Dagblaðið Vísir - DV - 21.09.2002, Page 38

Helgarblad JO"V"
H
LAU GARDAGUR 21. SEPTEMBER 2002
. ■

'
í skugga
I vetur i/erður gríneykið Halli og Laddi með
skemmtidagskrá íLoftkastalanum. Það bar
minna á Haraldi Sigurðssgni eða Halla í
samstarfinu en hann ætlaði aldrei að verða
stjarna. Halli segir DV frá endurkomunni,
samstarfinu við Ladda og togstreitunni á
milli fjölskgldumannsins og grínistans.
Líklega má setja samansemmerki milli gríns á átt-
unda áratugnum og Halla og Ladda. I raun voru þeir
einir um hituna og skemmtu hverja einustu helgi i
sex ár þar til Halli haetti i upphafi níunda áratugar-
Ladda
ins. Á þessum gullaldarárum gáfu bræðurnir út
fjórar breiðskífur og á mánudaginn verður gefin út
sérstök safnplata í tilefni af þvi að þrjátíu ár eru
liðin síðan þeir tróðu fyrst upp í Stundinni okkar
sem Glámur og Skrámur. Plötunni verður fylgt eftir
með skemmtidagskrá í Loftkastalanum í vetur. Þetta
er í fyrsta sinn sem þeir skemmta saman i tuttugu
og eitt ár sem „Halli og Laddi“.
„Okkur var búið að detta í hug að setja saman
dagskrá af þessu tilefni," útskýrir Halli. „Við gerð-
um samt ekkert i þéssu þar til Einar Bárðarson kom
að tali við okkur og stakk upp á þessu.“
„Og hvernig er að heimsækja þessa gömlu
karaktera?" spyr ég.
„Þeir hafa auðvitað frekar fylgt Ladda en mér en
það verður gaman að sjá þá aftur og vita hvort þeir
séu ekki sæmilega ernir. Æfingar hafa þó mest farið
fram í huganum því Laddi hefur verið úti á Spáni en
við vorum búnir að hittast og gera yfirlit yfir það
„Það kom aldrei til greina af minni hálfu að
verða aðalstjarnan, mér fannst ég ekki eiga neitt
erindi í það.“
DV-myndir GVA
sem við ætlum okkur að gera, svona „best of‘ í
bland við nýtt efni.“
„Það hljóta að koma margar skemmtilegar minn-
ingar,“ segi ég.
„Jú, jú,“ svarar Halli. „Þetta tímabil sem við vor-
um að skemmta var auðvitað ógleymanlegt. Þó að
fólk hafi haft gaman af okkur þá höfðum við
sennilega mun meira gaman af þessu sjálfir. Þegar
sumir karakterar koma fram þá man maður t.d.
hvernig þeir urðu til sem gerðist oft fyrir algjöra
slysni. Til dæmis ef annar hvor okkar gleymdi
brandara þá varð hinn að spinna eitthvað á sviöinu
og þá urðu til brandarar eða karakterar sem hægt
var að nota síðar. Laddi er náttúrlega svo kleyfhuga
og stundum veit hann ekkert hver hann er, allt í
einu varð kannski til karakter hjá honum án þess að
hann geröi sér grein fyrir því sjálfur."
i
LAUCARDAGUR 21. SEPTEMBER 2002
Helqctrblað I>V
43
Hvaða fíflalæti eru þetta!
Ef hægt er að tala um grínlandslag þá er óhætt að
segja að landslagið 1 dag sé töluvert öðruvísi en það
var þegar Halli og Laddi fóru hringinn í kringum
landið með Sumargleðinni fyrir tuttugu og sjö árum.
Síðan höfum við séð Spaugstofuna, þá Radíusbræður
og loks Tvíhöfða. „Auðvitað eru komnar allt aðrar
áherslur,“ svarar Halli þegar ég spyr hann hvort það
sé ekki hætt við því að yngri kynslóðir finnist þeir
gamaldags og hallærislegir. „Og það er eðlilegt," sv-
arar hann. „Ég geri mér samt enga grein fyrir því í
hvernig jarðveg okkar grín mun falla, ég er ekki
dómbær á það eftir öll þessi ár. Það er auðvitað heil
kynslóð sem hefur aldrei séð okkur skemmta. Þegar
við vorum að byrja þá skemmtum við einu sinni á
árshátíð fyrirtækis þar sem var verið að heiðra eldri
starfsmenn. Prógrammið okkar passaði engan
veginn inn í þetta og á endanum stóð einn maður
upp og segir: „Hvaða fíflalæti eru þetta eiginlega!“
Við gengum af sviðinu, hringdum í Ómar Ragnars-
son og báðum hann um að klára þetta fyrir okkur.
Ætli það verði ekki eins með unga fólkið í dag.
Einhver unglingur öskrar á okkur: „Hvaða fiflalæti
eru þetta!“
„En það er uppselt á fyrstu sýninguna og það segir
vonandi eitthvað," segi ég.
„Já, kannski verðum við frægir aftur,“ segir Halli
og glottir.
„Ertu ekki með sviðsskrekk?" spyr ég.
„Ef ég væri ekki með sviðsskrekk þá væri ekki
allt í lagi með mig. En ég er auðvitað stirður og
kannski getur maður ekki bjargað sér eins vel og
maður gat áður fyrr. Ég var ekkert hræddur þegar
ég gleymdi einstaka línum í gamla daga því við
bjuggum bara eitthvað til á staðnum og þetta
reddaðist."
Tróðu upp átta sinnum á einu kvöldi
Fræg er sagan af því hvernig bræðurnir byrjuðu
að skemmta. Þeir voru að vinna í leikmynda-
deildinni hjá Ríkissjónvarpinu og smám saman tók
starfsfólk sjónvarpsins eftir því að þeir voru
fyndnari en eðlilegt þykir. „Við tókum ekki þá
ákvörðun sjálfir að byrja að grínast hjá sjónvarpinu
og reyndar vorum við byrjaðir miklu fyrr. Ég ólst
upp í Landeyjum hjá ömmu minni og afa en Laddi
bjó hjá foreldrum okkar í Hafnarfirði. Hann heim-
sótti okkur alltaf á sumrin og þá byrjuðum við með
þessi fíflalæti. Þetta rifjaðist upp þegar við
byrjuðum hjá sjónvarpinu og starfsfólkið tók eftir
þessu og fór að nota okkur t.d. í Glám og Skrám. Svo
komu skemmtiþættir eins og Kvöldstundin og Ugla
sat á kvisti þar sem við vorum fengnir til að leika í
ýmsum atriðum. Þetta vatt upp á sig og smám sam-
an myndaðist gríðarleg eftirspurn. í raun urðu
hálfgerð vatnaskil þegar við vorum beðnir um að
vera með atriði í Ugla sat á kvisti en sennilega var
þetta fyrsti þátturinn sem var tekinn upp „læf‘ þ.e.
það voru áhorfendur í salnum. Þar slógum við
rækilega í gegn og síðan réðum við ekkert við þetta.
Menn byrjuðu að hringja í okkur í sífellu og við
neituðum jafn harðan en þá hækkuðu menn bara
verðið þar til að við ákváðum að við yrðum að prófa
þetta, einhvern timann snemma árs 1973. Það
heppnaðist ekki vel og við gengum út frá skemmti-
staðnum og skömmuðumst okkar. Áhorfendur
skildu ekkert hvað við vorum að gera og við ekki
heldur. En við vorum bókaðir í Hafnarfirði líka sem
gekk vonum framar.“
Eftir velgengnina í Hafnarfirði virtust aðrir
kraftar taka stjórnina og sannkölluð rússíbanaferð
hófst. Þeir skemmtu hverja einustu helgi í mörg ár.
„Ég man að við þurftum einu sinni að skemmta átta
sinnum á einu kvöldi,“ segir Halli. „Byrjuðum í
Sandgerði um kvöldið og enduðum í Borg í Gríms-
nesi um nóttina, með viðkomu í Hafnarfirði og
Reykjavík á milli. Þetta var alger klikkun."
Þeir tóku upp plötur á vorin, fóru í ferðalag um
landið yfir sumarið, ýmist með tengdaföður Halla,
Ólafi Gauki, Sumargleðinni eða Lónlí Blú Bojs. Um
haustið var skemmt á Mallorka og þegar heim var
komið byrjuðu árshátíðirnar sem stóðu þar til taka
átti upp næstu plötu. Svona gekk þetta ár eftir ár.
„Þetta var ógurlega skemmtilegt en ég sakna ekki
þessa tíma. Ég er búinn að gera þetta og mér finnst
gaman að rifja þessa daga upp í góðum félagsskap. í
dag hefði maður viljað gera margt öðruvísi. Ég hefði
t.d. skipulagt hlutina betur. Við réðum ekki við neitt
sjálfir, jafnvel þó að við hefðum verið aðalstjörnum-
ar sjálfir. En ef maður breytti einhverju þá hefði
þetta kannski ekki verið jafn skemmtilegt."
Ég fóðraði Ladda
„Geturðu lýst samstarfi ykkar Ladda. Var það í
mjög föstum skorðum?“ spyr ég.
„Já, þegar mest var að gera þá urðum við að hafa
reglu á hlutunum. Við vorum að skemmta sama
fólkinu aftur og aftur og þá þarf auðvitað að
endunýja prógrammið reglulega. Þess vegna rákum
við þetta bara eins og hvert annað fyrirtæki með
skrifstofu niðri bæ og öllu tilheyrandi. Alla daga
byrjuðum við með að hittast í sundi. Síðan fórum
við og fengum okkur kaffí einhvers staðar og
spjölluðum saman, gjarnan á Prikinu. Þar hittum
við marga skemmtilega karaktera sem við síðan
unnum úr. Sumir rötuðu inn í prógrammið en aðrir
ekki.“
„Þið hafið verið saman öllum stundum, varstu
aldrei þreyttur á bróður þínum?“ spyr ég.
„Nei, ekki get ég sagt það. Það slettist upp á
vinskapinn eins og gengur og gerist og það kom
fyrir að við rifumst eins og hundur og köttur. Það
tók mig yfirleitt fimm mínútur að gleyma því hvers
vegna við vorum að rífast. Ég er þannig að ég blæs
út og þá er það búið en Laddi er miklu feimnari en
ég að eðlisfari. Hann átti það til að bæla hlutina inni
og gat verið hundfúll yfir einhverju sem hafði gerst
fyrir löngu. En svona rimmur eru eðlilegar hjá
mönnum sem voru saman alla daga í mörg ár.“
„Þessi verkaskipting hjá ykkur, þ.e. þú lagðir upp
brandarana fyrir Ladda og hann kom með
„punchline-ið“. Var þetta ákveðið í upphafi að svona
skyldu hlutirnir verða?
„Já, ég var það sem kallað er fóðrari. Laddi bjó til
einhverja karaktera sem ég tók viðtal við.“
„Vildir þú aldrei vera stjarnan sjálfur?" spyr ég.
„Nei,“ svarar Halli án umhugsunar. „Ég var
búinn að vera söngvari í hljómsveitum áður en við
byrjuðum að skemmta. Þar var ég stjarnan og Laddi
var trommuleikarinn. Þetta var alveg nóg fyrir mig.
Mér líkaði það ágætlega að geta verið til hliðar og
haft mitt líf út af fyrir sjálfan mig. Það kom aldrei
til greina af minni hálfu að verða aðalstjarnan, mér
fannst ég ekki eiga neitt erindi í það. Frekar vildi ég
pumpa hinn og fá svörin og vitleysuna úr honum
heldur en að reyna að vera sjálfur fyndinn. Og þó,
ég býst nú kannski við því að ég hafi verið svolítiö
fyndinn þó ég hafi verið grafalvarlegur á svipinn.
Þetta byrjaði strax með Glámi og Skrámi. Ég var
Glámur og reyndi að hafa vit fyrir hinum en var
óttalega vitlaus sjálfur og gerði mig að fífli sem
spyrjandinn."
„Þú segir að Laddi hafi búið til einhverja
karaktera og hann hefur sjálfur sagt að grínið hafi
verið aðferð til að takast á við feimni," segi ég.
„Já, Laddi er öðruvísi grínisti en ég. Hann
bjargaði sér oft með fíflalátum eða eftirhermum.
Þegar hann kom i sveitina sem krakki þóttu upp-
átækin hans sniðug en ég átti ekki að vera meö nein
fiflalæti. Ég átti að vinna mína vinnu og fá hæstu
einkunn í skólanum. Þegar Laddi kom í heimsókn
þá féll þessi múr alvarleikans í sveitinni.
En það er rétt. Stundum er auðveldara að tala við
Ladda ef hann þykist vera einhver annar því þá er
hann óbundnari. En það er til grafalvarlegur Laddi
og djúpt þenkjandi. Hann sýnir þessa hlið ekki
mikið en við getum talað saman um alvarleg mál
tímunum saman. Samt er það þannig að hann á
auðveldara með að tjá sig með gríni. Sérstaklega er
það þannig í dag að enginn virðist taka mark á
honum þegar hann reynir að vera alvarlegur."
Ég ætlaði aldrei að verða grínisti
Álagið á bræðurna var gífurlegt á seinni helmingi
áttunda áratugsins og þegar maður talar við Halla
veröur manni fljótt ljóst að árin í bransanum
mörkuðust öðru fremur af togstreitu milli
fjölskyldumannsins og grínistans. Hann giftist
Ragnhildi Ólafsdóttur árið 1969 og eignaðist með
henni tvær dætur. „Ég ætlaði aldrei að verða grín-
isti,“ segir Halli. „Þetta bara gerðist af hreinni
tilviljun eins og svo margt annað i lífinu. Afi vildi
að ég yrði læknir en sjálfur vildi ég verða
verkfræðingur. Síðan byrja ég í hljómsveit og svo
gerist þetta koll af kolli án þess að ég gæti ráðið við
neitt. Ég var byrjaður með heildsölu um það leyti
sem ég hætti hjá sjónvarpinu en hún lognaðist út af
þegar vinsældir okkar fóru að vaxa.“
„Drykkja Ladda á þessum árum og síðar var
þekkt. Notaðir þú ekki áfengi sjálfur?" spyr ég.
„Báðir notuðum við áfengi en ég tel okkur hafa
sloppið nokkuð vel frá því. Við erum allavega ekki i
strætinu. Laddi er enn að skemmta og ég er að vinna
sem trésmiður. Samt sem áður er ekki hægt að neita
því að við vorum að vinna í kringum gríðarlega
mikið sukk og ég vildi ekki fara út í þessa sálma.
Þegar ég var búinn að skemmta þá átti ég fjölskyldu
heima og ég passaði alltaf vel upp á það að hún
gengi fyrir. Ég er fimm árum eldri en Laddi og hann
leyfði mér að vera pabbinn.
Það hefur auðvitað verið rætt um drykkju Ladda
en málið er að hann var miklu meira áberandi en ég.
Hann er svona karakter sem ber miklu meira á,
alítaf með brandara á vörunum og auðvitað vilja
allir bjóða svona manni með sér í partí einhvers
staðar úti í bæ. En i dag er hann þrátt fyrir þetta
ráðsettur maöur í Hafnarfirði og selur hús á Spáni.“
„Eruð þið nánir í dag?“
„Það líður ekki sú vika að við heyrum ekki í hvor
öðrum minnst einu sinni og yfirleitt oftar. Það ger-
ist oft að ég sit við símann og ætla að fara að hringja
í Ladda og þá hringir hann í mig.“
Ég er sáttur við Iífið
Það kom að þvi að Halli fékk nóg og gekk út i
byrjun árs 1981. Laddi var ósáttur við ákvörðun
bróður síns og vildi að þeir héldu áfram. „Það varð
talverð togstreita á milli okkar þegar ég ákvað að
hætta því þetta var mín ákvörðun en ekki hans,“
segir Halli. „En ef hann varð reiður út í mig þá risti
það ekki djúpt.“
„Ég var bara orðinn þreyttur á þessum þeytingi og
ég varð að hvíla mig,“ útskýrir Halli. „Fjölskyldan
kom oft með í ferðirnar en ekki nærri því alltaf og
stundum var ég að heiman heilu helgarnar. Mér
fannst við líka vera farnir að endurtaka okkur og ég
vissi að Laddi myndi spjara sig einn sem og hann
gerði. Hann náði háu flugi eftir að samstarfi okkar
lauk.“
„Það hlýtur að hafa verið undarleg tilfinning að
hætta,“ segi ég.
„Þetta var mikil hvíld til að byrja með en síðan
kom sumarið og þá vildi maður fara að skemmta. Ég
hafði þá bara meiri tima fyrir sjálfan mig og
fjölskylduna og við keyptum okkur sumarbústað.
Þetta hefði ég aldrei getað á meðan við vorum að
skemmta."
„Þú vildir ekki prófa að vera einn?“ spyr ég.
„Nei, það var mikið reynt að fá mig til þess en ég
vildi það ekki. Ég sá sjálfan mig aldrei vera einn á
sviði. Ég hef auðvitað prófað að vera kynnir og
veislustjóri og ég hef tekið þátt í sýningum á Hótel
Sögu. Síðan var ég með Ladda í nokkrum atriðum í
hittifyrra þegar hann var með uppistand. En helst
vil ég bara vera ég og skemmta mér sjálfur."
Eftir að Halli dró sig í hlé vann hann hjá Jöfri til
ársins 1992 en þá var öllu starfsfólkinu sagt upp og
fyrirtækið selt. Þá urðu önnur þáttaskil í lífi hans.
„Þetta var mjög erfiður tími og ég var atvinnulaus í
heilt ár. Síðan gerðist ég auglýsingastjóri hjá tima-
ritinu Eiðfaxa og fór síðan aftur í heildsöluna sem
ég hafði byrjað á áður en við urðum þekktir grinist-
ar. Fyrir þremur árum byrjaði ég að vinna sem
smiður sem ég starfa enn við í dag. Sem betur fer er
maður ekki alltaf að gera það sama.“
„Áttu þér áhugamál?" spyr ég.
„Núna er það fjölskyldan, sumarbústaðurinn,
ferðalög og síðan hef ég óskaplega gaman af því að
hitta góða vini og rifja upp gömlu góðu dagana. Ég
er mjög sáttur við lífið.“
-JKÁ
„Það líður ekki sú vika að við lieyrum ekki hvor í öðr-
uin niiiinst einu sinni og yfirleitt oftar. Það gcrist oft
að ég sit við símann og ætla að hringja í Ladda og þá
liringir liann í mig.“