tapa glórunni.
Alls kyns sögur fóru á kreik um að listamaðurinn
væri að selja litla taílenska stráka, einhver sá
hann í Kringlunni með lítinn strák i bandi og þar
fram eftir götunum. Ég spyr hann hvort þetta hafi
ekki sært hann eða hvort hann hefði tekist á við
þetta með gömlu góðu kaldhæðninni?
„Mér fannst þetta svo vitlaust," segir Megas og
stendur upp. Hann nær i plötuna Loftmynd og sýn-
ir mér bakhliðina. Á henni er mynd af taílenskri
fjölskyldu. Megas er þar á meðal og heldur utan um
ungan mann. „Sjáðu, þessi mynd fór voðalega fyrir
brjóstið á fólki. Og mér sem fannst litirnir bara fal-
legir. En þetta fjaðrafok gat ekki æst mig, þetta var
of mikil vitleysa til þess.“
„En þegar menn voru t.d. að rakka niður fyrstu
plötuna, var hinn ungi Megas ekki auðsæranleg-
ur?“ spyr ég.
„Nei, dómarnir voru eiginlega of vondir og nei-
kvæðir til að hægt væri að taka mark á þeim. Mér
fannst svo skrýtið að gagnrýnendumir gætu ekki
einu sinni viðurkennt hvað norsku hljóðfæraleik-
ararnir spiluðu fallega."
„Mér finnst eins og þú hafir aldrei efast um hæfi-
leika þína,“ segi ég.
„Nei, ég gerði það ekki. Mér fannst lögin min
fullboðleg og hafði enga ástæðu til að efast,“ segir
Megas siminn hringir. Núna þarf hann að fara að
vinna. Ég heyri að hann talar við mann sem er að
vinna að endurútgáfunni og þeir ákveða að haldá
sígarettufund sem fyrst til að bera saman bækur
sínar. Ég hugsa með mér þegar ég horfi á hann að
þrátt fyrir hið óreglulega líferni sem kroppur hans
og andlit bera vitni um er hann fyrst og fremst
harðduglegur og einbeittur tónlistarmaður. Og við
gleymum þvi oft þegar við hugsum um Megas.
-JKÁ