Ársrit Ræktunarfélags Norðurlands - 02.02.1956, Qupperneq 58

114
Þetta yrði áreiðanlega aldrei annað en „sport fyrir idjóta"!
Auk þess sem bændurnir máttu ekki við því að missa neitt
af beitilandi sínu. — Fyrir 100 árum var ekki til svo mikið
sem teinungur á Jaðrinum, syðsta hluta Rogalands. íslend-
ingi, sem þangað kemur nú, finnst sem þar sé nú skógur um
allt. Raunar eru þar ekki stórir, samfelldir skógar, en óend-
anlega margir fagrir trjálundir, og þar er nú stærsti sam-
felldi gróðursetti skógur Noregs, 7—800 ha að flatarmáli. Og
í þessu stóra héraði er hvert einasta tré gróðursett af manna-
höndum, og enginn Jaðarbúi vildi víst sjá á bak skógin-
um nú.
Fyrir 100 árum var Flöyfjallið, sem Björgvin stendur við,
jafn mikill berangur og Öskjuhlíðin í Reykjavík er nú. En
svo er sáluðum meðlimum öldrykkjuklúbbs Björgvinjar
fyrir að þakka, að hið sama fjall er nú þakið glæstum skógi
frá rótum upp á tind. Það voru nefnilega félagsbundnir öl-
drykkjumenn, sem tóku sig saman um „að klæða fjallið"
fyrir ofan bæinn sinn!
Hliðstæðan við starf og erfiðleika brautryðjenda skóg-
ræktarinnar á íslandi er of augljós til að skýringa sé þörf.
í Vestur-Noregi hafa erlendar trjátegundir reynzt happa-
drýgri í skógræktinni en hinar „innlendu". Eg set orðin í
gæsalappir, vegna þess að sú trjátegund, sem skógræktin
þarna byggir framtíð sína á, er rauðgrenið. En það hefur
aldrei vaxið af sjálfu sér á svæðinu frá Ögðum til Þrænda-
laga. Vesturlandsfylkin eru gerólíkt land suður- og austur-
hluta Noregs, þar sem rauðgrenið á heimkynni. Samt hefur
raunin orðið sú, að það vex betur á Vesturlandinu en í átt-
högunum. í skógi búnaðarskólans á Steini, skammt frá
Björgvin, stendur nú frægasti greniskógur Noregs. Fyrir 89
árum voru þar berir lyngmóar. Árið 1949, 81 ári eftir gróð-
ursetningu, hafði skógurinn þar framleitt 1.170 tenings-
metra viðar á hektara, og meðalhæð trjáanna, sem eftir stóðu