Árbók Landsbókasafns Íslands - Nýr flokkur - 01.07.1992, Síða 32

32
UM CHICAGOFÖR
Ritið er í litlu broti, 160 blaðsíður alls, og hefði orðið lengra, ef
útgefandinn, Prentsmiðja Björns Jónssonar, hefði ekki orðið
uppiskroppa með pappír!
Ferðasagan hefst því, sem fyrr segir, þegar skáldið skyldi stíga á
skip í Liverpool, og segir þar svo:
„Fyrir fylgi og flutning herra kapteins Sigtryggs Jónassonar frá
Winnipeg bauð einn yfirmaður Beaveúímixmax, Mr. Wilson, mér
fría ferð vestur til Montreal með skipinu „Lake Huron“ móti því,
að ég liti til með löndum mínum, vesturförunum, á skipinu og gæfi
vottorð á sínum tíma um meðferð á þeirn, svo og segði rétt frá hag
landa minna, hvar sem ég hitti þá í Canada. Eg tók þessu með
þökkum, og ekki sízt við Sigtrygg, sem reyndist mér góður
drengur og vel að sér gjör.--------
Leir Wilson fylgdu oss um borð og fólu mig sérstaklega yfir-
mönnum skipsins. Beaver-línan er hið eina stórskipafélag, sem
Canadamenn eiga.“
Matthías lýsir vel siglingunni vestur um hafið, fyrst til Quebec og
síðan upp fljótið allt til Montreal. Hér verður gripið niður í
frásögninni, þegar kemur að framhaldi fararinnar frá Montreal
með lest áleiðis til Winnipeg, þangað sem förinni var fyrst heitið:
„Áður en ég lagði af stað frá Montreal, gekk ég á fund Kyrrahafsbraut-
arstjórans og færði honum meðmælabréf frá Mr. Wilson. Hann er
ríkmenni mikið og tók mér fremur fálega. En eftir nokkurt viðtal gaf hann
mér þó farbréf vestur til Winnipeg, bevgði lítið eitt höfuðið og hélt áfram
að skrifa. Ég tafði ekki lengur hinn mikla mann, heldur steig í lyftivélina og
lét mig síga niður frá 5. lofti. I Montreal er mjög stór og skrautlegur
brautarskáli, en nokkuð villigjarn fyrir nýkomna íslendinga. Þar hitti ég
enskan bónda, nýbyggjara vestan frá Albertu við Klettaf jöllin; hafði hann
verið með okkur frá Englandi, á 2. plássi; hafði kvatt konu og börn fyrir jól
og ferðazt veikur til Englands til að fá sér lækning, hafði verið skorinn á
hol, svo meinsemd hans yrði grædd. Var hann þá gróinn að mestu og nú á
leið heim til konu sinnar. Hafði hann eytt öllum gróða sínum í þessari ferð,
en var þó hinn kátasti. Hann spurði mig, hvernig mér Jrætti hitinn. Ég lét
illa yfir honum. Hann réð mér að taka bað, meðan á biðstundinni stæði, og
fá mér þurr og þunn nærföt. En hvar var staður til Jress? Mr. Greentvood
(svo hét maðurinn) kvað illtað deyja ráðalaus á þurru landi ogbað migbíða
sín. Brátt kom hann aftur og fór með mig í jarðhús, þar sem var rennandi
vatn. Ég hafði með mér nærfatnað, sem ég hafði keypt urn daginn. Síðan
stóð Mr. G. í dyrunum, meðan ég laugaðist og klæddist. Síðan lét hann mig
drekka bikar af góðum og styrkjandi bjór. Tók ég við það stórbótum, en
var mjög vesæll orðinn. Ég spurði manninn, því hann legði slíka rækt við
mig, ókunnan mann. Hann brosti og sagði: „Af því mig hefir svo lengi
langað til að verða meðhjálpari og er prestavinur eins og rnargir landar
mínir. Ég sá líka, hve annt þér var um þína emigranta." Hann fór því næst