Árbók Landsbókasafns Íslands - Nýr flokkur - 01.01.1993, Qupperneq 77

BRÉF TIL BJARNA PORSTEINSSONAR
77
2. Hrópandi bull er, sem hann syngur, Sá er uppfræðslu
þurfalingur!
Hann að leiðrétta, öðrum er Aungum lögskylda meiri en þér.
3. En til að halda’ í aga sönnum Amtmanni Bjarna og sýslu-
mönnum, vektu! rífðu’ upp! og rektu’ á flakk Ræsir og allt
hans bæjarpakk!
4. Pegar að skiptir þér í víking, (því mætti valda sinnis líking!)
allir skelfast og flýja frá, sem fjandinn komi að lemja þá.
5. Að honum Birni og Árna mínum Ekkert munar í flkka
þínum!
Hvörr er sem maka þekkir þinn, þú stóri og geysti Fjölnir
minn!?
Páll skáldi hefir verið á flakki hér nokkurn tíma; hann hafði gert
eina vísu með hrynhendu lagi eftir Confer. sál. M. Stephensen, fór
svo út í Viðey og ætlaði þar að fullgera kvæðið. Okkur lenti þar
saman á páskunum í vor. Páll okkar var viku í Viðey; honum fór,
eins og von var, öðruvísi en þeim sem skapaði í 6 daga og hvíldist
þann 7da, því Páll drakk í 6 daga og lá upp í rúmi, en orti þann 7da,
eftir því sem hann segir. Og má sannarlega sjá, að gáfan hefír þó
horfið að honum, því kvæðið er, eftir innlendum hætti, snoturt og
fjörugt. En eg trúi því laust, að hann hafi gert það á einum degi,
eftir 6 daga bacchanalia. Við vorum að gera að gamni okkar við
hann, því stúlkurnar sögðu, að hann vekti á næturnar og væri að
mumla eitthvað og róa á réttum beinum. Þá var þetta kveðið
honum til upphvatningar:
Kemur á nóttu kvæðadís,
kröftug, tignarleg, fjörug, vís;
sú þekkir sína drengi.
Ljær hún skáldinu líf og sál,
ljósar hugmyndir, fallegt mál,
og frægð, sem lifir lengi. -
Eg vil nú ekki þreyta yður á þessari markleysu lengur, en bæta
þeim merkisfréttum við, að von er á í Fjölnir kritík yfir Sunnu-
dagapredikanir séra Árna; eg heyrði hana lesna, því hún náði ei í
póstskipið. Hún er, eins og von er, einskisverð í sjálfri sér, en löguð
eftir máta Fjölnismanna, sem látast kitla mann undir hökunni, um
leið og þeir reka manni löðrung. Líka átti að koma löng dæla um
það að fólksfjöldi gæti vaxið enn góðmikið á íslandi, og að það væri
betra. Eg skil ekkert í þess háttar, nema það, að mig gilti einu, þó