Árbók Landsbókasafns Íslands - Nýr flokkur - 01.07.1992, Qupperneq 54

54
JÓN KJÆRNESTED
mörg kve eiga að byggjast i sumar, snotur farstöð (station),
brautarþjónshús vandað (section house), eimvélahús (engine
house), stórt vatnsgeymsluker (tank) með vindmyllu, skemmtihöll
og skýlihvelfing (stórt þakskýli — sérstök bygging — fyrir fólk að
standa undir í regni og miklum sólarhita) með breiðum og
vönduðum gangtröðum úr borðvið; þrjár sölubúðir, stórt hesthús
með gistilopti og hótel, smiðja, íshús og um fjögur fískihús með
tilheyrandi skrifstofum (sérstökum). Ofurlítið sunnar með strönd-
inni á oddmyndum fram í vatnið hefir landumboðsmaður ríkis-
stjórnarinnar gjört sér reisulega byggingu og að vissu leyti ein-
kennilega, byggða úr söguðum „tamrak" bjálkum að neðan, en
borðvið að ofan, með palli og svölum á norðurhlið hússins, sem að
bænum snýr, og er þaðan ágætt útsýni. Að eins nokkrum stigum
fyrir sunnan þessa byggingu er mitt fyrsta hús, sem ég á enn og þar
ekru af landi. Vestur af þessum stöðvum höfum við nokkrir landar
valið okkur heimilisréttarlönd.
Þar létum viö staðar numið er þú sagðist hafa „barið á þitt lær“.
Ekki hefi ég enn komist eptir, hver þessi „H“ var, sem „berja var á
sitt lær“ í Dagskrá. Baldvin hélt, að það væri Hjörtur Leó. En þegar
ég bar það yfir hann, bað hann mig að eigna sér ekki þann ófögnuð
og liélt, að það væri enginn bókmennta garpur, sem þar stæði á
bak við, þó reynt væri verið að slá um sig með orðunum úr enskum
bókmenntaheimi. Þessi sami „H“ var, held ég, seinna að skrifa í
Kringlu, og þá að henda hnútum í Skrána. Ekki varð hún langlíf,
og grunaði mig það þegar í upphafi hennar. Hvernig þótti þér Jón
Einarsson í sínum mustarðskornum í fyrra um jólablað Kringlu?
Einar í Utah sýnist jafn hlýjastur í okkar allra garð af þeim, sem á
okkur hafa minnst í sambandi við jólablöðin. Fagurmæli gamla
Húnfords um þig eru orðin of væmin og einhliða. Svona kemur
dómur á dóm ofan. Og svo getum við allir hlegið og verið
sammála. Enginn efi á því, að þú átt mestan og bestan heiðurinn
skilið, vinur, fyrir skáldmæli þín af öllum okkur hér vestra, sem við
skáldskap fást.
Með því að þessar línur eru að eins til þess að rjúfa þögnina og
yngja upp gamlan kunningsskap, ætla ég að sleppa að minnast á
fleira en komið er og sjá, kæri vin, hvernig þessum línum reiðir af
hjá þér, því ég get búist við að þú refsir mér nú með bréfleysi svona
fyrst frameptir. Hvað mig snertir er ég sá sami og ég var — sami
dofringinn og sami fjörkálfurinn. Og ég veit mikið vel, að þú ert
það líka — eða sá sami og þú varst er við kynntumst.