Árbók Landsbókasafns Íslands - Nýr flokkur - 01.07.1992, Blaðsíða 36

36
UM CHICAGOFÖR
Evrópu höfðingjum bíða sín, á meðan hann ræddi við okkur. Þetta var efst
í sölum stjórnarbyggingar sýningarinnar, sem er 250 feta há hvelfing og
skín eins og glóandi gull. En utan á háhvelfingunni eru málstofur
generalsins; sést þaðan yfir meginið af sýningunni. Eg rétti Mr. Davis ávarp
það, sem ég hafði samið. Hann tók við og las þolinmóðlega. Enginn var þar
stóll. Hann lauk lofsorði á ávarpið og hét að setja það á prent. Eg spurði,
hvort form þess væri comme ilfaut (þ.e. eins og vera ætti), og fullyrti hann
það; sagði, að sjálfsagt væri að slá því föstu, að Island hefði fundið Ameríku
500 árum fyrr en Spánverjar. Þá gladdist ég, og hljóp mér heldur kapp í
kinn, enda þótti mér þá hita-pínslir mínar fullborgaðar. Minni göfugu og
hámenntuðu vinkonu,/rw Sharpe, fæ ég ekki fullþakkað, að hún kom mér
og bréfinu á framfæri, því að ná fundi þessa höfðingja þykir torvelt um
þessar mundir, þótt stærri menn eigi í hlut en umkomulaus Islendingur
með engin meðmæli í höndum. Mr. Davis spurði urn hagi Islands og vissi
töluverð deili á því. Síðan kvaddi hann okkur með virkt og vinsemd. — Að
lýsa sýningunni læt égbíða; ætti sú lýsing að vera að gagni, sprengdi hún öll
vor blöð. — Meira þegar ég kem austur yfir hafið — lofi guð.“
Matthías endurtekur ekki þessa frásögn í ferðasögu sinni, en
segir þó, að hann hafi í ávarpinu ekki einungis tekið fram
„Ameríkufund Leifs Eiríkssonar, heldur og það, að þeir feðgar
Cabot fundu aftur Norður-Ameríku eftir tilsögn íslendinga. Er
það sannað af skipsbók sjálfra þeirra, að þeir sigldu fyrst til íslands
og fylgdu síðan kjölfari Leifs, að tilvísun íslendinga, unz þeir stigu
á land við Bretahöfða (Cape Briton) 24. júní 1497. Það var fullum
20 árum áður en Spánverjar fundu Norður-Ameríku að sunnan.
Eru þessir atburðir ekki ókunnir þar vestra, og því var það, að
Spánverjum þeim, er sigldu á hinum eftirgjörðu galeiðum
Columbus til sýningarinnar, fannst minna um viðtökurnar en þeir
höfðu búizt við, og fyrir því hlaut „Víkingurinn“ norski miklu
fagnaðarfyllri viðtökur. Ég kom sama dag um kvöldið til Chicago
sem hann. Hafði verið mikið um dýrðir. Fór heill floti skipa móti
honum, og dundu skot, óp og sönglist við landtökuna, en höfð-
ingjar með borgmeistara Chicagóar í broddi fylkingar fögnuðu
hinum endurborna Leifi heppna með heillaóskum og ávörpum.
Einkum ljölmenntu þar Skandinafar. Ég kom til rakara eins
daginn eftir og bað hann raka mig. Hann svaraði dauflega og dæsti
við, kvaðst vera Norðmaður og hafa verið að fagna „Víkinginum"
daginn fyrir og komizt hart niður áður þeim fagnaði lauk, enda
skalf hann svo á hendinni, að ég stóð upp, bað hann fá mér
rakhnífinn og veitti mér sjálfur hina umbeðnu þjónustu. Ég gekk
út á hið fræga skip. Það var langskip (ekki hafskip) og dreki með
gyllt höfuð og sporð, að öllu smíðað, eins og kunnugt er, eftir hinu