Dagblaðið Vísir - DV - 21.09.2002, Qupperneq 26

26
Helga rblctð 1D>V
LAUGARDACUR 21. SEPTEMBER 2002
Guðrún Gísladóttir leikur aðalhlutverkið í Viktoríu og
Georg eftir Ólaf Hauk Símonarson sem var fyrsta
fruinsýning haustsins. Guðrún segir lilutverkið það
fyrsta á nærri 25 ára ferli sein hún bað sérstaklega um
að fá að takast á við.
DV-mynd Teitur
og Guðrún
Fyrsta frumsýning haustsins í Þjóðleikhúsinu
vekur alltaf talsverða athygli og það brást ekki nú
fremur en endranær. Viktoría og Georg er áhrifa-
mikið leikrit eftir Ólaf Hauk Símonarson og fjallar
um samband sænsku skáldkonunnar Viktoriu
Benediktsson við bókmenntajöfurinn og spámann-
inn Georg Brandes. Leikritið gerist á hótelherbergi
í Kaupmannahöfn og það endar illa.
Þeir gagnrýnendur sem hafa látið í sér heyra
hafa lokið miklu lofsorði á frammistöðu Guðrúnar
Gísladóttur í hlutverki Viktoriu.
Það hljómar dálítið skuggalega en Guðrún hefur
staðið á íslenskum leiksviðum í nærri aldarfjórð-
ung og sá sem þetta ritar man glöggt eftir henni í
hlutverki fermingarstúlku í hinum rómaða Stund-
arfriði eftir Guðmund Steinsson sem gekk við
feiknalegar vinsældir innan lands og utan svo í
árum var talið. Það gerðist árið 1978 og Guðrún
segir að það hafi komið flestum á óvart hve mikið
var hlegið á frumsýningu.
„Við höfðum talið okkur vera að vinna við dap-
urlegt verk,“ segir Guðrún og verður enn ráðvillt
á svip.
Þetta er líklega eitt af dæmum um það hvemig
áhorfendur eru útsetnir með aö misskiija listina.
Leikarar nærast
DV settist niður með Guðrúnu á kaffihúsi þar
sem þjónninn misskildi listamanninn og kom með
rangt kaffi en þess meira af réttu súkkulaði og
aukaskammt í sárabætur fyrir skilningsleysið. í
ljósi skinandi dóma í blöðunum er freistandi að
spyrja leikkonuna hvernig tilfinning sé aö fá mik-
ið hrós.
„Það er að vissu leyti ágætt en það gerir mann
samt einmana,“ segir Guðrún.
„Það gleður mömmu og þess vegna er það gott en
það fylgir því sérkennilegur tómleiki."
- En nærast leikarar ekki á lófaklappi, hrósi og
þess háttar? Er það ekki byggt inn í starf leikarans
sérstaklega samanborið við til dæmis strætóbíl-
stjóra?
„Ég held að strætóbílstjórum sé almennt ekki
hrósað nóg. Ég þekki persónulega strætóbílstjóra
sem hafa endað á Kleppi því þeir fengu ekkert
nema skammir.
Auðvitað fáum við skráp en það er verst fyrst að
láta skamma sig. Oft taka leikarar á sig sameigin-
lega ábyrgð þegar þeim finnst þeir hafa lagt sig
fram. Það er verra þegar gagnrýnendur fara að
finna aö vaxtarlagi eða útliti leikara. Þetta er viö-
kvæmt starf því það er oft óljóst hvort það er ver-
ið að tala um Guðrúnu eða Viktoríu, hvort það er
leikarinn eða persónan."
Viktoría grimma
- En var erfitt að takast á við Viktoriu?
„Mér fannst þetta afskaplega erfitt. Þetta er stórt
verkefni og þetta er í fyrsta sinn sem ég hef beðið
sérstaklega um að fá eitthvert verkefni. Þegar ég
las þetta verk fyrir þremur árum fannst mér ég ná
sérstöku sambandi við Viktoríu sem ég átti erfitt
með að finna aftur. Viktoría er mjög erfið mann-
eskja. Hún er grimm og verri en mig minnti að
hún hefði verið.“
- Það er rík hefð fyrir því að spyrja leikara
hvernig i ósköpunum þeim hafi dottið í hug að
leggja fyrir sig þetta starf sem krefst svo mikils?
Hvar fékk Guörún Gísladóttir vitrun um að leggja
fyrir sig leiklist?
„Pabbi minn var rútubílstjóri og ók meðal ann-
ars leikhópum Þjóðleikhússins á leikferðum um
landiö og vann reyndar í húsinu þess utan. Ég fór
að skrölta með í þessum ferðum þegar ég var fjög-
urra ára gömul og fannst alltaf óskaplega gaman í
leikhúsinu.
Mér finnst ennþá leikhúsið vera merkilegur
heimur. Ég hef unnið á mjög mörgum vinnustöð-
um og það kemst ekkert í hálfkvisti við leikhúsið
þótt eflaust megi hafa það notalegra á betra kaupi
einhvers staðar annars staðar. Þótt leikarar eigi í
erjum sin á milli og öfundi hver annan þá er þetta
einfaldlega gott fólk. Það eru allir leikarar einstak-
lega barngóðir."
Ætla að hætta að vera þæg
- Guörún upplýsir reyndar að hún hafi alls ekki
ætlað að verða leikari heldur leikmyndateiknari.
Það gekk ekki þrautalaust að komast inn í réttan
skóla til þess svo hún ákvað að verða leikari í stað-
inn. En er hún þá leikari sem er alltaf uppfullur af
meiningum um leikmyndina og umgerð sýninga?
„Ég er það en ég hef lagt metnað minn í að halda
mig til hlés og gefa leikmyndateiknaranum svig-
rúm. Ég er alltaf stillt í búningamátunum og hef
látið bjóða mér margt i þeim efnum sem aðrir
myndu ekki þola. Ég er reyndar að hugsa um að
hætta þessari þægð og gera uppreisn.“
Guðrún segist samt vera ánægð í Þjóðleikhús-
inu.
„í Þjóðleikhúsinu eru margar vistarverur þótt
það njóti mismikilla vinsælda hjá þjóðinni eftir
árum. Þar má maður segja það sem maður vill,
sennilega vegna þess að það er stofnun. Það er
gamaldags og frjálslynt í senn og þannig vil ég hafa
það.“
Guðrún hefur verið fastráðinn leikari bæði hjá
Þjóðleikhúsi og Leikfélagi Reykjavíkur og það var
Stefán Baldursson, núverandi þjóðleikhússtjóri,
sem réð hana á báðum stöðum en hún kom einnig
við sögu Alþýðuleikhússins sáluga.
Við biðum samaii í Hafinu
- Örlögin höguðu því þannig að Guðrún var í
tveimur frumsýningum sömu vikuna. Þremur dög-
um fyrr en Viktoría og Georg voru frumsýnd var
Hafið eftir Baltasar Kormák frumsýnd í Háskóla-
bíói en þar fer Guðrún með alltstórt hlutverk og
leikur sérstaklega beiska miðaldra konu sem er ill-
kvittin og vond. Hún meðgengur að það hafi verið
mjög skemmtilegt að leika þessa konu sem engum
hlífir og segir að það hafi verið afskaplega
skemmtilegt að vinna að gerð kvikmyndarinnar.
„Kvikmyndagerð gengur mikið út á að bíða en
þetta var þolanlegt því við gátum beðið saman
mörg í hóp og skemmt okkur á meðan við biðum.“
Guðrún hefur þrátt fyrir langan feril á íslensk-