Árbók Landsbókasafns Íslands - Nýr flokkur - 01.07.1992, Qupperneq 11

VÍNLANDSFERÐ FLATEVJARBÓKAR
11
Ráðuneytið fylgdi í stórum dráttum þeirn bendingum og ráð-
um, er Bruun hafði veitt, enda ekki „þótt fullnægjandi" að senda
einungis fáeinar arkir af handritinu til Ameríku. Hins vegar
féllust menn á tillöguna um að senda aðeins annað bindi handrits-
ins.11
Spurningin um, hvort senda ætti sérstakan fylgdarmann með
handritinu, varð jafnvel að vandamáli. Bruun dró í efa, að ástæða
væri til að senda slíkan mann,12 og þegar ráðuneytið hélt fast fram
þeirri öryggisráðstöfun og óskaði eftir, að það yrði einhver
embættismanna eða aðstoðarmanna safnsins, varð hann, áður en
ráðuneytið lét undan, að taka á öllu sínu til að hafa fram tilnefn-
ingu sína á dr. Valtý Guðmundssyni, íslenzkum dósent við
Háskólann. Svo merkilega vill til, að í Dannebrogsgreininni 6.
janúar 1893 var þess þegar getið, að Valtýr Guðmundsson hefði
verið valinn sem fylgdarmaður. Það var rétt að því leyti, að Bruun
hafði nefnt hann til,13 er hann treystist ekki til að benda á
starfsmenn safnsins, er væru bæði hæfir (þ.e. sérfróðir) og fúsir til
fararinnar. Einn starfsmaður hafði boðið sig fram, en var af
Bruun talinn óhæfur, þar sem „hann er næstum sá lakasti, svo að
vægilega sé að orði kveðið, aðstoðarmaður eða embættismaður, er
í háa herrans tíð hefur verið á vegum safnsins“." Hafi Bruun haft
megna ótrú á að velja einhvern starfsmann safnsins, hafði hann að
sama skapi góðar og gildar ástæður til að halda fast við tilnefningu
Valtýs Guðmundssonar. „Eg get ekki orða bundizt að segja, að að
rninni hyggju er það allt eins mikilvægt fyrir Danmörk, að ísland
eigi síður en hin stóra Konungsbókhlaða verði kynnt á verðugan
hátt á Chicagosýningunni og ferðinni þangað. Og því sýnist mér,
að dr. Valtýr Guðmundsson dósent geti í fyllsta mæli fullnægt
11 KB/JS 20.12.1892.
12 „Ég er í nokkrum vandræðum með svarið við þessari spurningu, því að ég sé ekki
beinlínis, hverja nauðsvn beri til að senda slíkan mann,“ skrifar Bruun (RA/K.M
6.12.1892).
Ráðuneytið benti sjálft á Bruiin og H. O. Lange sem æskileg fylgdarmannsefni innan
safnsins, en Ludv. Wimmer prófessor utan safns (KB/JS 20.12.1892). Britun hafnaði
slfkri för af heilsufarsástæðum, Lange af persónulegum ástæðum, en Wimmer bar við
fyrirlestrum sínum og ritnarannsóknum (sbr. RA/KM 4.1.1893).
13 Á drög að bréfi sínu til Wimmers 22.12.1892, þa r sem hann spyr, hvort hann muni fús
að fylgja handritinu, hefur Bruun skrifað „Ennfremur bréf með viðeigandi brevtingum
til Dr. phil. \'. Gttðmundssonar dósents 28.12.1892“; KB/JS.
14 Sá er hlattt þennan harða dóm (Jón Stefánsson), fékk uppsögn í maí þetta sama ár, en
lausn að fullu í marz 1894. Sbr. Albert Fabritius: Det kongelige Biblioteks Embedsmcend og
Funktioncerer, Kbhvn 1943, s. 86.